หลังจากที่องค์หญิงหกเปล่งวาจา หลัวฟางฉินก็ถูกปล่อยตัวในรุ่งเช้า…
ผู้คุมขังปลดกุญแจห้องขังออก หลัวฟางฉินพุ่งกายออกมาได้ก็วิ่งเข้าไปโผกอดน้องสาวทั้งสอง
“ท่านพี่เป็นอย่างไรบ้าง?” เซียงฉินเอ่ยถามด้วยแววตาห่วงใย
หลัวฟางฉินเค้นรอยยิ้มอย่างสุดความสามารถตอบกลับว่า “ข้าสบายดี” นัยน์ตามีทั้งความดีใจระคนเศร้าโศก เห็นได้ชัดว่าเขาเพียงพูดให้น้องสาวสบายใจเท่านั้น
เซียงฉินมองพี่ชายอดคิดเสียมิได้ สีหน้าท่าทางของเขาช่างแตกต่างจากวันแรกที่โดนคุมขังอย่างสิ้นเชิง
จากชายหนุ่มยโสโอหัง ยามนี้กลายเป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจา สงบสำรวมเสียจนน่าใจหาย ดูเหมือนว่าในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ นั่น คงจะสอนบทเรียนครั้งสำคัญบทใหม่ให้กับพี่รอง และสำหรับบางสิ่ง หากไม่เผชิญกับตนเองจริง ๆ ก็คงไม่รู้ซึ้งถึงสัจธรรมของชีวิต ความยากลำบากทำให้หวนนึกถึงอาหารดี ๆ อากาศบริสุทธิ์ หรือแม้แต่ใบหน้าของคนในครอบครัว ยามเมื่อถูกตัดขาดจากโลกภายนอกคง
