“คะ คาราวะท่านประมุข”
ถังช่ายรีบทำความเคารพผู้เป็นนายเหนือหัวทันที เป็นกว่าพันปีแล้วที่ไม่เคยเห็นท่านประมุขของเขานั้นมีโทสะถึงเพียงนี้
ปึง! เสียงกระแทกดังสนั่นจนเสียงอาวุธที่ฝึกฝนอยู่ในลานฝึกนั้นพลางชะงัก แม้แต่เสียงลมก็ไม่มี
เฉินฉือไม่สนใจใช้กำลังภายในผลักถังช่ายจนติดกำแพง เหม่ยฮวาหน้าซี๊ดกับภาพตรงหน้า นี่ท่านประมุขเขาหึงโหดจังเลยเจ้าค่ะ ใจหนึ่งรู้สึกตื่นเต้นกับความแบดนี้ แต่อีกใจก็นึกเป็นห่วงถังช่ายที่โดนอัดเข้าไปเสียเต็มแรง แต่เพราะวรยุธของถังช่ายมิได้ด้อยมากนักจึงยังมีชีวิตรอดอยู่ กว่าเหม่ยฮวาจะคลำเสียงตัวเองเจอถังช่ายก็ร่วงลงพื้นไปเสียแล้ว
“ทะ ท่านประมุข ทะ ทำรุนแรงไปหรือไม่เจ้าคะ”
“เป็นห่วงมันรึ”
เฉินฉือไม่พูดปล่าวพลางกำลำคอหนาของถังช่ายขึ้นมา ทั้งที่เขาก็หมดสติไปแล้ว โอ้ยยยยไม่ใช่เว้ยยย ไม่ได้เป็นห่วงขนาดนั้นก็แค่ตกใจ อ้ากกกก ตายแล้วถังช่ายจะตายไหมจะตายไม่ได้ต้องไปส่งจดหมายให้
