เปลือกตาของหญิงสาวที่นอนหลับใหลไปนานถึงเจ็ดวันเต็มค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่เต็มไปด้วยความงุนงงว่าที่นี่ที่ไหน ทำไมเธอไม่รู้สึกคุ้นเคย แล้วเธอเป็นใคร ทำไมความทรงจำถึงได้ว่างเปล่าเช่นนี้
เจ้าของร่างอรชรค่อยๆ พยุงร่างที่ปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์ให้ลุกขึ้นนั่ง เธอรู้สึกกระหายน้ำจึงเอื้อมมือไปที่โต๊ะข้างเตียงซึ่งมีเหยือกใส่น้ำวางตั้งอยู่อย่างตั้งใจว่าจะรินน้ำใส่แก้วมาดื่ม แต่ทว่าเรี่ยวแรงที่มีช่างน้อยนิดนัก เธอไม่สามารถทำตามที่ใจปรารถนาได้ ซ้ำร้ายไปกว่านั้นยังทำเหยือกพลาสติกใส่น้ำร่วงหล่นลงบนพื้น
“คุณฟื้นแล้วเหรอคะ” พยาบาลพิเศษที่พึ่งออกจากห้องน้ำเพราะได้ยินเสียงดังมาจากในห้อง จึงเห็นว่าบุษบาฟื้นแล้ว เธอรีบพุ่งตัวไปหาบุษบาที่ทำท่าจะลงจากเตียงคนไข้ อุษาก้มมองที่พื้นเมื่อรู้สึกเหมือนกับว่าฝ่าเท้าสัมผัสโดนน้ำ เมื่อเห็นพื้นเปียกและมีเหยือกใส่น้ำวางอยู่ในบริเวณเดียวกัน อ
