ปนัดดาขยับตัวพลิกหงายลดการเมื่อยขบ รู้สึกถึงความนานที่นอนอยู่ในท่าตะแคงข้าง ปวดชะมัด... สมองรับรู้ความรู้สึกที่ผิดปรกติของร่างกาย หากเผลอหลับนอนกดทับรอยเขียวที่บังเอิญเห็นในขณะอาบน้ำอยู่ ยิ่งเพิ่มความปวดตึงและตอนนี้ ก็ยังนึกไม่ออก ว่าได้รอยช้ำตรงสะโพกมาเมื่อไหร่
หรือ...?! ไม่! ผู้ชายบ้า! ซาดิสม์! โอ๊ยยยไม่ๆ ไม่อยากคิด... ใบหน้าหวานรีบสลัดสิ่งกวนใจ หากแต่ภาพที่เห็นยังปรากฏเด่นชัด เมื่อคืนเธอเมาจนกลับบ้านไม่ถูก และโชคร้ายซ้ำ เมื่อผู้ชายที่เธอไม่ชอบหน้า กลับทำลายสิ่งที่เธอหวงแหนไปอย่างง่ายดาย คิดเช่นนั้นริมฝีปากกัดเม้มจนห้อเลือด
ความจริงหลังจากก้าวออกมาจากสถานที่แห่งนั้น ปนัดดาก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะลืมเรื่องที่ผ่านมาให้หมด แต่ร่องรอยหลังฐานบนร่างกายทำให้ยากนักที่จะลืมมัน ภายในระยะเวลาอันสั้น
“อืม...” ร่างบางขยับลุกนั่งปัดปอยผมที่ปรกใบหน้า สูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ฟุ้งซ่าน
