บทที่ 07 จูบแรก
1739 คำ
"นายเข้ามาในนี้ได้ไง!" ร่างสวยถอยหลังกรูเพื่อตั้งหลัก เธอช้อนสายตามองเขาอย่างอาฆาตแค้นเพราะคิดว่าเจโรมพยายามตามเธอมาทั้งที่จริงแล้ว…
"เธอนั้นแหละมาได้ยังไง?" ร่างสูงพยักพเยิดไปทางกระเป๋าส่วนตัวของเขาที่ตั้งไว้ แน่นอนว่าเขามาก่อนเธอ…ไม่ได้ตามเธอมาอย่างที่คิด
"เอาของฉันมา ฉันจะไปห้องอื่น" น้ำอิงแย่งเบียร์จากมือหนา แต่เขากลับเบีี่ยงหลบแล้วกระตุกยิ้มใส่เธอ
"แย่งมาให้ได้สิ…"
"ท้าท้ายฉันเหรอ?" เจโรมไม่ตอบคำถาม เพียงแต่ยักไหล่กวนจนเธอเริ่มหมั่นไส้
"คิดว่าแค่นี้จะทำอะไรฉันได้เหรอ…" สิ้นเสียงเล็กร่างดื้อในคราบคนหน้าหวานใช้จังหวะเผลอเพื่อแย่งมา แต่คนรู้ทันยกมือที่ถือกระป๋องขึ้นสูงแล้วเขย่งเท้าขึ้นโดยไม่มีทางที่เธอจะเอื้อมถึงเพราะความสูงที่ได้แค่หัวไหล่เขาเท่านั้น
"เอาของฉันมา!" น้ำอิงพยายามยื้อแย่งกวาดมือหนาเท่าไหร่ก็ไม่สะทกสะท้าน คราวนี้เธอจึงใช้ความดื้อเหยียบเท้าของเจโรมแล้วปีนป่ายขึ้นเพื่อให้สูงเท่าเขาจนกระทั่ง…
"ไอบ้าปล่อยฉันนะ!" เจโรมใช้แขนรวบคนที่อยู่บนตัวแล้วกดให้นอนราบบนเตียงขนาดห้าฟุต มือหนาโยนกระป๋องเบียร์ทิ้งแล้วกดฝ่ามือคนดื้อสองข้างให้จมเตียงโดยที่มีเขาขึ้นคร่อม
"ฉันบอกให้ปล่อยไงไอบ้า!" น้ำอิงดีดดิ้นให้พ้นจากเงื้อมมือของคนบ้า
"เลิกเรียนฉันว่าไอบ้าได้แล้ว"
"ทำไม…ฉันจะเรียกนายว่าไอบ้าจะทำไม ปล่อยโว้ย…" น้ำอิงตะโกนใส่หน้าตอกย้ำในสิ่งที่เขายิ่งห้ามก็ยิ่งทำ แม้คนตัวเล็กจะแรงเยอะกว่าผู้หญิงทั่ว ๆ ไป แต่แค่นี้ก็ยังไม่สามารถสู้แรงผู้ชายกำยำแบบเขาได้
"จะไม่หยุดใช่ไหม?" เขาเน้นเสียงถามอีกครั้ง
"ไม่…ไอบ้า ๆ ๆ ไอบะ…อื้ออ!" ดวงตากลมโตเบิกโพรงเมื่อถูกคนบนร่างกดจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอพยายามเบือนหน้าหนีแต่ก็สู้แรงคนบ้าตรงหน้าไม่ได้
"อ่อย (ปล่อย)!" การพูดอู้อี้ในลำคอเหมือนการพลาดท่าให้เขาส่งลิ้นร้อนในโพรงปากหวาน เจโรมกวาดความหวานคนที่เขาอยากเอาชนะมาทั้งวัน และไม่น่าเชื่อว่าการที่เขาไม่ได้จูบใครมาเนิ่นนานพอเป็นริมฝีปากของคนดื้อกลับทำให้เขาชอบใจและไม่อยากปล่อย
น้ำอิงยิ่งสะบัดใบหน้าหนีก็เหมือนยิ่งโดนประทุษร้ายให้แรงขึ้น เขาไม่ยอมปล่อยให้ริมฝีปากเธอเป็นอิสระจนผ่านไปนับนาทีคนที่พอใจจึงยอมผละออก
"แฮ่ก!…อะ ไอบ้านายจะฆ่าฉันให้ตายเลยหรือไง!" น้ำอิงรีบกอบโกยลมหายใจทั่วทุกทาง เธอแทบหมดแรงในตอนที่ถูกเจโรมสูบเลือดสูบเนื้อทางปากบาง พอเป็นอิสระก็รีบโวยวายต่อว่าเขายกใหญ่
"ถ้าเธอยังเรียกฉันว่าไอบ้าอีก คราวนี้ฉันจะไม่ใช้แค่ปาก"
"นะ นายจะทำอะไร?" เสียงคนเคยเก่งเริ่มติดขัด เธอเริ่มกลัวใจเจโรมที่คิดจะทำอะไรแผลง ๆ
"ถ้าอยากรู้ก็ลองทำดูสิ…" คราวนี้น้ำอิงสบตาคนที่เพิ่งขโมยจูบแรกของเธอไป แววตาคู่นั้นกำลังบอกว่าเขาทำมันจริง…
"…" คนตัวเล็กเงียบกริบไม่กล้าพูดอะไรต่อ จนเจโรมรู้สึกพอใจที่เขาเอาชนะเธอมาได้เจ้าของใบหน้าคมจึงกระตุกยิ้มแล้วปล่อยข้อมือของเธอให้เป็นอิสระ
"ก็แค่นี้ เอาของเธอกลับไป" เขาโยนกระป๋องเบียร์ไว้ใกล้ตัวคนนอนแน่นิ่งในขณะที่เขาลุกมายืนดูสภาพคนที่เปลี่ยนไปคนละคน ไม่เคยรู้สึกดีที่ได้ปราบพยศเด็กดื้อแบบนี้มาก่อน
น้ำอิงใช้มือชันเตียงแล้วลุกมานั่ง เธอหยิบเบียร์สองกระป๋องที่เป็นของตัวเองแล้วค่อย ๆ ยืนขึ้น ในขณะที่สายตามองคนตัวโตอย่างอาฆาตแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เธอจึงค่อย ๆ เบี่ยงตัวชิดกับขอบห้องแล้วจะเดินออกไป
แต่ทว่า…
"อ่า…" น้ำอิงใช้จังหวะเผลอหันกลับมาอีกครั้งแล้วกระทุ้งใส่เป้าของเจโรมเต็มแรง
"สำหรับนายที่ขโมยจูบแรกของฉัน!" ก่อนที่จะยกยิ้มอย่างสะใจ ไม่ใช่เพราะกลัวแต่แค่ทำให้เขาตายใจแล้วเอาคืนจนเจโรมจนตัวงอเพราะความเจ็บที่เธอมอบให้
"ถือว่าได้ใช้ในสิ่งที่พ่อสอนมาแล้วนะเนี่ย…" น้ำอิงเช็ดมือทำท่าปัดฝุ่นอย่างคนเก่งคนหนึ่ง ทิ้งให้คนเจ็บตัวเพราะเธอนั่งอยู่บนพื้นกว้างขณะที่ตัวเองก็เดินถือเบียร์ออกจากห้องด้วยความอารมณ์ดีปรีดา
ได้แก้แค้นแล้วรู้สึกอารมณ์ดีเป็นบ้า
ทางด้านของเจโรมท้าวแขนไว้บนเตียงแล้วมองแผ่นหลังเล็กที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกโกรธเคือง ศึกนี้ย่อมไม่จบลงแค่นี้อย่างไรเสียเขาจะต้องเอาคืนเธอให้ได้
ฝากไว้ก่อนเถอะ…
ใช้เวลาเกือบครึ่งวันในการเดินเรือยอร์ชลำใหญ่ ชมเกาะต่าง ๆ ในละแวก จนเพลิดเพลินแล้วก็เปลี่ยนมานั่งเรือสปีดโบ้ทเพื่อกลับเกาะส่วนตัว ปลายฝนและน้ำอิงนั่งบนเบาะนุ่มท้ายเรือชมวิวสวย ๆ สองคน ในขณะที่ชายฉกรรจ์อีกสองคนกำลังนั่งอยู่หัวเรือเพื่อลดการปะทะของน้ำอิงและเจโรมให้หยุดชั่วคราว
"ในห้องเมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงดัง แกกับคุณเจโรมเข้าห้องเดียวกันเหรอ?" ปลายฝนเอ่ยถามเพื่อน เพราะเสียงโครมครามระหว่างสองคนดังออกมาจนถึงข้างนอก
"อือ" น้ำอิงกอดอกตอบด้วยท่าทีไม่พอใจ แต่เพื่อนสาวกลับอมยิ้มจนเธอชักสีหน้าไม่พอใจ
"แกยิ้มอะไร ฉันไม่ตลกด้วยนะ"
"ก็ยิ้มที่แกดันใจตรงกันกับคุณเจโรมไง บนเรือก็มีตั้งสองห้องแต่ดันเลือกเป็นห้องเดียวกัน แล้วเสียงที่ดังออกมาพวกแกทำอะไรกันเหรอออ…" ปลายฝนลากเสียงแล้วยกยิ้มกริ่ม นิ้วชี้สองข้างหันเข้าหากันแล้วขยับเข้าออกอย่างคนที่จินตนาการไปไกล
"แกไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้นเลยนะ ระหว่างฉันกับไอบ้านั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น พะ พอฉันรู้ว่าเขาอยู่ในห้องฉันก็รีบเดินออกไปเลย เสียงที่แกได้ยินไม่ได้มาจากฉันสักหน่อย"
"แล้วทำไมต้องหน้าแดง" มือเรียวกอบกุมสองแก้มเพื่อปิดหน้าที่แดงเปล่งและร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงห้องนอนเหตุการณ์ที่ถูกเจโรมขโมยจูบแรกก็แวบเข้ามาในหัว
"กินเบียร์ไง เมาก็เลยหน้าแดง แล้วแดดก็ร้อนจะตายแกไม่เห็นหรือไง"
"อ๋อ…ไม่มีก็ไม่มี~" ปลายฝนเลิกสนใจจะคาดคั้นเพื่อน สาวพอบทสนทนาจบลงเรือสปีดโบ้ทก็นำพวกเขามาถึงเกาะส่วนตัวของดีแลน
"ถึงแล้วไปกันเถอะ" สองสาวรีบเดินออกไปที่หัวเรือเพื่อจะลงฝั่ง แต่ทันทีที่สายตาสบเข้ากับเจโรมคนตัวโตก็กระตุกยิ้มใส่ ก่อนที่เขาจะทำท่าลูบไล้ริมฝีปากตัวเองเพื่อทบทวนความหลังยั่วโมโหร่างบาง
"ฝากไว้ก่อนเถอะ" น้ำอิงกัดฟันเอ่ยเสียงเบา จ้องหน้าเจโรมไม่วางตา
"แกว่าไงนะ?" ขณะที่ปลายฝนยืนก่อนหน้าหันกลับมาเธอจึงเลิกสนใจคนกวนแล้วส่ายหัวเบา ๆ
"ไม่มีอะไร แกลงไปเถอะ" มือขวาของดีแลนลงท่าไปคนแรกตามด้วยเจโรมและดีแลนจนถึงคิวของปลายฝนดีแลนก็ยื่นมือไปจับไม่ให้เธอล้มด้วยเรือที่โครงเครงจากคลื่นที่ซัดเข้ามา
เมื่อแฟนสาวลงมาอย่างปลอดภัยดีแลนก็รีบเดินออกไปจนตรงนั้นจนเหลือแค่เจโรม คนกวนยื่นมืออย่างที่ดีแลนทำบ้างแต่น้ำอิงกลับไม่ยอมจับแล้วกระโดดลงมาทรงตัวด้วยตัวเอง
เธอยักคิ้วให้เขาด้วยความเหนือกว่า อย่างน้ำอิงช่วยเหลือตัวเองได้โดยไม่ต้องการคนอื่นมาออกตัวแทน
"แสบนักนะ…" เจโรมขายหน้าเล็กน้อยต่อหน้าลูกน้องของดีแลนแต่ก็พยายามเก็บอาการ ก่อนที่จะเดินตามทั้งสามคนที่ล่วงหน้าเข้าไปในบ้านตากอากาศบนเกาะส่วนตัวของดีแลนที่ใหญ่โต
"ไม่ค่ะ ฉันจะนอนกับปลายฝนเพื่อนของฉัน" เสียงของยัยตัวแสบดังเข้ามาในหูเขาที่เพิ่งเดินเข้ามา
สร้างเรื่องขึ้นมาอีกแล้วสินะ…
"เธอจะโวยวายทำไม คนละห้องก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?" เขาจึงรีบตอบ
"หยุดเลยนะ ฉันไม่ได้คุยกับนาย ปลายฝนแกมานอนกับฉันนะ" เจโรมกรอกตาใส่ความดื้อของเธอ ก่อนที่จะเงียบลงแล้วยกให้คนกลางอย่างปลายฝนตัดสินใจ ส่วนเขาก็เดินมาทิ้งตัวบนโซฟากว้างเพื่อตัดรำคาญ
"เอ่อ…"
"ตามนี้เลยค่ะคุณดีแลน เราสองคนจะนอนด้วยกัน" สิ้นเสียงหวานเธอก็ลากเพื่อนกลับเข้าห้องนอน ในขณะที่ดีแลนก็วนมานั่งบนโซฟาข้าง ๆ เขา
"ผู้หญิงอะไรดื้อซะไม่มี กูโคตรจะปวดหัว" เจโรมบ่นโอด
"ดื้อก็ปราบสิ งานถนัดมึงหนิ" รอยยิ้มดีแลนกำลังบอกทุกอย่างที่เขาคิด พอพูดจบก็นั่งไขว่ห้างในท่าสบาย ๆ ผิดกับเจโรมที่กุมขมับคลายความเครียดที่ทะเลาะกับเธอมาทั้งวัน
"หึ แบบยัยนั้นกูขอบาย"
"ทำไม ทางมึงไม่ใช่เหรอ?"
"ทงทางอะไร ถ้าไม่ติดที่พ่อกูบังคับให้ทำรายได้กับการถ่ายภาพ กูไม่มีทางช่วยมึงแน่"
"หึ เป็นเสือแต่ไม่คิดล่าเหยื่อ กูว่ามึงไปเป็นหมาดีกว่า"
"ไอ้ดีแลน" เจโรมช้อนมองเพื่อนสายตาราบเรียบ ขณะที่ดีแลนนั้นยักไหล่กว้างแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะเดินหนีเข้าห้องในทันที
- ผู้เขียน
