ค่ำวันนั้น พ่อกลับมาจากข้างนอกและตรงมายังห้องนอนเธอ...
“ลูกดา นอนหรือยัง”
เจ้าของห้องที่กำลังเตรียมตัวนอน มองไปยังประตู แล้วผุดนั่ง ตะโกนผ่านกำแพงปูน
“พ่อหรือ มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามพร้อมลุกขึ้นมาเปิดประตูอ่าออก เจ้าของใบหน้าอวบอูมส่งยิ้มกว้างแล้วแทรกตัวเข้ามาภายในห้อง ปนัดดาปิดประตูแล้วเดินกลับเข้ามา หย่อนก้นงอนงามลงบนขอบเตียงสายตาจับจ้องใบหน้าบิดาแกมสงสัยไม่วางตา
สงวนเลือกนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งและเอ่ยต่อ “พ่อนึกว่าลูกจะนอนแล้วสะอีก”
“ก็กำลังจะนอน แต่พ่อเรียกไว้...” เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม “แล้วพ่อมีธุระด่วนอะไรกับหนูหรือคะ” อดถามไม่ได้ เพราะทุกครั้ง หากมีเรื่องอะไร บิดามักจะคุยที่โต๊ะอาหาร เพราะช่วงเวลานั้นทุกคนจะอยู่กันพร้อมหน้า
“มีสิ...”
“ด่วนเหรอจ๊ะ แล้วเรื่องร้ายแรงหรือเปล่า?” เธอแสร้งทำสีหน้าตกใจ สงวนยิ้มขำ
“ไม่ด่วนหรอกและก็ไม่ร้ายแรงด้วย”
“หนูก็ว่าอย่างนั้นแหละ เรื
