ฉันตื่นมาด้วยความเจ็บที่วิ่งกลางกาย เปิดเปลือกขึ้นกวาดมองรอบห้องก็รีบเปิดตาโต เสื้อผ้าของฉันกระจัดกระจายทั่วห้องนอนที่ไม่คุ้นตา และที่น่าตกใจกว่านั้นคือร่างของฉันเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มที่ไม่ใช่ห้องตัวเอง!!
"ตื่นแล้วเหรอ?"
"เฮี้ย!!!" ฉันสะดุ้งตัวโหยงเมื่อร่างของใครอีกคนเดินออกจากห้องน้ำ สภาพผมเพ้าเปียกปอนนุ่งผ้าเช็ดตัวท่อนล่างและเปลือยเปล่าท่อนบนจนฉันรีบหันหน้าหนี
"คนไม่ใช่เฮี้ย" ไอคุณเจโรมยกยิ้ม ให้ตายเถอะ…นี่มันเรื่องบ้าอะไร!?
ฉันเม้มปากพยายามวิเคราะห์จากสภาพของตัวเองและของรอบกาย และคำตอบมันก็ชัดขึ้นมาเป็นคำตอบเดียวคือฉันเสียตัวให้ไอบ้านี่ไปแล้ว…
รู้อย่างนั้นใบหน้าฉันก็ร้อนผะผ่าวกำผ้าห่มไว้แน่น พลันคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแต่ก็จำอะไรไม่ได้สักอย่างไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาสักแอะ
"แปลก…ฉันคิดว่าเธอจะโวยวาย?" ไอ้คุณเจโรมเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะเดินไปส่องกระจกเช็ดผมสบายใจเฉิบ
"ทะ ทำไ
