เล่ห์รักไฟพิศวาส

ตอนที่ 3

3

จะต้องมีโอกาสให้เธอทำอย่างนั้นแน่นอน แต่...การได้เห็นมีนาลอยหน้าลอยตาเยาะเย้ยถากถางด้วยคำพูดและการกระทำ มันยิ่งตอกย้ำถึงความพ่ายแพ้ที่เธอได้รับ

“โอ๊ย! ขำจริงๆ ” มีนาหัวเราะเสียงดังลั่น

“น้ำหน้าอย่างแกนี่นะเมษา จะทำให้ฉันเจ็บ แค่ทำให้พี่บียอมคุยด้วยดีๆ ยังทำไม่ได้เลย แล้วจะมีปัญญาที่ไหนแย่งเขาไปจากฉันกัน” เธอไม่ยอมให้นังลูกเมียน้อยแย่งคนที่รักไปได้อีกล่ะ ได้ต้นรักษ์ไปแล้วคนหนึ่ง แล้วยังคิดจะมาแย่งผู้ชายที่เธอรักไปอีกคน ไม่มีทาง คราวนี้ต่อให้ต้องตาย เธอก็จะไม่ยอมยกเบนนิโต้ให้เมษาเป็นอันขาด

คำพูดเยาะเย้ยเจือด้วยเสียงหัวเราะของมีนา ทำเอาเมษาปวดใจยิ่งนัก เพราะเธอพยายามที่พาตัวเข้าไปใกล้ชิดกับเบนนิโต้ แต่กลับถูกเขาไล่กลับออกมาเหมือนหมูเหมือนหมาดูแล้วมันช่างน่าสมเพชจริงๆ

“เอาว่าไงนังเมย์ แกจะทำอะไรฉันอีก” มีนาถาม ยิ้มตรงมุมปาก ดวงตาแวววาวเมื่อเหลือบไปเห็นนายมงคลผู้เป็นบิดาเดินลงบันไดบ้านพอดี

คิดจะสู้กับฉันใช่ไหมเมษา อย่างแกนะไม่มีทางสู้ฉันได้หรอกยายตัวมาร

“เธอจะทำอะไรพี่ ถอยไปนะน้องเมย์” มีนาแกล้งถามเสียงสั่นพร่า “อย่าเข้ามานะ ไม่! หยุดนะเมษา โอ๊ย!” หญิงสาวร้องออกมาสุดเสียง ก่อนจะรีบวิ่งไปซุกตัวอยู่ใต้โต๊ะตัวใหญ่

“ไม่! หยุดนะเมษา พี่เจ็บ โอ๊ย!” ดูเหมือนเสียงของเธอจะยิ่งทำให้เมษาโกรธจัด ลงมือทุ่มแรงทำร้ายเธอลงมาไม่ยั้ง

เมษาใช้เล็บที่แหลมคมของตัวเองให้เป็นประโยชน์ จิกข่วนไปตามลำตัวและแขนเรียวยาว บ้างก็ฝาดลงไปตามใบหน้าและลำตัวของมีนา ไม่เลือกว่าจะถูกตามส่วนไหนก็ตาม รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้เธอจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้เจ็บ...เจ็บเหมือนที่ใจของเธอกำลังเจ็บอยู่ในตอนนี้

ขอให้เล็บคมๆ ของเธอมีเชื้อโรค ขอให้นังพี่สาวสารเลวได้รับเชื้อโรคร้ายแล้วตายไปเร็วที่สุด

“เจ็บให้ตายไปเลยมีนา” ใบหน้าและดวงตาเมษาแดงก่ำ น้ำหูน้ำตาไม่รู้ว่ามันมาจากไหนไหลล้นจากเบ้าตาและจมูก เธอหายใจเข้าหายใจออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง

“ปล่อยพี่เถอะน้องเมย์ อย่าทำอะไรพี่เลยพี่กลัว พี่เจ็บ อย่า...น้องเมย์พี่กลัวแล้ว อือๆ “มีนาร้องอ้อนวอนเสียงสั่น หากดวงตาแข็งกร้าวและดุร้าย ใจก็พยายามบอกว่าทนอีกนิด...อีกนิดเดียวเท่านั้น จะมีคนเห็นความร้ายกาจของเมษา เมื่อถึงตอนนั้นเมษาก็จะต้องโดนลงโทษเพราะทำร้ายพี่สาวแสนดีอย่างเธอ

“เธออย่ามาเล่นละครดีกว่ามีนา คนใจร้ายอย่างเธอไม่มีทางกลัวผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันแน่ เธอคิดจะทำอะไรร้ายๆ อีกแล้วใช่ไหมมีนา”

เสียงของมีนาที่ร้องไห้คร่ำครวญในสายตาคนนอกอาจจะมองว่าน่าสงสารและน่าเห็นใจ แต่สำหรับเมษาแล้ว เสียงนั้นเป็นเหมือนกับแรงกระตุ้นให้เธอลงมือกับพี่สาวให้หนักขึ้น

เมษาฟาดและจิกทึ้งเนื้อตัวมีนาสุดแรงที่มี เพื่อระบายความเจ็บปวดในใจที่โดนพี่สาวแย่งคนที่รักไป

“นังพี่สารเลว ทำไมต้องจ้องทำร้ายฉันตลอด ทั้งที่ฉันเป็นน้องสาวของแก นังงูพิษ นังหมาจิ้งจอก แกใส่ร้ายฉันทำให้ฉันต้องกลายเป็นผู้หญิงร่านต่อหน้าทุกคนในบ้าน ทำให้พี่บีเข้าใจฉันผิด มาถึงตอนนี้แกคิดหรือว่าแค่คำพูดขอโทษแค่คำสองคำมันจะลบล้างความผิดที่เคยทำกับฉันไว้ได้”

เมษาพูดทั้งที่น้ำตาไหลนองหน้า เธอทำอะไรผิด ทำไมใครๆ ก็ไม่รัก ไม่เพียงแค่บิดาแต่ยังมีเบนนิโต้ที่เอ่ยทุกครั้ง...เขาไม่รัก!

ไม่รักแล้วยังมีพี่สาวอีกคน ที่นอกจากจะไม่รักแล้วยังหาเรื่องหาราวทำร้ายจิตใจทุกครั้งที่มีโอกาส เธอเคยถามว่าทำไมมีนาถึงได้ทำอย่างนั้น มีโอกาสไหมที่มีนาจะรักน้องน้อยคนนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องการความรักจากพี่สาวใจร้ายอีกแล้ว สิ่งที่ต้องการคือความรักจากเบนนิโต้กลับคืนมาเช่นเดิม ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร เธอก็จะต้องได้มันกลับคืนมา

“นังพี่ชั่ว นังพี่เลว แกร้ายยิ่งกว่างูพิษ แค่มือและเล็บที่ฉันจิกทึ้งลงไปบนร่างกายที่เห็นข้างนอกมันก็สวยดีอยู่หรอกนะ แต่ข้างในกลับเน่าเฟะ มีแต่หนอนยั้วเยี้ยแค่นี้ไม่ทำให้แกเจ็บหรอก หนังหน้าหนาๆ อย่างแกไม่เจ็บหรอก”

เมษาใช้แรงทั้งหมดที่มีตบจนมีนาหน้าหันไปอีกด้าน มือก็จิบไปบนแขนเรียวยาวแล้วลากเต็มแรงจนเลือดไหลซึมออกมา

“โอ๊ย...ปล่อยพี่น่ะน้องเมย์ พี่เจ็บ...ปล่อย!” มีนาร้องเสียงดังขึ้นเพื่อเร่งให้บิดารีบมาช่วยเหลือเธอจากน้ำมือของเมษาโดยเร็ว ก่อนที่เธอจะทนไม่ไหวเผลอตัวตอบโต้ยายน้องสาวตัวร้ายไป

“หยุดนะ! ยายเมย์”

เสียงตวาดดังมาจากด้านหลังเมษา ก่อนจะมือแข็งๆ กระชากร่างของของเธอให้ออกห่างจากมีนาอย่างแรง แรงกระชากเหวี่ยงกายบอบบางเซถลาชนกับขอบโต๊ะหินอ่อนจนทรุดกองกับพื้นห้อง

“หนูเป็นยังไงบ้างมีนา ดูซิรอยเล็บข่วนจนเลือดออกแดงไปทั้งตัวเลย”

คุณมงคลจับแขนมีนาลูบตามรอยแผลเบาๆ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูบนโต๊ะเช็ดให้อย่างเบามือ แล้วปรายหน้าไปมองบุตรสาวอีกคนด้วยใบหน้าที่แดงจัด

“แกเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกยายเมย์ ทำไมถึงทำกับพี่สาวขนาดนี้”

คุณมงคลตวาดและชี้หน้าลูกสาวคนเล็กอย่างเอือมระอาใจ ในดวงตาฉายแววเกรี้ยวกราดและผิดหวัง เป็นเสมือนคมมีดกรีดลงไปบนตัวเมษาให้เป็นรอยแผลเหวอะหวะยิ่งกว่ามีนาเสียอีก

“แล้วทีมีนาทำหนูเมย์ละคะ” เมษาเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา ท่าทีประคับประคองระหว่างสองคนพ่อลูกช่างบาดตาบาดใจเธอยิ่งนัก หญิงสาวขบกัดฟันบนกลีบปากอิ่มที่สั่นระริก ขอบตาร้อนผ่าว น้ำเอ่อล้นซึมออกมา

ยิ้มเยาะเย้ยถากถางจากพี่สาวมันคือหนามที่ถูกบ่มอยู่ในหัวใจของเธอ ความรักที่พ่อมีให้มีนาคือมีดที่กรีดลึกลงในหัวใจของเมษาจนแยกออกเป็นสองซีก

“ใจแกมันทำด้วยอะไรฮึยายเมย์ ทำไมถึงทำร้ายพี่สาวขนาดนี้” นายมงคลถามย้ำอีกครั้ง เพราะอยากได้ยินคำตอบจากปากบุตรสาวคนเล็ก

เมษาขบกัดฟันบนกลีบปากจนได้รสเลือดปะแล่มๆ บ้านหลังนี้นอกจากแม่ที่จากไปแล้วกับคุณย่าที่แก่ชรามีอาการหลงๆ ลืมๆ แล้วก็ไม่มีใครรักเธอเลยสักคน คงเป็นจะเป็นเพราะเธอเป็นแค่ลูกเมียน้อย ลูกที่เกิดมาจากความพลาดพลั้งจากความเมา ลูกที่พ่อไม่ต้องการให้เกิด พ่อถึงไม่รัก...ไม่รักตลอดไป

“ไม่ใช่ความผิดของน้องเมย์หรอกค่ะพ่อ หนูผิดเอง ทั้งที่รู้ว่าน้องเมย์รักพี่บี แต่ว่า...” มีนายังไม่ทันพูดจบ

“แกจะบ้าหรือไงยายเมย์ มาตบตีแย่งผู้ชายจากพี่สาวทั้งที่ฝ่ายนั้นเขาไม่เคยคิดอะไรกับแกเลย แม้หน้าแกเขายังไม่อยากจะมอง แกน่าจะตัดอกตัดใจเลิกคิดแย่งตาบีจากมีนาได้แล้ว”

คุณมงคลเจ็บปวดใจเป็นที่สุด มีลูกสาวสองคนแทนที่จะรักใคร่ปรองดองกันกลับต้องมาตบตีแย่งชิงผู้ชายกัน นี่ถ้าคนอื่นๆ รู้เข้า เขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แล้วลูกสาวคนเล็กก็ช่างบ้าบิ่นเหลือเกิน รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายเขารักพี่สาว แต่ก็ยังหลงคิดเข้าข้างตัวเอง เชื่อว่าจะทำให้เบนนิโต้หันกลับมารักตัวเองได้ ไม่ว่าใครจะพูดจาห้ามปรามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟัง

“แกเป็นอะไรไปอีกฮึยายเมย์ หึงผู้ชายจนลืมพี่ลืมน้อง ทำร้ายได้แม้กระทั่งพี่สาวที่รักและพร้อมยอมสละคนที่รักเพื่อแกมาตลอด แกคิดบ้างไหม ถ้าตาบีมาเห็นแกทำร้ายคนที่เขารัก คิดหรือว่าเขายังจะทนไม่ทำร้ายแกได้นะฮึ!” คุณมงคลถอนใจเฮือกใหญ่ นี่ถ้าเกิดเบนนิโต้เกิดมาเห็นตอนที่เมษาทำร้ายมีนาเข้าละก็...

เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าลูกสาวคนเล็กจะมีสภาพเป็นอย่างไร เบนนิโต้จะอดทนไม่ทำร้ายเมษาได้หรือเปล่า เท่าที่ผ่านมาเขาเห็นเบนนิโต้อดทนกับลูกสาวคนนี้มากจนเขากลัว กลัวจริงๆ ว่าถ้าวันหนึ่งชายหนุ่มทนไม่ได้ เผลอทำร้ายเมษาไป เขาจะทนรับได้หรือเปล่า