“ก็ลองหาแฟนเป็นคนที่นี่ดูสิหมอ เผื่อจะได้มาอยู่ตลอดชีวิต”
สิ้นเสียงของผู้ใหญ่พฤกษ์ คุณหมอหนุ่มถึงกับสำลักน้ำลาย จนต้องรีบยกขันน้ำขึ้นดื่ม หลบสายตาที่จับจ้องเหมือนมีอะไรบางอย่าง
ผู้ใหญ่พฤกษ์เห็นอาการของคุณหมอหนุ่มก็พอจะดูออก เอ่ยดักคอไว้ก่อน “แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าต้องไม่ใช่ลูกหลานบ้านผม”
พลันสายตาคมกริบลากกลับมาสบตาผู้ใหญ่พฤกษ์อีกครั้ง ทว่าครั้งนี้กลับราบเรียบจริงจัง
“ผมอยากได้หมวดปราบดาเป็นลูกเขย หมวดปราบเป็นลูกชายเพื่อนผม เราสองคนสัญญากันไว้ตั้งแต่หนุ่มๆ ว่าถ้าเรามีลูกชายหรือลูกสาวจะให้แต่งงานกัน”
หากเรื่องของรสสุคนธ์ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกวูบโหวงในหัวใจ หากไม่ใช่กับหญิงสาวอีกคนที่ผู้ใหญ่พฤกษ์พูดถึง
“ส่วนยัยรัญ หลานสาวผมยังเด็ก ถึงจะอายุยี่สิบห้าแล้วก็เถอะ แต่ผมกับลูกชายหวงมาก ถ้าไม่มีผู้ชายที่ดีมากพอสำหรับยัยรัญ ผมไม่ยอมยกให้ใครหรอก จะดูแลเองไปแบบนี้แหละ อีกอย่างน้องสาวผมก็ไม่รู
