ตอนที่ 8
1547 คำ
เฌอปรางมองตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาบานใหญ่ด้วยดวงตาเบิกกว้าง เพราะคนในกระจกตรงหน้าคือหญิงสาวผู้งามหยดย้อย ต่างจากเด็กกะโปโลเช่นหล่อนนัก
เส้นผมสีดำขลับที่เคยเหยียดตรงยาวสลายจนถึงบั้นเอว ตอนนี้มันถูกช่างทำผมไดร์ม้วนจนเป็นลอนสวยงาม ส่วนใบหน้าขาวเนียนที่ไม่เคยผ่านเครื่องสำอางใดๆ มาก่อนถูกแต่งแต้มละเลงสีสันจนสวยสดเหมือนไม่ใช่หล่อนคนเดิมอีกแล้ว
“ตายแล้วคุณน้อง... สวยหยดย้อยอะไรเบอร์นี้คะ”
ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมประสานเสียงกันอย่างตื่นเต้นดีใจ กับผลงานของพวกตนเอง ในขณะที่หล่อนทำได้แค่ยิ้มเศร้าหมองเพียงเท่านั้น
“คุณน้องนี่แต่งหน้าขึ้นมากๆ ไหนๆ ลองยืนขึ้น แล้วหมุนตัวให้พวกพี่ดูอีกครั้งสิคะ”
หล่อนตามคำสั่งของสองคนนั้นราวกับหุ่นยนต์ ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นยินดีอะไรเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อรู้ดีว่า อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า หล่อนจะต้องกลายเป็นหุ่นเชิดของเคลวิน
“แหม หน้าก็สวย หุ่นก็สะบึ้มมาก นี่พี่ไม่อยากเชื่อเลยว่าน้องเฌอปรางจะอายุแค่สิบแปดจริงๆ”
“นั่นสิ หุ่นดีสุดๆ นมเป็นนม ตูดเป็นตูด แถมเอวก็เล็กจริงๆ นี่พี่แต่งหน้าแต่งตัวให้กับผู้หญิงมาเป็นพันคนแล้ว น้องเฌอปรางนี่แหละหุ่นดีสุด”
หล่อนควรจะดีใจใช่ไหม แต่กลับยิ้มไม่ออกเลยสักนิด
“คุณเคลวินจะต้องตกตะลึงแน่นอน เชื่อพวกพี่สิ”
ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมต่างมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจ และก็ขอถ่ายรูปเพื่อไปโปรโมทผลงานของตัวเอง ซึ่งหล่อนก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
“เอียงหน้าทางซ้าย แล้วยิ้มหน่อยค่ะน้องเฌอปราง”
ดวงหน้างามที่ตอนนี้หวานราวกับภาพวาดของนางสวรรค์จำต้องแย้มยิ้ม
“เอียงทางซ้ายเพิ่มอีกนิดค่ะ โอเค แบบนั้นแหละ พระเจ้า น้องเฌอปรางสวยจนพี่สองคนใจสั่นไปหมดแล้วเนี่ย”
น้ำเสียงของพี่สองคนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่เฌอปรางกลับทำได้แค่ฝืนยิ้มเท่านั้น
“โอเค ถ่ายรูปเสร็จแล้ว เดี๋ยวพวกพี่พาน้องเฌอปรางออกไปพบคุณเคลวินเลยนะ”
“เอ่อ...” หล่อนอึกอัก เพราะยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขา
“ไม่เอ่อไม่อ่าค่ะน้องเฌอปราง ไปค่ะ”
แขนของหล่อนถูกรั้งเบาๆ จากช่างแต่งหน้าและช่างทำผมคนละข้าง บังคับให้หล่อนก้าวออกมาจากห้อง แต่ชุดราตรีสีทองคำที่เคลวินสั่งให้สวมใส่มันยาวและผ่าสูงมาก ทำให้หล่อนเดินไม่ค่อยสะดวกเท่าที่ควร
“มาแล้วค่า... คุณเคลวิน”
เคลวินยืนคุยโทรศัพท์ และหันหลังให้อยู่ เขาอยู่ในชุดสูทสีทองพอดีซึ่งเป็นสีเดียวกับชุดที่หล่อนสวมใส่ และหล่อบาดตาจนทำให้คนมองอย่างหล่อนแทบหยุดหายใจ
มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง... หล่อนไม่เคยต้านทานเสน่ห์แห่งบุรุษเพศของเคลวินได้เลย
เขาหย่อนโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหมุนตัวกลับมามองหล่อนเต็มๆ ตา
หล่อนคาดหวังว่าจะได้เห็นแววตาชื่นชมจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มบ้าง แม้จะแค่เล็กน้อยก็ยังดี แต่... หล่อนกลับมองไม่เห็นสิ่งที่ต้องการเลย ในแววตาของเคลวินมีแต่ความเย็นชาไร้ความรู้สึก
เฌอปรางรู้สึกราวกับถูกจับร่างโยนลงไปในเหวลึกที่เต็มไปด้วยมีดแหลมคม ความเสียใจ ความน้อยใจ ความผิดหวังประดังประเดเข้ามาแน่นอก
สำหรับเคลวินแล้ว ไม่ว่าหล่อนจะแปลงโฉมยังไง ในสายตาของเขา หล่อนก็เป็นได้แค่เด็กกะโปโลในไร่คนหนึ่งเท่านั้น
อีกาไม่มีวันเปลี่ยนไปหงส์ฉันใด หล่อนก็ไม่มีทางเข้าไปอยู่ในหัวใจกระด้างของเขา แทนณิชาได้ฉันนั้น
“สวยไหมคะ คุณเคลวิน”
“ครับ”
“แหม ทำไมไม่เห็นตื่นเต้นเลยล่ะคะ นี่พวกเราอุตส่าห์แปลงร่างเด็กสาวให้กลายเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัวอย่างสุดฝีมือเลยนะคะ แต่แหม น้องเฌอปรางนี่ผิวดีเป็นบ้าเลยค่ะ ทาอะไรไปก็เนียนเข้ากับสีผิวไปหมดเลย อ้อ... แล้วที่เห็นตูมๆ นั่น...” ช่างแต่งหน้าชี้มาที่บริเวณหน้าอกของหล่อน
“ของจริงนะคะ ไม่มีทิชชูยัดเลยค่ะ”
หล่อนอับอายจนต้องก้มหน้ามองพื้น ในขณะที่เคลวินไม่ได้แสดงทีท่าสนใจอะไรเป็นพิเศษ ก็แน่ล่ะ ในเมื่อเขาผ่านผู้หญิงนมใหญ่มาอย่างโชกโชน และแม้แต่ณิชา อดีตคนรักของเขาก็นมใหญ่เช่นกัน
“ผมฝากเงินค่าจ้างพวกคุณเอาไว้ที่แม่บ้านแล้วนะครับ ไปรับได้เลย ส่วนรถจอดรออยู่แล้วครับ”
“ขอบพระคุณมากค่ะ”
ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมยกมือไหว้เคลวิน ก่อนจะหันมาพูดทิ้งท้ายกับเฌอปราง
“คืนนี้พี่รับรอง น้องเฌอปรางจะต้องสวยโดดเด่นยิ่งกว่าเจ้าสาวอีกค่ะ”
หล่อนฝืนยิ้มเศร้าหมอง และก็อดที่จะปรายตามองเคลวินไม่ได้ ซึ่งก็ได้เห็นความสะใจบนใบหน้าหล่อจัดอย่างชัดเจน
“พวกเราไปนะคะ”
“ครับ”
ครั้งเมื่อช่างแต่งหน้าและช่างทำผมเดินจากไปแล้ว เฌอปรางก็ยืนก้มหน้าเงียบๆ หัวใจหวั่นไหวเหลือเกิน จนกระทั่งเคลวินก้าวเดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ และออกคำสั่ง
“เธอดูเป็นสาวขึ้นเยอะเลยนะ เฌอปราง”
หล่อนจำต้องช้อนตาขึ้นมองเจ้าของน้ำเสียงเย็นชาอย่างไม่มีทางเลือก
“เอ่อ... ค่ะ”
“ฉันดีใจนะที่ตัวเองเลือกผู้หญิงไม่ผิด” รอยยิ้มของเคลวินเลือดเย็นจนหล่อนหน้าซีด
“ณิชาจะต้องกระอักเลือด เมื่อเห็นเราสองคนไปร่วมงาน”
“ค่ะ...”
หล่อนตอบรับออกไปสั้นมาก เพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดคำใดออกไปดี
“เธอรู้ใช่ไหมว่าคืนนี้จะต้องทำตัวยังไงบ้าง”
“เอ่อ... หนู...”
หล่อนจำต้องช้อนตาขึ้นสบประสานกับดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจของเคลวินอีกครั้ง
“เราจะต้องแสดงบทบาทเป็นคู่รักที่รักกันมาก”
“เอ่อ... ค่ะพ่อเลี้ยง”
“และไม่ว่าฉันจะทำอะไร ให้เธอทำตาม ห้ามขัดขืน หรือขัดคำสั่งเด็ดขาด ทำได้ใช่ไหม”
“ค่ะ”
“เพราะสิ่งเดียวที่ฉันต้องการจากค่ำคืนนี้ ก็คือการทำให้ณิชากระอักเลือด เมื่อรู้ว่าเราสองคนรักกันมาก และฉันก็ไม่ได้เป็นฝ่ายถูกณิชาเท แต่เป็นณิชาเองต่างหากที่ถูกนอกใจ”
“ค่ะ”
น้ำเสียงของหล่อนสั่นเทาจนน่าสมเพช หล่อนอยากจะหลับตาลง และหายไปจากที่นี่ซะ แต่ก็ทำไม่ได้
“ดีมาก ถ้าเธอทำดี คืนนี้ฉันจะให้รางวัลกับเธอ”
“รางวัล... อะไรเหรอคะ”
เขายิ้มเย็นชา ไหวไหล่ที่กว้างมากๆ ของตัวเองเล็กน้อยอย่างต้องการบอกให้รู้ว่า เขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับสิ่งที่กำลังจะพูดเลยแม้แต่นิดเดียว
“ฉันจะทำให้เธอมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนยังไงล่ะ”
“เอ่อ...”
“เซ็กซ์ไง”
แข้งขาของหล่อนอ่อนแรงมาก และหล่อนก็คงจะล้มพับไปในไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ หากไม่มีมือใหญ่ที่อบอุ่นจนร้อนระอุมาโอบเอวคอดเอาไว้เสียก่อน
“ทำไมตัวสั่นจัง กลัวฉันหรือ”
“เอ่อ... ปะ เปล่าค่ะ”
“หรือว่าหนาวล่ะ”
เขามองหล่อนด้วยสายตาไร้ความรู้สึกเช่นเดิม ก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบ
“เธอคงไม่คุ้นกับชุดราตรีเปิดแขนแบบนี้ล่ะสิ”
“คง... จะใช่ค่ะ”
แล้วคนตัวโตก็ถอดเสื้อสูทสีทองออกจากตัวและนำมาคลุมให้กับหล่อน
“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะพ่อเลี้ยง หนูทนได้ค่ะ”
“จะทนทำไมล่ะ คลุมเอาไว้ก่อน เดี๋ยวถึงงานแต่งของณิชาแล้ว ฉันค่อยเอาคืน”
“แต่ว่า...”
“บนรถแอร์ยิ่งเย็น ฉันไม่ต้องการให้เธอแข็งตายก่อนที่จะช่วยฉันทำให้ณิชากระอักเลือด”
นี่สินะ เหตุผลทั้งหมดทั้งมวลของเคลวิน
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ”
หล่อนจำต้องยอมให้เสื้อสูทสีทองของเขาคลุมอยู่บนสองหัวไหล่ ขณะถูกเขารั้งให้เดินลงบันไดไปช้าๆ โดยที่มือใหญ่ยังคงวางอยู่บนเนินสะโพกสาวตลอดเวลา
“ยิ้มเอาไว้ ฉันไม่ต้องการให้คนที่นี่สงสัยในความสัมพันธ์ของเรา”
“ค่ะ... พ่อเลี้ยง อ๊ะ...”
หล่อนร้องอุทานเมื่อร่างถูกเคลวินดึงเข้าไปแนบชิดยิ่งขึ้น การเคลื่อนไหวของสองร่าง ทำให้เกิดการเสียดสีกันของผิวเนื้อ หล่อนแทบจะหายใจไม่ออก กายสาวที่ไม่ควรรู้สึกอะไรเลย มันกลับร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างไร้ยางอาย
มือใหญ่ที่ประทับอยู่บนเนินสะโพกสาว เริ่มต้นเคลื่อนไหวไปมาโดยไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้า หล่อนสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมือใหญ่สัมผัสกับบั้นท้ายงอน
“ไม่มีอะไร ยิ้มเอาไว้...”
เขากระซิบข้างหูแบบนี้ แต่มือยังลูบไล้บั้นท้ายอวบต่อเนื่อง หัวใจสาววาบหวิว
“เดินตรงไปที่รถ... ยิ้มหวานๆ”
- ผู้เขียน
