ปนัชดารู้ว่านั่นคือประโยคเย้ยหยัน ที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมา พยายามกดอารมณ์อย่างเต็มที่ ที่จะไม่ต่อว่าออกไปมากกว่านี้
ปนัดดาคิดไปว่า เธอไปเผลอ ทำให้ผู้บริหารท่านนี้ไม่พอใจตรงไหนหรือเปล่า เพราะหากพิจารณา ตามประวัติที่ยื่นให้ไม่น่าเป็นปัญหา ‘เกียรตินิยมอันดับ1 บริหารธุรกิจ’
อารมณ์คุกรุ่น พยายามหาข้อหักล้าง แต่ก็ไม่พบสิ่งใดให้เธอหายคลางแคลง หากไม่เพราะอยากทำงานเธอไม่ทนยืนอยู่ให้อีกฝ่ายปรามาสอยู่อย่างนี้
“ค่ะ ขอบคุณที่ชม แต่ขอเปลี่ยนจากคำชม เป็นการเปิดโอกาสให้คนใหม่ได้พิสูจน์ตัวเองน่าจะดีกว่า” ใบหน้าสวยของเธอเชิดขึ้นอย่างท้าทายกับแผ่นหลังหนา
“อืม... คุณแน่ใจนะว่าอยากเข้าทำงานบริษัทผม”
“หากบริษัทคุณพร้อมรับดิฉัน ขอให้เชื่อว่าสิ่งที่คุณกลัว ดิฉันจะไม่ทำให้เกิดขึ้นเด็ดขาด” ถึงเธอจะตอบไม่ตรงคำถาม แต่เธอมั่นใจว่าชายหนุ่มที่ยืนผันหลังและสนทนาด้วยกัน ต้องเข้าใจในประโยคที่เธอได้บอกออกไป
“คุณเอาอะไรม
