จำนนรักไม่ปรารถนา

ตอนที่ 3 คืนส่งตัวเจ้าสาว 2

“เอาล่ะ ทนไปก่อนนะจ้า แม้เจิดจะเป็นคนพังทุกอย่างกับมือ แต่เราสิ เรายังอยู่ จะกู้หน้ากลับมาให้จงได้” เจิดจ้าบอกกับตัวเอง และซับน้ำตาจนเหือดแห้งก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้นยืน เดินตรงไปยังกระจกแล้วค่อยๆ ถอดเครื่องประดับออกทีละชิ้น กระทั่งเหลือไว้แต่ชุดเท่านั้น จากนั้นเธอจึงออกไปจากห้อง เพื่อลงไปเอากระเป๋าซึ่งอยู่ชั้นล่างขึ้นมา เพื่อจะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ทว่ากระเป๋ามีเยอะแยะมากมายหลายใบจนขนไม่ไหว จึงเลือกเฉพาะใบที่เบาๆ ส่วนที่เหลือค่อยว่ากันพรุ่งนี้ เจิดจ้ารีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดสีขาว กางเกงวอร์มสีกรมท่าแถบแดง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาสะอาดใส สวยธรรมชาติ ไร้การปรุงแต่ง ผมปล่อยสยาย

ร่างกายได้รับการทำความสะอาดทำให้เธอสดชื่นขึ้นเยอะ ทว่าเนื้อตัวอ่อนล้ามากเช่นกันเพราะเข้าพิธีทั้งวัน ปวดเมื่อยขาไปหมด แต่เธอก็อดไม่ได้อยู่ดีที่จะลงไปหาอะไรดื่มในห้องครัว เพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แต่ก่อนจะถึงห้องครัวเธอต้องตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังสาระวนลากกระเป๋าของเธอ

“อุ้ย! เอ่อ คุณ... คุณแม่บ้านเหรอคะ” เจิดจ้าถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นหญิงวัยประมาณห้าสิบกว่าๆ กำลังลากกระเป๋า

“ใช่ค่ะ เป็นแม่บ้าน เป็นพี่เลี้ยงของนายสิงค่ะ” แม่บ้านตอบเสียงหวานอ่อนโยน

“แล้วจะทำอะไรกับกระเป๋าของหนูคะ” เจิดจ้าถามด้วยความแปลกใจ

“จะเอาขึ้นไปเก็บให้ค่ะ แล้วก็แวะมาดูความเรียบร้อย กลัวคุณๆ จะพากันหิว”

“เรื่องกระเป๋าหนูจะขอเก็บเองนะคะ มันหนักน่ะ ส่วนเรื่องอาหารเอ่อ เราแต่ละคนคงไม่มีแรงจะกินแล้วล่ะค่ะ แต่ว่า...”

“มีอะไรเหรอคะนายหญิง” นายหญิงเชียวหรือ คุณพระคุณเจ้า เป็นเมียนายเขาก็ต้องเรียกกันแบบนี้หรือ

“เหนื่อยๆ แล้วอากาศเย็นๆ แบบนี้ได้อะไรอุ่นๆ ก็ดีนะคะ”

“ใช่ค่ะ นายหญิงอยากได้อะไรป้าจัดการให้ได้ค่ะ”

“หนู เอ่อ หนูขอเข้าครัว แต่ป้ารอหนูก่อนนะคะ กระเป๋าหนูเอาไว้ตรงนี้แหละ”

“ได้ค่ะ” เมื่อป้าแม่บ้านรับคำก็เดินนำเข้าครัวก่อน เพราะเจิดจ้ายังไม่รู้จัก จึงแนะนำส่วนต่างๆ ภายในห้องให้รู้รวมถึงส่วนของเครื่องดื่ม จากนั้นก็ยืนดูเจิดจ้าชงเครื่องดื่มร้อนๆ ให้ตัวเองหนึ่งแก้ว และอีกแก้วคือ... ไม่ต้องเดาเลย พอทำอะไรเสร็จสรรพเรียบร้อยเจิดจ้า ก็กลับเข้าห้องตัวเองเพื่อเก็บกลีบกุหลาบบนเตียง ส่วนแม่บ้านก็แยกไปอีกห้องที่อยู่ติดกัน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องของสิงหราชดังขึ้น เจ้าตัวซึ่งยังไม่ได้นอน และเพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เปิดประตูระเบียงเพื่อรับลม

“ป้าเองค่ะนาย” เสียงป้าแม่บ้านดังเข้ามาในห้อง สิงหราชจึงเดินไปเปิดประตูให้ด้วยท่าทีอ่อนล้า

“ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ทำไมยังไม่กลับบ้านครับ” สิงหราชถามเสียงเรียบระคนเป็นห่วง

“เป็นห่วง กลัวเหนื่อยแล้วก็หิวออกจากบ้านพ่อเลี้ยงแล้ว ป้าก็เลยแวะมาดูเสียหน่อย”

“ผมอุตส่าห์บอกว่าไม่ให้ใครรบกวนแล้วนะ” สิงหราชออกปากบ่นพลางมองในมือป้าแม่บ้าน

“อากาศเย็นๆ ดื่มอะไรอุ่นๆ ก่อนนะคะแล้วค่อยพักผ่อน น่าจะทำให้หลับสบาย” พูดจบป้าแม่บ้านก็ยื่นแก้วเครื่องดื่มแก้วใหญ่ให้ทันที เขาก็รับมาถือไว้แล้วก้มลงมองเล็กน้อยก่อนจะเป่าแล้วยกจิบ

“อืม ปกติป้าเอมไม่เคยทำแบบนี้ให้ผมก่อนนอนนะครับ” สิงหราชถามด้วยความแปลกใจ แถมโกโก้ก็อุ่นคออีกต่างหาก

“แล้วดีไหมคะ เห็นเหนื่อยๆ น่ะ” ป้าชะเอมถามยิ้มๆ และที่ไม่บอกตั้งแต่แรกเพราะกลัวว่าเขาจะไม่ดื่มน่ะสิ

“ครับ ขอบคุณนะครับ” ว่าแล้วเขาก็ยกเป่าแล้วจิบอีก

“นายหญิงเป็นคนชง แล้วให้ป้าเอาเข้ามาให้ค่ะคงเห็นว่านายเหนื่อย” พูดว่านายหญิงเท่านั้นแหละเขาก็ชะงักทันที แล้วเดินเข้าห้อง

“เขายังไม่นอนอีกเหรอ” สิงหราชแสร้งถามเสียงเรียบ

“คงหิวแล้วลงไปหาอะไรกินน่ะค่ะ”

“แล้วกินอะไร”

“ก็เห็นได้เครื่องดื่มอุ่นๆ แล้วขึ้นห้องมาเลย ฝากอีกแก้วมาให้นาย ไม่กล้าเอาเข้ามาให้เอง แล้ว... ทำไมไม่นอนห้องเดียวกันคะ” ป้าชะเอมถามคำถามจี้ใจดำทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ

“ถามอะไรไม่เข้าท่า กลับบ้านไปนอนได้แล้วครับ” สิงหราชออกปากไล่เสียเลย ก่อนจะดึงป้าชะเอมออกไปแล้วปิดประตู ป้าชะเอมได้แต่ยิ้มส่ายหน้าแล้วลงไปจากห้อง ป้าชะเอมรู้ความจริงดีว่า เกิดอะไรขึ้นเพราะเป็นคนเก่าแก่ เป็นคนสนิทรู้ทุกเรื่องภายในบ้าน แต่นึกสงสารคนที่แต่งเข้ามาในครอบครัวนี่สิ เป็นคนแปลกหน้าที่สิงหราชไม่ต้องการ น่าสงสาร ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เพราะสิงหราชเคยลั่นวาจาเอาไว้แล้ว ว่าหญิงสาวจะไม่ได้รับความสุขจากที่นี่

ส่วนสิงหราชเดินกลับไปยืนอยู่ตรงระเบียงดังเดิม ซึ่งก็อยู่ติดกับระเบียงห้องของเจิดจ้านั่นแหละ เพียงแต่มันเป็นระเบียงแบบโค้งครึ่งวงกลม หากไม่ชะโงกหน้าหากันก็มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เขาก้มมองโกโก้ในมือแล้วส่ายหน้าเบาๆ ถอนหายใจเหมือนกำลังเครียด แล้วเวลานี้จะให้เขาลำดับอารมณ์อย่างไรดีล่ะ จะต้องรู้สึกเช่นไร แต่เพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจจึงยกโกโก้ขึ้นดื่มเรื่อยๆ พยายามไม่คิดอะไร สายตามองออกไปยังไร่ชาอันกว้างใหญ่แบบไร้จุดหมาย กระทั่งดื่มจนหมดจึงกลับเข้าห้อง ปิดประตูตรงระเบียง แล้วนำแก้วไปล้างให้สะอาดและกลับมาทิ้งตัวลงนอนอย่างเมื่อยล้า

คืนนี้น่าจะเป็นคืนที่สามที่สิงหราชนอนไม่หลับ แม้จะพยายามข่มตาแล้วพลิกตัวไปมาราวกับสมองตื่นอยู่ตลอดเวลา พอหลับตาลง ก็มีแต่ภาพวันนี้วนเวียนเข้ามาในหัวให้เขาหงุดหงิด อารมณ์โกรธไม่ลดลงเลย แต่อีกใจหนึ่งเขากำลังนึกถึงคนข้างห้อง นี่คงจะเป็นคืนแรกที่เธอนอนต่างบ้าน ไม่รู้จะนอนหลับหรือเปล่า จะไม่ให้ห่วงก็ดูจะใจร้าย

“ช่างเถอะ ฉันจะไม่ยุ่งอะไรกับเธอ” เขาบอกกับตัวเองพลางถอนใจ ก่อนจะตวัดผ้าห่มคลุมโปงเสียเลย

แต่เวลาเดียวกันนั้น ห้องข้างๆ ไม่ได้นอนยากลำบากอย่างที่เขาคิดหรอก เจิดจ้านอนคนเดียวมาโดยตลอด ก็ไม่ยากอะไรที่จะมานอนต่างที่ต่างทาง และปลอดภัยไร้สิ่งมองไม่เห็นรบกวน อีกทั้งร่างกายอ่อนเพลีย เหนื่อยมาตลอดทั้งวัน เมื่อยล้าจนไม่มีแรงพอที่จะลุกขึ้นมาหวาดกลัวการนอนแปลกที่ แต่ระหว่างข่มตาหลับน้ำตาก็อาบแก้ม เปียกหมอน และหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตาที่แห้งติดแก้ม