บ่วงรักเมียขัดดอก 2. ขัดดอก
2086 คำ
แสนดีบอกแม่เลี้ยงว่าวันนี้มีคนมาหาท่าน แต่ไม่รู้ว่าใคร เพราะเธอลืมถามชื่อไว้ และก็โดนท่านด่าว่าเหมือนทุกวัน ไม่รู้ว่าชีวิตจะดีขึ้นไหม หรือจะแย่กว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เธออยู่บ้านตัวเอง แต่เป็นที่รองเท้ารองมือให้น้องสาวกับแม่เลี้ยง เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต
“ไปหาข้าวมาให้ฉันกินสิพี่แสนดี ฉันหิว” กิ่งแก้วสั่ง
“ให้ไวด้วย ลูกสาวฉันหิว และจำไว้ ถ้าไม่รู้จักอย่าพาเข้าบ้านอีก รู้ไหมนังโง่”
“ค่ะ แม่สุดใจ”
“ให้ฉันด้วย หิวจนจะกินหัวแกได้อยู่แล้วเนี่ย ข้างนอกร้อนก็ร้อน ไม่รู้จะร้อนอะไรนักหนา” นางบ่นไปเรื่อยแล้วเอนตัวพิงโซฟาตัวที่ตนนั่ง โดยข้างๆ มีลูกสาวสุดที่รักนั่งด้วย ส่วนเจ้าของบ้านตัวจริงนั่งพับเพียบกับพื้นพรม
แสนดีรีบลุกเดินไปหาข้าวและน้ำมาให้แม่เลี้ยงกับน้องสาวอย่างเร็ว หากชักช้ามีหวังโดนแม่เลี้ยงกับน้องสาวลงไม้ลงมืออีกเป็นแน่
“แม่...กิ่งแก้วล่ะเกลียดมัน” พอพี่สาวไปแล้ว กิ่งแก้วก็เอ่ยขึ้น
“แม่ก็เกลียดมัน แต่เราไล่มันไปไหนไม่ได้ บ้านหลังนี้บ้านมัน”
“แต่แม่ก็เอาโฉนดบ้านไปค้ำประกันกู้เงินกับเสี่ยจ้างแล้วนี่คะ แถมเงินที่พ่อทิ้งไว้ให้มันก็หมดแล้ว”
“ใช่ไง แต่ยังไงซะ บ้านหลังนี้ก็ขายได้ราคาเยอะกว่าเงินที่แม่ไปกู้มา ตอนนี้แม่ยังไม่ได้ส่งดอกเบี้ยและเงินต้นให้เสี่ยจ้าง ไม่รู้จะถูกอุ้มเมื่อไหร่”
“ทำไมแม่ไม่เอาเงินไปตัดดอก เดี๋ยวก็โดนอุ้มฆ่าแบบในข่าวหรอกแม่ แล้วไม่รู้จะไปเล่นอะไรนักหนาที่บ่อน ไม่เคยเห็นจะได้เงิน มีแต่เสียกับเสีย แล้วเนี่ยหนูจะเรียนจบแล้วนะแม่ หนูต้องเรียนมหา’ลัย”
“แม่ถึงต้องเข้าบ่อนไงกิ่งแก้ว”
“ข้ออ้างเถอะแม่ แม่เล่นเพราะแม่เสพติดมันไปแล้วไม่ใช่เพราะหาเงินมาส่งหนูเรียนต่อ หนูต้องได้ดีกว่าพี่แสนดีมัน เข้าใจไหมแม่”
“แน่นอนอยู่แล้ว ลูกสาวแม่ต้องได้ดีกว่ามัน มันเรียนจบแค่มัธยมปลายคงทำได้แค่งานในร้านกาแฟนั่นแหละ” สุดใจตอบกลับลูกสาว
“นั่นไง มาแล้วแม่ อย่าบอกนะว่าข้าวไข่เจียวตามเคย”
“กินๆ ไปเถอะลูก เดี๋ยวแม่เล่นได้ แม่จะพาไปกินอาหารหรูๆ สักวัน”
“แม่ก็พูดแบบนี้ตลอด” เด็กสาวตอบกลับ
ข้าวไข่เจียวกับน้ำถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าทั้งสอง แล้วเธอก็จากไป ด้วยรู้ดีว่าถ้าตนเองอยู่ก็ขวางหูขวางตาทั้งสอง
สองแม่ลูกรีบทานข้าวด้วยความหิว ออกไปข้างนอกทั้งวันไม่ได้ทานอะไร เพราะข้างนอกข้าวของแพงจึงอดทนรอมาทานที่บ้าน แต่ที่ออกไปทั้งวันเพราะออกไปเดินตากแอร์ในห้าง ก็ที่บ้านไฟโดนตัด เพราะไม่มีเงินไปจ่ายค่าไฟจึงทำให้อยู่บ้านไม่ได้ในวันหยุด
แม้เจ้านายไม่พูดอะไรตั้งแต่ออกมาจากบ้านของลูกหนี้ แต่อ่ำก็พอจะเดาออกว่าตอนนี้เจ้านายหนุ่มกำลังคิดจะทำอะไรอยู่
“ไปจัดการพาเด็กนั่นออกจากบ้านหลังนั้นซะไอ้อ่ำ” พอเข้ามาในบ้าน จ้างก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วสั่งการคนสนิท
“ครับเสี่ย แล้วจะพาเด็กนั่นไปอยู่ไหนครับเสี่ย”
“ห้องหับที่บ้านฉันตั้งเยอะแยะก็เลือกให้สักห้องก็แล้วกัน แล้วจัดการยัยแม่เลี้ยงนั่นด้วย หวังว่าพาเด็กนั่นมาแล้วจะไม่ตามมาก่อความวุ่นวายอีก”
“ครับเสี่ย” อ่ำเข้าใจแล้วว่าเจ้านายหมายถึงอะไร
“ไปจัดการให้เสร็จวันนี้”
“ครับเสี่ย” แล้วอ่ำก็รีบเดินจากไปพร้อมแฟ้มเอกสารสัญญาเงินกู้ของคุณนายสุดใจ
“น้านวลขอน้ำหน่อยครับ” พอเหลือตัวคนเดียว จ้างก็เรียกให้แม่บ้านของตนเองนำน้ำดื่มมาให้ตนดื่มแก้กระหาย
อ่ำกลับมาบ้านหลังนี้อีกครั้งในตอนหนึ่งทุ่ม ไม่ได้มากับเจ้านายแล้วก็ไม่ได้มาคนเดียว แต่พาลูกน้องติดตามมาด้วยสองคน พอมาถึงก็กดกริ่งหน้าบ้าน รอไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้ ไม่ใช่คนเมื่อตอนกลางวัน แต่เป็นคนอื่น
“มาหาใครคะ” เด็กสาวเอ่ยถามเสียงห้วนแข็งต่างจากคนเมื่อตอนกลางวัน
“มาหาคุณนายสุดใจ” อ่ำตอบกลับเสียงเข้ม
“อ้อ...เจ้าหนี้แม่เหรอ”
อือ!
อ่ำครางตอบ
“งั้นก็เชิญค่ะ” เมื่อมองดูแล้วว่าหากไล่ไปก็ไร้ประโยชน์ สู้เชิญเข้าบ้านไปเจอแม่ตนดีกว่า วันนี้ไม่ให้เข้าบ้าน วันหลังก็มาอยู่ดี
อ่ำกับลูกน้องสองคนเดินเข้ามาในบ้านเข้ามาในห้องโถงของบ้านแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมที่เมื่อตอนกลางวันเจ้านายนั่ง ตนเองยืน
“พี่แสนดีไปเอาน้ำมาให้แขกหน่อยสิ ฉันจะไปตามแม่” กิ่งแก้วเรียกบอกพี่สาวที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดบ้าน
“จ้ะ” แสนดีรับคำแล้วหมุนตัวเดินไปอีกทางเพื่อนำน้ำมาให้แขก
กิ่งแก้วขอตัวไปตามแม่ให้มาพบแขกของท่าน และไม่นานก็กลับมาพร้อมกับแสนดีที่นำน้ำมาเสิร์ฟให้แขก แสนดีจำได้ว่าเมื่อตอนกลางวันเขาก็มา
“แม่สุดใจ คนนี้แหละค่ะที่มาตอนกลางวัน” แสนดีบอกท่าน
“เออ...จะไปไหนก็ไป เราด้วยกิ่งแก้ว” นางสุดใจเอ่ยไล่ลูกเลี้ยงกับลูกสาวตัวเองเมื่อเดินมาเห็นว่าเป็นใคร
สองสาวเดินจากไปปล่อยให้แม่อยู่กับแขกลำพังในห้องโถง
“หายเงียบไปนะคุณนาย หรือคิดจะหนีหนี้ของเสี่ย?” อ่ำถามเมื่อเหลือกันตามลำพัง
“ไม่ได้หนีนะคุณอ่ำ อิฉันกำลังหาเงินอยู่” นางยืนก้มหน้าตอบ ไม่กล้าเงยหน้าสบตาคนที่นั่งมองตนบนโซฟา
“หึ! งั้นเหรอครับ แม้แต่ดอกเบี้ยก็ไม่ยอมจ่าย แบบนี้เขาเรียกว่าหนีแล้วครับ เสี่ยให้ผมมาเก็บดอก และผมไม่ต้องการกลับไปมือเปล่า ผมเห็นว่าคุณมีลูกสาวสองคน ส่งไปขัดดอกสักคนสิครับ”
“ไม่นะคะ ลูกสาวของอิฉันยังเด็กอยู่ ถ้าจะขัดดอกเอาลูกเลี้ยงฉันไปแทนได้ไหมคะ รายนั้นขยันทำงานค่ะ เธออายุสิบเก้าปีแล้ว” นางรู้ดีว่าเสี่ยจ้างเป็นคนยังไง ไม่มีทางส่งลูกสาวตนเองไปเป็นเบี้ยขัดดอกบำเรอสวาทให้เสี่ยจ้างหรอก แถมอายุก็ไม่น้อยแล้ว ลูกสาวหล่อนยังต้องมีอนาคตอีกไกล
หึ!
อ่ำยกยิ้มมุมปากเมื่อทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผนการและเป็นอย่างที่คาดเดาไว้ไม่มีผิด
“เราจะพาลูกเลี้ยงคุณไปกับเราก่อน แต่ใช่ว่าต้นจะลด คุณยังต้องหาเงินมาจ่ายต้น ส่วนดอกเบี้ยไม่ต้องจ่าย แต่เมื่อไหร่ที่ลูกเลี้ยงคุณหายไป คุณต้องจ่ายดอกเบี้ยเหมือนเดิมหรือส่งลูกสาวของคุณไปแทน” อ่ำเอ่ยพร้อมหยิบแก้วน้ำมาจิบดื่ม
“มันไม่หนีแน่นอนค่ะ เดี๋ยวอิฉันจะจัดการเอง รอแป๊บนะคะ รอพามันกลับไปด้วยได้เลยค่ะ” นางเอ่ยอย่างร้อนรนด้วยกลัวว่าคนของเสี่ยจ้างจะมาวุ่นวายกับลูกสาวของตน
“ครับ เราจะรอ”
“ค่ะ ไม่นาน รอแป๊บนะคะ” แล้วนางก็รีบเดินหายออกไปจากห้องโถงไปหาลูกเลี้ยง ส่วนอ่ำก็ล้วงโทรศัพท์ออกมากดต่อสายหาเจ้านายเพื่อรายงานว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี
จะอยู่ที่ไหนก็ไม่ต่างกัน อยู่บ้านตัวเองก็เหมือนเป็นผู้อาศัยเป็นแค่เด็กรับใช้คอยรองเท้ารองมือของแม่เลี้ยงกับน้องสาว ลูกติดแม่เลี้ยง เธอจึงยอมมาทำงานขัดดอกที่บ้านหลังใหญ่หลังนี้ อีกอย่างเธออยากรักษาโฉนดที่ดินบ้านของพ่อกับแม่ไว้ด้วย จึงยอมหอบกระเป๋าตามชายแปลกหน้ามา
“เสี่ยอยู่ข้างใน เชิญครับ” อ่ำเดินมาส่งเด็กสาวหน้าห้องทำงานของนายตน
แสนดีหันมามองคนที่เดินมาส่งตัวเองแล้วเขาพยักหน้าให้เปิดประตูเข้าไป เธอจึงยกมือบิดลูกบิดประตูเปิดผลักเข้าไปในห้อง ส่วนคนที่พามาก็เดินจากไป
แอค!
ร่างเล็กคุ้นเคยเมื่อตอนกลางวันเดินแทรกผ่านธรณีประตูเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบเล็กแบบหิ้วถือในมือ
“เข้ามาสิ”
“สวัสดีค่ะ” แสนดียกมือไหว้อีกฝ่าย
“อือ...มานั่งสิ เราใช่ว่าเพิ่งเคยเจอกันสักหน่อย” หนุ่มใหญ่เอ่ยพร้อมปิดหนังสือเศรษฐกิจที่อ่านอยู่ตรงหน้าไว้มองจ้องเด็กสาว
แสนดีเดินหอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าสองสามชุดของตัวเองไปหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานแล้วดึงลากเก้าอี้ออกนั่ง
“ตอนกลางวันฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเอง ฉันชื่อ ‘จ้าง’ เรียกฉันคุณจ้างหรือเสี่ยจ้างแบบคนอื่นก็ได้” จ้างเอ่ยแนะนำตัวเองกับสาวน้อย
“หนูชื่อแสนดี เป็นลูกเลี้ยงของแม่สุดใจค่ะ”
“อือ...ฉันรู้ และชื่อในโฉนดที่ดินที่แม่เลี้ยงเธอนำมาค้ำประกันเอาเงินกับฉันก็เป็นของเธอใช่ไหมเด็กน้อย เธอไม่รู้เหรอว่าแม่เลี้ยงเอามันมาค้ำประกันกับฉัน” จ้างถาม
อือ!
สาวน้อยส่ายหน้า
“น่าสงสารจริงๆ ต่อไปนี้ก็มาทำงานที่นี่แหละ และที่ฉันถามเมื่อตอนกลางวันว่า ‘อยากเรียนต่อไหม’ น่ะ ฉันถามจริงนะ ถ้าอยากเรียนก็บอกฉัน ฉันจัดการส่งเสียได้ แต่...” เขาหยุดพูดไปสังเกตใบหน้าเด็กสาวไร้เดียงสาแล้วก็พูดต่อ “เดี๋ยวฉันจะบอกเงื่อนไขทีหลัง แต่วันนี้ก็ดึกแล้วไปพักผ่อนเถอะ ในบ้านหลังนี้มีฉัน น้านวลแม่บ้านกับไอ้อ่ำ ลูกชายน้านวล เราอยู่กันสามคนและมีเธอมาเพิ่มอีกคนตอนนี้เป็นสี่คน เดี๋ยวฉันพาไปห้องพัก” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
แสนดีรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยกว่าอยู่บ้านตัวเองเสียอีกตอนนี้ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าหนี้ของแม่เลี้ยงถึงได้พูดจาดีและทำดีกับตนแบบนี้
“ขอบคุณนะคะคุณจ้างที่เมตตาหนู” เธอลุกขึ้นยกมือไหว้ขอบคุณ
“อย่าเพิ่งขอบคุณ เดี๋ยวจะเสียใจทีหลัง” จ้างเอ่ยทิ้งคำไว้ให้สาวน้อยสงสัยก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเดินนำหน้าคนตัวเล็กออกไปจากห้องทำงานของตน
แสนดีเดินหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางตามเจ้าบ้านไปยังห้องพักของตัวเอง ตอนแรกคิดว่าเขาจะพาไปห้องพักชั้นล่าง แต่เปล่า เขาพาเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสอง
“เนี่ยห้องพักของเธอแสนดี ส่วนห้องฉันอยู่ตรงนี้ ขาดเหลืออะไรเคาะห้องเรียกได้” จ้างบอกเด็กสาวเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักที่ให้น้านวลเตรียมไว้ให้ตอนอ่ำออกไป ซึ่งเป็นห้องที่ติดกับห้องนอนของตน
“ให้หนูพักห้องนี้เหรอคะ แต่หนูมาทำงานขัดดอกนะคะ”
“ใช่ งานขัดดอกนั่นแหละ” หนุ่มใหญ่ตอบพร้อมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ยิ่งมองหน้าสวยจิ้มลิ้มยิ่งทำให้เขารู้สึกใจสั่นไหว ผ่านร้อนผ่านหนาวมาตั้งเยอะ ไม่คิดว่าจะมีความรู้สึกแบบนี้กับเด็กสาวไร้เดียงสา
แสนดีได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวมึนงงไม่เข้าใจ ทำไมถึงได้พักห้องดีๆ แบบนี้ หรือชีวิตที่นี่จะดีกว่าอยู่บ้านกันนะ
“ขอบคุณนะคะคุณจ้าง”
อืม!
เขาครางรับคำขอบคุณสาวน้อยแล้วเดินไปเปิดประตูห้องตนเองที่อยู่ถัดประตูห้องของสาวน้อยไปแค่สามก้าวเดิน
“พรุ่งนี้เจอกันแสนดี” ก่อนเปิดประตูก็เอ่ยสั่งลาแล้วเปิดผลักประตูเข้าไปในห้อง
ปึก!
แสนดียังไม่ตอบ เขาก็ปิดประตูห้องไปซะแล้ว สาวน้อยหอบหิ้วกอดกระเป๋าเดินทางเข้าห้องไปพักผ่อน
- ผู้เขียน
