ปนัดดากลืนน้ำลายลงคอ งานคือสิ่งที่ต้องการ แต่เจ้านาย คือคนที่เธออยากหลีกหนี ... แล้วแบบนี้จะทำไงดีล่ะ?
“ผมคนหนึ่งที่ไม่ชอบกลืนน้ำลายตัวเองที่ผมถ่มลงไปหรอกนะ แต่ผมไม่แน่ใจว่าคนอื่นๆ จะเป็นเหมือนผมหรือเปล่า” เขาโยนหินถามทาง เมื่อเห็นท่าทีลังเลและเงียบนิ่งจนกลัว ว่าหล่อนน่าจะเปลี่ยนใจ
ฮะ อีตาบ้า พูดสะเห็นภาพ! “เหมือนกันนั่นแหละ ใครจะกล้ากลืนน้ำลายที่ถ่มลงพื้นไปแล้วล่ะ”
ปนัดดาทำหน้าปูเลี่ยนนึกภาพตาม รู้สึกขนคอชี้ชัน ‘น้ำลาย’ อึ๋ยยย...
“งั้นก็แปลว่าคุณพร้อมทำงานกับบริษัทของผม” น้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบ แต่ข้างในกลับเต้นกระหน่ำ เพิ่งรู้ใจตัวเอง ว่าลึกๆในใจ เขาก็อยากให้หล่อนอยู่ใกล้ๆ
“เอ่อ... พร้อม” ปนัดดาเปิดปากพูดเบาๆ
“วันนี้” เขาเร่ง
“ไม่ ขอเป็นวันพรุ่งนี้นะคะ” เสียงหล่อนสูงขึ้นทันที
มนัสรู้สึกใจแป้ว เมื่อได้คำปฏิเสธ แต่มนัสก็ใจเย็นพอ “ครับ งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปรับคุณแต่เช้า”
“ไม่ต้อ
