“นิ ถามอะไรหน่อยสิ” ปนัดดารั้งเพื่อนไว้ด้วยประโยคคำพูด คนถูกเรียกเลิกคิ้วสูงขึ้น พร้อมด้วยคำถาม
“มีอะไรข้องใจอีกหรือ?” นิภาดาเข้าใจว่าเพื่อนยังคงสงสัยเกี่ยวกับการสัมภาษณ์อยู่ จากที่ตั้งใจขอตัวไปทำงานจึงพับเก็บไว้ก่อน
“มี แต่ไม่รู้ว่าจะถามอะไรก่อน”
“อยากรู้อะไรก่อนก็ถามมาเลย นิยินดีตอบหากรู้”
คนถูกเปิดโอกาสกลืนน้ำลายลงคอ “คือเรื่องมันมีอยู่ว่า...”
พอเอาเข้าจริง ปนัดดาเริ่มลังเลจะถามดีหรือไม่ แต่เมื่อมีทางนี้ทางเดียวที่จะให้ความกระจ่างกับตนเองได้ น้ำลายที่มีอยู่น้อยนิดถูกกลืนลงคออีกครั้ง เมื่ออยากได้คำตอบต้องกล้าถาม
“มันอาจจะเข้าใจผิดกับการเสียตัวครั้งแรก” ปนัดดาก้มหลบเบนสายตามองไปยังจุดอื่น ที่ไม่ใช่ใบหน้าจริงจังนั้นและหันกลับมาเมื่อคำพูดจบลง
“ฮะ!” คนได้ฟังเรื่องตาเบิกกว้าง “เข้าใจผิดยังไง อย่าบอกนะว่า...” คนฟังเริ่มงง หากมีการเสียตัวเกิดขึ้นเหตุใดต้องเข้าใจผิด...
ตากลมใสของนิภ
