บทที่ 06 เจ้ากรรมนายเวร
1698 คำ
ครืดดดด ครืดดดด ~
เสียงโทรศัพท์ของตาบ้าตรงหน้าฉันดังขึ้น นั้นจึงทำให้เขาผละสายตาออกจากฉันแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง โชคดีที่เสียงเรียกเข้าทำให้ฉันได้พักสายตาขึ้นมา เพราะตลอดที่เรือออกจากฝั่งเราสองคนก็จดจ้องกันอย่างไม่วางตา แม้ลมทะเลจะปะทะใบหน้าทำให้เคืองตาแค่ไหนแต่ฉันก็สู้ไม่หวั่นด้วยคนแพ้ที่ต้องไม่ใช่ฉัน
ได้โอกาสที่เพื่อนคุณดีแลนคุยโทรศัพท์ฉันก็รีบเดินหนี หันไปมองยัยปลายฝนก็สวีทหวานอย่างไม่เกรงใจใคร ฉันจึงเลือกที่จะเดินไปเกาะระเบียงอีกฝั่งเพื่อชมทะเลที่กว้างไกล
แต่แล้ว…
"ยืนคนเดียวแบบนี้ตั้งใจจะอ่อยใครอีกล่ะ ฉันหรือไอ้ดีแลน?" ฉันกรอกตาอีกครั้ง เสพบรรยากาศได้ไม่ถึงนาทีก็ได้ยินเสียงแขวะของใครอีกคนดังขึ้นข้าง ๆ คำพูดคำจาแบบนี้ไม่มีใครเลยนอกจากไอบ้านั้นที่เป็นศัตรูตลอดทาง
"ถามจริงเหอะ นายเป็นไรมากปะ?" ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ ไม่ชอบก็ไม่ควรมายุ่งกันไหม ทำไมถึงตามหลอกตามหลอนเป็นเจ้ากรรมนายเวรให้ได้
"หรือไม่จริง?"
"ฉันจะพูดให้นายเคลียร์แบบชัด ๆ นะ คุณดีแลนเขาเป็นแฟนเพื่อนของฉัน เป็นเจ้านายฉัน ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเขา ส่วนนาย…" ฉันไล่สายตามองเรือนร่างเขา ก่อนที่จะยกยิ้มเหยียดอย่างที่เขาเคยทำกับฉัน
"ฉันไม่เคยอ่อยนาย ฉันไม่เคยสนใจในตัวนาย คนแบบนายไม่ใช่สเปกฉันเลยสักนิด และขอย้ำอีกครั้ง…ดูปากฉันนะ…ฉันไม่ชอบนาย และจะไม่มีทางชอบนายเด็ดขาด จบนะ?" ฉันเน้นทุกคำทุกประโยคที่เพิ่งพูดใส่เขา จะได้เข้าใจมากขึ้นเสียทีว่าคนอย่างฉันไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวเขาเลย สักนิดก็ไม่มี
"ทำไมคนแบบฉันมันทำไม?" มือฉันถูกกระชากจากคนที่เริ่มจะหัวร้อน ทำไมฉันถึงหนีไอบ้านี่ไม่พ้นสักทีนะ
"ปล่อย…" ฉันกดเสียงเรียบแล้วพยายามบิดข้อมือให้พ้นจากการเกาะกุม แต่ไอมือตุ๊กแกก็เกาะหนึบไม่ยอมปล่อย กำมือฉันไว้แน่นกว่าเดิมจนเลือดแทบไม่เดิน
"ฉันถามว่าคนแบบฉันมันทำไม ทั้งหล่อทั้งรวยสาว ๆ อยากได้เป็นผัวทั้งนั้น" มีสาว ๆ เข้าหาจนเคยตัว จนคิดว่าผู้หญิงบนโลกต้องชอบเขาหรือไงกัน
"ให้มีนายเป็นผัว ฉันยอมมีผัวเป็นหมาดีกว่า" ไอ้คุณเจโรมบีบข้อมือฉันกรอดพร้อมกับเลือดขึ้นหน้า คิดว่าทำแค่นี้แล้วยัยน้ำอิงจะยอมหรือไง ที่พูดออกมาทุกคำล้วนมาจากใจทั้งสิ้นเลย
"ไม่เคยมีใครปฏิเสธฉันได้เท่าเธอเลย" ร่างสูงกดเสียงต่ำ ขณะที่มือหนาก็บีบแน่นขึ้นกว่าเดิม
"แล้วก็จำไว้ให้ดี ฉันชื่อน้ำอิง คนที่ปฏิเสธนายคนแรก ท่องให้ขึ้นใจซะ" ถามว่าเจ็บมือไหม โคตรเจ็บแต่ไม่อยากยอมแพ้ จนไอ้คุณเจโรมเริ่มบีบแน่นขึ้น แน่นเสียจนกระดูกฉันจะหักคามือเขาจนต้องพยายามบิดให้หลุดพ้น
"ปล่อยมือฉันนะ!"
"คิดว่าด่าฉันแล้วฉันจะยอมให้เธอหนีไปง่าย ๆ หรือไง"
"ไอ้คุณเจโรม! ปล่อยฉันนะ!" คราวนี้ฉันตะโกนลั่นกว่าเดิม ลั่นขนาดที่เสียงคลื่นทะเลก็เอาฉันไม่อยู่ และเหมือนว่าคู่รักที่สวีทหวานแหววจะได้ยินด้วย ปลายฝนจึงรีบเดินมาหาฉัน ไอบ้าตรงหน้าจึงยอมปล่อยมือ
"ฝนแกช่วยฉันด้วย ไอบ้านี่คอยตามฉันอยู่ได้" ฉันรีบหันไปฟ้องเพื่อน แยกเขี้ยวใส่อย่างอาฆาตจนคนตรงหน้าต้องถอดแว่นกันแดดออกมา
"เรียกฉันไอ้ไม่พอยังหาว่าฉันบ้าอีกเหรอ!?"
"ก็นายมาลุ่มล่ามกับฉันก่อนทำไม ฉันจะไปหาเพื่อน!"
"คิดว่าฉันอยากยุ่งกับเธอมากหรือไง!" เราจ้องหน้ากันจนตาแทบจะถลนออกมา ศึกทางสายตาเกิดขึ้นอีกครั้ง และแน่นอนว่าครั้งนี้ฉันก็ไม่ยอมอีกเช่นเคย
จนปลายฝนต้องรีบห้ามปราม…
"ใจเย็น ๆ ก่อนน้ำอิง เรารีบลงไปหาอะไรกินดีกว่า แกคงหิวแล้วใช่ไหมล่า ~"
"ฉันไม่หิว" ฉันตอบเพื่อนเสียงแข็ง ไม่ยอมละสายตาจากไอบ้านั้น
"ไปเถอะ ด้านล่างมีของที่แกชอบเยอะเลย ไปนะ ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน" ปลายฝนพยายามดึงมือให้ฉันเดินตาม ขณะที่เท้าฉันก็ก้าวตามเพื่อนพร้อมกับสายตาที่ทิ้งท้ายว่าศึกนี้ต้องไม่จบง่าย ๆ
"หึ้ย เพราะไอบ้านั้นทำให้ทริปทะเลของฉันหมดสนุกเลย หงุดหงิดชะมัด" ความโมโหทำให้ฉันรีบนั่งลงด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด ก่อนที่จะกระดกดื่มน้ำสัปปะรดหมดแก้วในรวดเดียวเพื่อดับความร้อนรุ่มในร่างกาย
"ไอบ้าที่แกพูดถึงเขาเป็นมาเฟียนะน้ำอิง"
"มาเฟียแล้วไง ฉันไม่แคร์! แล้วผัวแกก็เหมือนกัน ตั้งใจพาไอ้โจรนั้นมาแยกคู่เราชัด ๆ" ใหญ่คับฟ้าแค่ไหนลูกกำนันพลคนนี้ก็ไม่ยอม
"พี่เขาชื่อเจโรม"
"โจรนี่แหละ นิสัยโจรชัด ๆ"
"โจรขโมยหัวใจเหรอ?" ฉันหันขวับมองเพื่อนที่เพิ่งพูดจบ กดเสียงให้ต่ำลงจนเธอยิ้มแห้ง ๆ ออกมา
"ปลายฝน…"
"ฉันไม่เอาเรื่องที่แกปล่อยให้ฉันต่อสู้กับไอ้โจรนั้นสองต่อสองแล้วหนีแอบไปสวีทกันก็ดีแค่ไหนแล้วนะ"
"ไม่ได้สวีทสักหน่อย -,-"
"เหรอ…เห็นโอบเอวกันแน่นเลย คิดว่าอยู่กันสองคนไง้"
"โอ๋ ๆ น่า มาเที่ยวต้องห้ามโกรธนะ ดูนั้นสิทะเลสวยสุด ๆ ไปเลย ~"
"ไม่เนียนเลย…" สุดท้ายฉันก็ยิ้มออกเพราะเพื่อนตัวดี ใช้พลังงานไปกับไอ้โจรเยอะแล้วกระเพาะก็เริ่มปั่นป่วนขึ้นมา ฉันกับปลายฝนนั่งทานอาหารอยู่ที่ชั้นล่างแค่สองคน เวลาที่ไม่มีไอบ้านั้นตามรังควานชั่งมีความสุขเสียจริง กินอะไรก็อร่อยไปหมด วิวทะเลสวยขึ้นเป็นกอง
"แน่ใจนะว่าไม่ไปด้วยกัน"
"ไม่อะ ไปแล้วก็ต้องมาต่อสู้กับไอ้โจรนั้น ฉันหนีไปนอนดีกว่า" ปลายฝนพยายามชวนให้ฉันขึ้นชั้นดาดฟ้าอีกครั้งแต่ฉันไม่ยอม บนเรือลำใหญ่มีห้องนอนอยู่ด้วยฉันคิดว่าทานเสร็จแล้วแอบหนีไปงีบในห้องน่าจะมีความสุขกว่าการเจอหน้าคนที่ไม่อยากเจอ
ระหว่างที่จะเข้าไปฉันชะงักเมื่อเห็นบอดี้การ์ดที่มากับคุณดีแลนด้วย เขายืนอยู่ท้ายเรือสองสามคนพร้อมกับอะไรบางอย่างในมือที่ทำให้ฉันเริ่มสนใจ
ฉันเปลี่ยนเส้นทางเดินไปหาพี่การ์ดคนนั้น พอเขาเห็นฉันก็รีบถอยหลังกรูราวกับฉันเป็นคนน่ากลัว
"นี่ฉันไม่ใช่ผีนะ" ฉันเอ่ยจนพวกเขามองหน้ากัน และหนึ่งในนั้นก็เอ่ยตอบเป็นคนที่มากับยัยปลายฝนที่สนามบินครั้งนั้น
"คุณน้ำอิงมาท้ายเรือมีอะไรหรือเปล่าครับ?"
"พี่ชื่ออะไรแล้วนะ?" ชายชุดดำชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วฉันก็พยักหน้าตอบ
"อีธานครับ"
"ฉันเรียกพี่อีธานนะคะ" ฉันยกยิ้ม แต่พี่อีธานไม่ยิ้มตอบ สงสัยคงจะงงว่าฉันต้องการอะไร
"คะ ครับ"
"ไหน ๆ เราก็สนิทกันแล้ว ฉันดื่มด้วยได้ไหมคะ?" นั้นคือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันเห็นพี่อีธานถือกระป๋องเบียร์จึงแวะมาทักทาย ด้วยความที่พ่อสอนมาดีจะขอของจากคนแปลกหน้าก็กลัวว่าเขาจะหาว่าเสียมารยาทได้ ฉันจึงต้องทำความรู้จักกันให้สนิทกันก่อนแล้วค่อยขอแค่นี้ก็มีมารยาทขึ้นมาแล้ว
"อันนี้เหรอครับ?" พี่อีธานชูกระป๋องเบียร์ ฉันพยักหน้าหงึกแล้วยิ้มแป้น
"นี่ครับ" ทันทีที่ได้มาคนที่ยังหัวร้อนอย่างฉันก็รีบเปิดแล้วกระดกใส่ปากในทันที ไม่ได้เว้นจังหวะหายใจแค่ยกดื่มหนึ่งครั้งฉันก็ดื่มจนหมดกระป๋อง เป็นวิธีการดับอารมณ์ร้อนที่ได้ผลดีเลยทีเดียว
"คุณน้ำอิงดื่มเก่งนะครับ" พี่อีธานสีหน้าดูอึ้งกับการโชว์สเต็ปคอของฉัน ฉันไม่ได้ดื่มเก่งอะไรมากหรอกเพียงแต่วันนี้โมโหคนมาจึงไม่ค่อยได้ยั้งใจ
"ฉันขออีกสองกระป๋องได้ไหมคะ?"
"ครับ"
"ขอบคุณค่ะ" ฉันฉีกยิ้มกว้างให้คนที่ใจดี ก่อนที่จะถือกระป๋องเบียร์เดินกลับเข้ามาเพื่อเข้าห้องพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มร้อนวูบวาบ
"ซ่าฉิบหายน้ำอิง" ฉันบ่นกับตัวเอง เริ่มรู้สึกได้แล้วว่าตัวเองเริ่มไม่เหมือนเดิม จึงรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องนอนขืนยังเมาอยู่ข้างนอกมีหวังได้ตกเรือตายเป็นผีเฝ้าทะเลแน่นอน
"ว้าว…สวยสุด ๆ" ฉันวางกระป๋องเบียร์ไว้ข้างเตียงแล้วรีบเกาะขอบหน้าต่างในห้องนอนเพื่อชมวิวทะเล มันสวยมาก…มากเสียจนฉันคิดว่ามุมนี้เหมาะกับการดื่มเบียร์คนเดียวสุด ๆ ไปเลย
ฉันหันไปจะหยิบเบียร์ที่เพิ่งวางไม่นานแต่มันกลับไม่มีตั้งไว้ที่เดิม หายไปไหนทั้งที่เพิ่งจะวางไป
แต่เมื่อหันหลังจึงเข้าใจได้ในทันที…
"นาย!"
"ไงยัยขี้เมา" ไอ้คุณเจโรมยกยิ้มกริ่ม ในมือเขาถือกระป๋องเบียร์ของฉันแล้วยักคิ้วใส่ ไอบ้านี่ตามหลอกหลอนอีกครั้งแล้ว…
- ผู้เขียน
