บ่วงรักเมียขัดดอก 3. ให้หนูทำงานอะไรบ้างคะ?
2185 คำ
ตั้งแต่พ่อจากไปจนตอนนี้อายุสิบเก้าปีก็ไม่เคยได้ตื่นสาย เธอตื่นเช้าตลอด ตีห้าก็ตื่นนอนแล้ว พอตื่นก็รีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาชั้นล่างมาทำงานขัดดอกของตนเอง
นวลมองดูหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่เดินเข้ามาในครัวก็นึกเอ็นดู เมื่อวานมองเห็นไกลๆ ไม่ได้ทักทายกัน ตอนนี้พอได้พูดคุยก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กสาวไม่เหมือนที่คิดไว้ ก่อนหน้าคิดว่าแสนดีจะเอาตัวเองเข้าแลกขัดดอกกับนายของตน แต่พอได้พูดคุยแล้วเธอยังเด็กและไร้เดียงสานัก และได้ฟังเรื่องราวชีวิตแสนดีก็ยิ่งสงสาร
“หนูต้องทำอะไรมั่งคะที่บ้านหลังนี้” พอได้พูดคุยทำความรู้จักกับอีกฝ่ายแล้วแสนดีก็ถามถึงงานตนเอง
“ก็ช่วยน้าเนี่ยแหละ งานที่บ้านไม่ได้มีอะไรมากหรอกแสนดี”
“งั้นมื้อเช้าให้หนูทำนะคะ แต่ตอนสิบโมงหนูต้องออกไปทำงานที่ร้านกาแฟ แล้วกลับตอนหกโมงเย็น” สาวน้อยบอกอีกฝ่าย
“เสี่ยรู้ไหมคะว่าหนูแสนดีจะออกไปทำงานร้านกาแฟ”
“ยังค่ะ เดี๋ยวหลังมื้อเช้าหนูจะไปขออนุญาตเสี่ย เพราะหนูอยากทำงานมีเงินเก็บส่วนตัวของตัวเอง แต่ถ้าเสี่ยไม่อนุญาต หนูก็จะไปลาออกให้ถูกระเบียบร้านค่ะ”
“อือ...งั้นมื้อเช้าทำเมนูง่ายๆ แล้วกัน เสี่ยกินง่ายน่ะ ข้าวผัด ข้าวไข่เจียวก็ได้ แต่ยกเว้นข้าวต้ม ห้ามทำเด็ดขาด เสี่ยไม่ชอบ”
“อ้อ...ค่ะ งั้นน้านวลไปทำงานอื่นเถอะค่ะ มื้อเช้าวันนี้หนูทำเองค่ะ”
“งั้นน้าไปเก็บผ้าที่ซักเมื่อวานก่อนนะคะ พอดีเมื่อวานลืมเก็บ ไม่รู้โดนหมอกตอนเช้าเปียกไหม”
“ค่ะ ทางนี้แสนดีจัดการเองค่ะน้านวล” เธอยิ้มหวานแล้วหันมาสนใจมื้อเช้าที่จะทำให้เจ้าของบ้านทานในเช้านี้
แสนดีเดินไปเปิดตู้เย็นดูว่าในตู้เย็นมีอะไรทำมื้อเช้าได้บ้าง สาวน้อยเลือกหยิบไข่กับมะเขือเทศออกจากตู้เย็นมาวางไว้ที่โต๊ะกลางห้องครัว แล้วเดินไปหุงข้าวไว้ค่อยกลับมาทำมื้อเช้า เมื่อน้านวลบอกว่าเขาเป็นคนทานง่ายจึงเลือกทำมะเขือเทศผัดไข่ให้ทานเป็นมื้อเช้าวันนี้
หนุ่มใหญ่เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารในตอนเช้า เขามองดูจานข้าวของตัวเองแล้วก็ดึงลากเก้าอี้ออกนั่งแล้วก็หันมามองคนตัวเล็กที่ตนให้อ่ำพากลับมาบ้านด้วยเมื่อวาน
“มานั่งกินด้วยกันกับฉันสิแสนดี” จ้างเอ่ยบอกเด็กสาวที่ยืนถัดจากน้านวลไป
“ไม่เป็นไรค่ะ แสนดีรอกินพร้อมน้านวลกับพี่อ่ำได้ค่ะ” คำว่า ‘พี่อ่ำ’ ที่ดังจากปากอวบอิ่มสีระเรื่อทำให้เสี่ยจ้างเม้มปากแน่นไม่พอใจ แสนดีกับอ่ำไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมวันนี้ถึงเรียกกันสนิทสนมแบบนี้
“ฉันไม่ได้ต้องการคำปฏิเสธหรอกนะแสนดี”
“หนูแสนดีทานกับเสี่ยเถอะค่ะ ไม่ต้องรอทานกับน้ากับอ่ำหรอก” นวลเอ่ยเมื่อจับน้ำเสียงนายได้ว่าตอนนี้อารมณ์กำลังเดือดดาล
“แต่แสนดีเป็นแค่ลูกหนี้มาทำงานขัดดอกนะคะ” แสนดีเอ่ยกับนวลที่ยืนข้างตน
“อย่าลืมสิว่าเธอมาทำงานขัดดอกให้ฉัน ฉะนั้นสั่งอะไรก็ทำตามเถอะน่า” เสียงเข้มห้วนของหนุ่มใหญ่ดังขึ้น ทำให้นวลรีบไปตักข้าวราดมะเขือเทศผัดไข่ให้เด็กสาวแล้วเดินกลับมาวางบนโต๊ะทานข้าว
“ขอบคุณนะคะน้านวล และขออนุญาตนะคะคุณจ้าง” แสนดีเอ่ยก่อนจะดึงลากเก้าอี้ออกนั่งลงทานมื้อเช้ากับคนตัวโต
“มื้อเช้าวันนี้ไม่ใช่ฝีมือน้านะคะเสี่ย เป็นหนูแสนดีทำค่ะ น้าขอตัวก่อนนะคะ” นวลเอ่ยบอกเจ้านายก่อนจะขอตัวออกไปปล่อยให้ทั้งสองนั่งทานมื้อเช้ากันตามลำพัง
บรรยากาศบนโต๊ะทานข้าวเงียบสงัดไร้เสียงพูดคุย ทั้งสองต่างพากันก้มหน้าก้มตาทานมื้อเช้าของตนเอง หนุ่มใหญ่ชอบเมนูไข่อยู่แล้ว พอได้ทานมะเขือเทศผัดไข่ก็รู้สึกว่าเปรี้ยวหวานเค็มกำลังดี ทำให้เพิ่มอีกจาน และสาวน้อยก็ตักข้าวราดมะเขือเทศผัดไข่ให้เขาอีกจาน
“อร่อยนะ ปกติกินแต่ไข่เจียวไม่ได้กินแบบนี้” จ้างเอ่ยชมแม่ครัวตัวน้อย
“ขอบคุณนะคะ หนูนึกว่าคุณจ้างจะไม่ชอบซะแล้ว”
“ฉันกินง่ายน่ะ อีกอย่างขอแค่เป็นเมนูไข่ ฉันกินได้ทั้งนั้น”
แม้ไม่ชอบที่สาวน้อยแทนตัวเองว่า ‘หนู’ ก็เถอะ เพราะมันทำให้ตนดูแก่กว่าแสนดีมากโข แต่ทำไงได้ เขาอายุเยอะกว่าเด็กสาวตั้งรอบหนึ่งเชียว
“คุณจ้างจะให้แสนดีทำงานอะไรใช้หนี้ขัดดอกคะ” เธอถามเพราะจะได้วางแพลนชีวิตในแต่ละวันของตนได้ถูก
“งานของเธอมันไม่ยากหรอก และเธอทำได้สบายด้วย ไม่ได้ลำบากเหมือนตอนอยู่กับแม่เลี้ยงและน้องสาวเธอหรอกแสนดี” จ้างวางช้อนในมือไว้ข้างจานกับช้อนส้อมคู่กันแล้วคว้าหยิบแก้วน้ำข้างมือมาจิบดื่ม
อยู่บ้านตัวเองถูกโขกสับมาตลอด มาที่นี่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีชีวิตสุขสบาย เพราะตนมาอาศัยในสถานะลูกหนี้ที่มาทำงานใช้แรงงานขัดดอกเงินกู้ที่ตนไม่ได้ก่อ
“ฉันไม่โขกสับเธอเหมือนอยู่ที่บ้านหรอกน่า ฉันไม่ใช่คนใจร้ายใจดำกับผู้หญิงและเด็ก และยิ่งผู้หญิงด้วยแล้ว ฉันมีแต่จะให้ความสุขมากกว่าทารุณ”
เห็นหัวคิ้วสาวน้อยขมวดเข้าหากันก็พอจะเดาออกว่ากังวลกลัดกลุ้มอยู่ในใจ และไม่แปลกที่แสนดีจะหวาดกลัวตนเอง
“งั้นแสดงว่าหนูออกไปทำงานที่ร้านกาแฟได้เหมือนเดิมใช่ไหมคะคุณจ้าง พอดีหนูอยากมีรายได้และอยากมีเงินเก็บค่ะ”
“ได้สิ ฉันให้อิสระเธอทุกอย่าง แต่เธอต้องทำงานให้ฉันด้วย แต่งานฉันมันไม่ได้ยากหรอกนะ ก็แค่...” พูดแล้วเขาก็หยุดมองใบหน้าของเด็กสาวแล้วเลื่อนสายตาไล้เลื้อยมายังลำคอระหงที่โผล่พ้นคอเสื้อยืดคอวีแล้วมองเลื้อยต่ำผ่านลำคอระหงไปยังคอเสื้อที่เว้า
“หมายความว่ายังไงคะ” แสนดีรีบยกมือขึ้นกำคอเสื้อคอวีตัวเองหุบเข้าหากันแน่น เมื่อมองตามสายตาของหนุ่มใหญ่ที่เอาแต่จ้องตรงอกตนเอง จริงอยู่เธอไม่ประสีประสาเรื่องนี้ แต่ใช่ว่าจะไม่ได้เรียนและก็เคยดูละคร อ่านนิยายมาบ้าง
“อย่าบอกนะว่างานของหนูคือหนูต้องใช้ร่างกายขัดดอก”
“ฉลาด ไหนๆ ก็รู้แล้วว่าฉันต้องการอะไร ฉันจะไม่ใจเย็นให้เวลาเธอแล้วแสนดี งานขัดดอกของเธอคืองานบนเตียงของฉัน ส่วนงานนอกบ้าน อยากไปทำก็ไปทำได้เหมือนปกติ แต่อย่าให้งานข้างนอกมาทำให้เสียงานในบ้านเข้าใจไหม”
“ถ้าหนูไม่ยอมล่ะคะ”
“บ้านของเธอมันก็จะเป็นของฉัน ฉันไม่ใช่คนใจดีหรอกนะแสนดี ฉันทำอะไรหวังผล และผลที่ได้ต้องเป็นตามที่ต้องการด้วย อย่างกรณีเรื่องเธอ ฉันก็ต้องได้เหมือนกัน ยอมยกบ้านที่พ่อแม่เธอสร้างมาให้ฉันได้ไหมล่ะ ถ้ายอมก็หอบหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านฉันไปได้ แต่ถ้ายอมขึ้นเตียงกับฉัน เธอจะได้โฉนดบ้านคืน แถมได้เรียนหนังสือ มีเงินเดือนให้ด้วย และที่สำคัญแม่เลี้ยงกับน้องสาวของเธอ ฉันก็จะจัดการให้ ทั้งสองจะไม่มาวุ่นวายในชีวิตเธอและจะถูกไล่ออกจากบ้านของพ่อกับแม่เธอด้วย ฉันให้เวลาคิดวันนี้ทั้งวัน ตัดสินใจยังไงก็มาบอกฉัน ฉันจะรอคำตอบของเธอที่ห้องทำงาน และต้องก่อนหนึ่งทุ่มด้วย ช้ากว่านั้นก็เก็บกระเป๋าออกจากบ้านฉันไป” จ้างรู้ว่าตนทำไม่ถูก แต่เขาต้องบีบบังคับเด็กสาวด้วยวิธีนี้ แสนดีถึงจะยอมขึ้นเตียงกับตน
แสนดีเม้มปากแน่นไม่ปริปากตอบแม้แต่คำเดียว เขากำลังเอาบ้านที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้มาบีบบังคับเธอให้ขึ้นเตียงกับเขา
“ไม่ต้องรอให้ถึงตอนหนึ่งทุ่มหรอกค่ะ หนูตอบตอนนี้ได้เลยว่าตกลง เพราะบ้านเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้หนูรู้สึกว่าพ่อกับแม่ยังอยู่กับหนู”
“งั้นคืนนี้อาบน้ำรอฉันที่ห้อง ฉันจะไปหา ไม่ต้องล็อกห้อง ส่วนเรื่องเรียนต่อ ฉันจะให้ไอ้อ่ำจัดการให้ อย่าลืมเอาบัญชีให้ไอ้อ่ำด้วยล่ะ ฉันจะโอนเงินให้ ส่วนงานที่ร้านกาแฟก็ไปทำได้ปกติเหมือนที่เคยทำ” พูดจบจ้างก็ลุกจากเก้าอี้เดินออกจากห้องรับประทานอาหารทิ้งสาวน้อยไว้เพียงลำพังในห้อง
อึก!
พอเหลือตัวคนเดียว เธอก็ปล่อยเสียงสะอื้นไห้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม ชีวิตของเธอมันไม่มีทางจะดีไปกว่านี้แล้วใช่ไหม ทำไมสวรรค์ถึงใจร้ายกับเธอนัก สาวน้อยแหงนเงยหน้ามองบนกลั้นน้ำตาที่กำลังไหลอาบล้นดวงตากลมโตให้หยุดไหล แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งร้องไห้ดังกว่าเดิม
ฮือๆๆ
จ้างแทบรอให้ถึงตอนเย็นไม่ไหวแล้วตอนนี้ หนุ่มใหญ่เดินตรวจงานในโรงงานน้ำแข็งของตนเองเสร็จก็รีบทำงานเคลียร์เอกสารงบการเงินที่บัญชีส่งมาให้ตรวจให้เสร็จเรียบร้อยเพื่อที่จะรีบกลับบ้าน แต่นั่นแหละ งานของเขามีน้อยที่ไหน งานที่โรงงานน้ำแข็งไม่ได้หนักเท่ากับบัญชีเงินกู้ที่ตนได้ปล่อยกู้หรอก
“เสี่ยครับ”
“ว่าไง?”
“เรื่องของน้องแสนดี ผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะครับ จะได้เริ่มเรียนภาคเรียนใหม่ปีหน้าครับ ส่วนเรื่องที่บ้านใช้เวลาหน่อยครับ เพราะคุณนายสุดใจ...” อ่ำรายงานยังไม่จบ เสียงเข้มขรึมก็ดังแทรกตัด
“ฉันพอเข้าใจ ค่อยๆ จัดการเถอะไม่รีบ แล้วคนของเราไปเก็บดอกได้ไหมวันนี้ ได้ยินว่าเจ้าของเขียงหมูไม่มีเงินจ่ายแล้วเหรอ”
“เหมือนเดิมครับ ทำยังไงดีครับ เราได้เนื้อหมูกลับบ้านทุกวันก็ไม่ไหวนะ”
“เขามีลูกอ่อนและลูกเล็กที่เรียนหนังสืออีกตั้งสามคน เป็นธรรมดาที่จะหมุนเงินไม่ทัน เขาให้เนื้อหมูมาแทนเงินก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เสี่ยก็เป็นแบบนี้ตลอด ลูกหนี้ถึงได้ใจ เพราะเสี่ยใจดี”
“เรามีเยอะ เราก็แบ่งปัน มันผิดตรงไหน อีกอย่างเงินทองมีมากมาย ตายไปก็เอาไปไม่ได้”
“แล้วทำไมกับแสนดี เสี่ยถึงทำแบบนั้นล่ะครับ”
“เสือก!”
“แล้วบอกสงสารเด็กมัน เสี่ยนั่นแหละตัวร้าย”
“เออ! ฉันอยากได้เด็กนั่น มีไรไหม”
“เสี่ยทำอะไรก็ถูกหมดครับ”
“มึงพูดมากไอ้อ่ำ ไปทำงานได้แล้ว วันนี้เอาเงินเข้าธนาคารแล้วใช่ไหม”
“เรียบร้อยครับ”
“ดี แล้วแสนดีกลับรึยัง”
“เสี่ยเพิ่งบ่ายสองเองนะครับ”
“ก็แค่ตอบมา กลับหรือไม่กลับ มันยากรึไงไอ้อ่ำ”
“ยังไม่กลับครับเสี่ย เพราะเมื่อเช้าตอนออกไป แม่บอกว่าแสนดีเลิกงานห้าโมงเย็น และเมื่อเช้าเธอร้องไห้ด้วยนะครับ”
“ถามหน่อยไอ้อ่ำ นอนกับฉันมันน่ากลัวขนาดนั้นเหรอวะ เด็กนั่นถึงร้องไห้”
“สำหรับเด็ก มันก็คงจะน่ากลัวครับ ยิ่งครั้งแรกด้วย แถมเสี่ยอายุก็ไม่...”
“ฉันยังไม่แก่ไอ้อ่ำ” หนุ่มใหญ่รีบพูดแทรกก่อนลูกน้องจะพูดจบ
“ไปไหนก็ไปไอ้อ่ำ”
“ครับเสี่ย” แล้วไอ้อ่ำก็รีบเดินออกไปจากห้องทำงานก่อนที่เสี่ยจะลุกมาถีบไล่ออกจากห้อง
พอไอ้อ่ำไปแล้ว ตนก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าห้องน้ำส่องกระจกดูหน้าตัวเองเพื่อดูริ้วรอยบนใบหน้า ไม่ว่าจะดูยังไง ริ้วรอยของเขาก็ไม่ได้ดูแก่สักหน่อย ออกจะดูดี แถมเขาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ด้วย
“หล่อขนาดนี้ แก่ตรงไหน ไม่รู้ซะแล้ววัยนี้เขาเรียกแด๊ดดี้” เขาชื่นชมตนเองแล้วก็เดินฮัมเพลงออกมาจากห้องน้ำกลับมานั่งเก้าอี้ทำงานต่อ
- ผู้เขียน
