เช้าวันนี้หล่อนอาเจียนบ่อยมาก แค่ได้กลิ่นอาหารก็รู้สึกพะอืดพะอมและต้องอาเจียนทุกครั้ง
หญิงสาวมองตัวเองในกระจกเงาเหนืออ่างล้างหน้าภายในห้องน้ำ ผิวขาวผ่องซีดเซียว ดวงตาก็เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง สภาพของหล่อนทรุดโทรมลงไปมากเพียงแค่เวลาไม่ถึงอาทิตย์เท่านั้น
หยาดน้ำใสๆ ไหลรินออกมาอาบสองพวงแก้ม ความทรงจำยังคงมีเขาเสมอ...
เคลวินคือต้นเหตุที่ทำให้หล่อนต้องทุกข์ทรมานเพราะความใจร้ายใจดำของเขา แต่กระนั้นหล่อนก็อดคิดถึงเขาไม่ได้ คิดถึงเขาแม้ว่าเขาจะไม่เคยคิดถึงหล่อนเลยก็ตาม
เสียงเปิดประตูรั้วดังแว่วมาเข้าหู ดนัทธ์คงกลับมาจากซื้อของที่ปากซอยแล้ว
หล่อนรีบควักน้ำขึ้นล้างหน้าล้างตา ก่อนจะกลั้นใจเดินออกไปหาผู้ชายแสนดีที่ไม่สามารถบังคับตนเองให้รักเขาได้
“น้องปรางหน้าซีดอีกแล้ว นี่อาเจียนมาใช่ไหมครับ”
“เอ่อ... ค่ะ”
ดนัทธ์วางถุงใส่อาหารบนโต๊ะไม้ ก่อนจะยืนมองดวงหน้างามอย่างสำรวจตรวจตรา
“พี่ว่าน้องปรางน
