“ท่านอ๋อง ทุกอย่างเป็นฝีมือของท่านใช่หรือไม่?”
เซียงฉินตะโกนถามคนอีกฟากฝั่งหนึ่งของม่านโปร่งสีขาว
และใช่! นางกำลังพูดคุยกับจวิ้นอ๋องเจ้าเล่ห์ผ่านเงาร่างสีดำคล้ายดั่งคนเสียสติ หาได้พูดคุยกันอย่างเปิดเผยเหมือนกับคราวก่อน
หลังจากที่ออกมาจากศาลต้าหลี่ นางก็นำพาตนเองมาอยู่ที่จวนจวิ้นอ๋องอีกครั้งเพื่อเรียกร้องหาความยุติธรรม
ทันทีที่ก้าวขาออกมาจากห้องรถม้า บ่าวรับใช้อาวุโสก็ออกมารอต้อนรับที่หน้าประตูดังเดิมราวกับล่วงรู้อนาคต
นางเดินตามเขาเข้าไปข้างในจวนอย่างช้า ๆ สะดุดตากับพุ่มดอกท้อที่กำลังเบ่งบานทั้งสองข้างทาง สีแดงเฉิดฉัน สีขาวพร่างพราย ทว่าครั้งนี้นางไม่มีกระจิตกระใจจะชื่นชมความงามอันใดอีกแล้ว ในใจมีเพลิงไฟลูกใหญ่ก่อตัวลุกโชนโชติช่วง พร้อมจะทำลายล้างได้ทุกสิ่ง
นักปราชญ์ย่อมมองขาด ปีศาจย่อมมองพวกเดียวกันได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
หลังจากที่นางใช้เวลาคิดทั้งคืน ก็สรุปได้ว่า จวิ้นอ๋องผู้นี้ไม่ธ
