ป้าปราณีเห็นเคลวินแต่งตัวพร้อมออกไปทำงานในไร่ชา ก็อดที่จะไต่ถามขึ้นด้วยความแปลกใจไม่ได้
“พ่อเลี้ยงจะเข้าไปในไร่เหรอคะ”
“ครับ”
ผู้ชายร่างสูงใหญ่เกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรหันมาตอบ ก่อนจะเลิกคิ้วสูง เมื่อเห็นความเคลือบแคลงในดวงตาของหญิงสูงวัยเบื้องหน้า
“ป้ามีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ... ป้าก็แค่สงสัยน่ะค่ะ”
“สงสัยอะไรครับ”
ป้าปราณีช้อนตาขึ้นมองเคลวิน ก่อนจะตัดสินใจพูดสิ่งที่สงสัยแคลงใจออกไป
“ตอนนี้พ่อเลี้ยงก็จัดการกับคุณณิชาไปเรียบร้อยแล้ว เอ่อ... ทำไมพ่อเลี้ยงไม่... ป้าหมายถึง... ไม่ไปพาหนูปรางกลับมาที่ไร่น่ะค่ะ”
“ผมจำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรือครับ”
“อ้าว ก็พ่อเลี้ยงไม่ได้มีพันธะอะไรกับคุณณิชาแล้วนี่คะ และอีกอย่าง หนูปรางก็...” ป้าปราณียังพูดไม่ทันจบ เคลวินก็พูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่บอกความรู้สึก
“เฌอปรางไม่ได้มีความสำคัญกับผมขนาดที่ผมจะต้องขึ้นไปรับตัวกลับมานะครับ”
“ตะ แต่ว่า.
