“เหตุใดเจ้าถึงไม่ยอมท่านอ๋องไปก่อนเล่า”
คำแรกที่เปล่งออกมาจากปากของฮูหยินหลัว ทำเอาเซียงฉินอ้าปากค้างตกตะลึง แทบไม่อยากจะเชื่อหู มารดาผู้ทะนงตัว รักเกียรติและศักดิ์ศรียิ่งชีพ เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?
“ท่านแม่ นี่ข้าหูฝาดไปหรือไม่?”
ฮูหยินหลัวช้อนตามองบุตรสาวแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าลง ใช้มือปักฝีเข็มบนผ้า ทว่าไม่กล่าวกระไรต่อ
เซียงฉินเดินวนไปมาอย่างร้อนรนใจ พยายามหยิบยกเหตุผลนานัปการมากล่าวอ้างให้มารดาเห็นใจ “ท่านแม่…ท่านอ๋องผู้นั้นแปลกประหลาดนัก จะให้ข้าเป็นตัวแทนของสุนัข เพื่อแลกเปลี่ยนกับการปล่อยตัวของพี่รอง หากข้าตกปากรับคำ สกุลหลัวจะต้องกลายเป็นขี้ปากของคนทั้งเขตแคว้นเป็นแน่”
ฮูหยินหลัวชะงักฝีเข็มในมือ แต่แล้วก็มองผ่านร่างบางของเซียงฉินไปที่บ่าวใช้ที่ยืนสำรวมอยู่ด้านหลัง ขยับริมฝีปากเชื่องช้า เอ่ยอย่างไร้เสียงว่า “ชา ผู่ เอ๋อร์”
นางเอ่ยออกมาสามประโยคบ่าวใช้ก็เข้าใจ พลันรีบรุด
