‘ต่อให้พันธะหมั้นหมายยุติแต่ชายหนุ่มกลับไม่คิดหยุดยั้งสัมพันธ์ นางต้องเป็นของเขาเท่านั้น มิอาจหลุดพ้น’
เฉินเจียหมิงคิดในใจอย่างหมายมาดทำท่าเปล่งวาจาอันหนักแน่น สัญญาต่อชินอ๋องว่าเขาจะรักและมีไป๋เว่ยซินเป็นภรรยาเพียงคนเดียวตลอดไป
จ้าวซือหงยิ้มเย็น “จงพิสูจน์ให้ข้าเห็นว่าเจ้าจะไม่มีโอกาสทำผิดคำพูดกับคุณหนูไป๋จนต้องตายอย่างอนาถ”
การพิสูจน์ย่อมมิใช่การดึงนางมาผูกติดกับคำสัญญา เพราะข้าไม่มีวันยกนางให้ใคร
วาจาอันหนักแน่นของเจ้าเอาไว้ถ่วงชีวิตตัวเองเถอะ!
เฉินเจียหมิง
แม้ถอนหมั้นแต่เฉินเจียหมิงกลับยังไม่คิดถอดใจ เขารักไป๋เว่ยซิน รักยิ่งใครทั้งสิ้น หญิงใดมิอาจเทียบได้
“ถอนหมั้นได้วันนี้ วันหน้าก็หมั้นใหม่ได้อยู่ดี ข้ายังมีความหวัง” ชายหนุ่มกล่าวพึมพำอย่างลำพองใจกับบิดา ขณะกำลังนั่งอยู่ในรถม้าเพื่อเดินทางกลับจวนเฉิน
“เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใดอีก?” เฉินเทียนอี้ให้รู้สึกปวดหัวกับบุตรชายนัก
