ห้องนอนที่เคยกว้างขวางในยามนี้เหมือนกับว่าทุกอย่างกำลังบีบให้ปนัดดาไร้หนทาง นิ้วเรียวกำบีบเข้าหากันซ้ำๆความรู้สึกกระวนกระวาย และหวาดหวั่นเพิ่มทวี เพราะตั้งแต่มีเรื่องรุมเร้าเข้ามา พ่อเธอก็กลายเป็นคนซึมเศร้า เก็บตัวเงียบอยู่ภายในห้อง ส่วนแม่ออกจากบ้านกลับมาใกล้สว่างและเข้านอน ตกเย็นก้าวออกจากบ้านไม่พูดไม่จากับใคร เป็นอย่างนี้ทุกวัน ลูกสาวคนเดียวอย่างเธอได้แต่มองดูความเปลี่ยนแปลง ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ทะเลาะกัน และตอนนี้ เหมือนคนหัวเดียวกระเทียมลีบ ใกล้ถึงกำหนดวันที่เสี่ยเกรียงเรียกเงินคืน แต่ยังหาทางออกไม่เจอ
เท้าเรียวที่ยังมีแรง ยังคงเดินวน เหมือนหนูติดจั่น วินาทีถัดมาสติกลับคืนสู่ความคิดบางอย่าง...
‘ทำงาน ต้องหางานทำ ไม่มีเงินก้อน ก็ขอให้มีเงินได้ใช้สอยในแต่ละเดือนก็ยังดี...’ ปนัดดายิ้มรับอย่างตั้งมั่นกับความคิดของตัวเอง
“แล้วจะมีที่ไหนรับเราเข้าทำงานบ้างเนี่ย?”
ใบหน้าหวานเ
