ถ้าฉันเป็นเขา

'ถ้าเธอให้โอกาสผมบ้าง ผมจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจเหมือนเขา ถ้าเปลี่ยนให้ผมได้ทำหน้าที่แทนเขา ผมจะไม่มีวันทำให้เธอต้องร้องไห้' มันเป็นเพียงแค่ความคิดของผมเท่านั้น ผมแค่ไม่กล้าที่จะพูดมันออกมาเท่านั้นเอง ผมชื่อ เขม หรือ เขมทัต ภักดีวัฒนาสกุล ผมเป็นลูกชายเจ้าของนักธุรกิจโรงแรมชื่อดังที่มีชื่อเสียงในประเทศ ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองหญิงสาวที่กำลังร้องไห้เพราะความเศร้าเสียใจหากย้อนเวลากลับไปได้ ผมควรที่จะมีความกล้าเข้าหาเธอมากกว่านี้ ก่อนที่คนอื่นจะมาแย่งเธอไปแบบนี้ - หนึ่งปีก่อนหน้า – "ไอ้ตั้มมึงดูผู้หญิงคนนั้นดิวะ สวยเซี้ยะใช้ได้เลยมึง" ไอ้นี่มันชื่อลีโอ มันเป็นคนสะกิดไอ้ตั้มให้หันไปมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาในคลับหรูกลางกรุงเทพฯ เธอใส่ชุดเดรสสีดำสายเดี่ยวขับให้ผิวสาวดูขาวผ่องดั่งน้ำนม ส่วนอีกสองตัวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับไอ้ตั้มชื่อสิงโต กับอาชา และคนที่นั่งข้างมันคือผมเองเขมทัต พวกผมหันมองตามทางที่ลีโอชี้ไปทำให้เห็นว่า หญิงสาวโปรยรอยยิ้มหวานให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาภายในคลับหรู ทุกคนจ้องมองเธอเพราะความสวยสะดุดตาเกินกว่าใครในค่ำคืนนี้ ทันทีที่ผมได้เห็นเธอในคืนนี้มันทำให้ผมรู้ว่าแท้จริงแล้วบนโลกใบนี้มีคนสวยกว่าเธออยู่มากมายแต่คนที่มีรอยยิ้มที่สดใสแบบเธอมันมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นในค่ำคืนนี้ "ยัยพลอย ทางนี้ๆ " ผู้หญิงที่เดินเข้ามาเธอชื่อน้องพลอย หรือ พลอยนภัส ทวีทรัพย์ญาดา ผมรู้มาว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของฟาร์มวัวนมที่โคราชเธอถูกส่งตัวมาเรียนต่อในกรุงเทพฯ คนเดียวแต่ผมไม่รู้เหตุผลหรอกนะว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้เธอกำลังหันไปยิ้มหวานให้แก๊งเพื่อนสาวของเธอที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไปของผมเนี่ย มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ คุณว่าไหม "ทำไมแกมาช้าจังวะ" เอวาถามฉันเมื่อฉันเดินมาถึงเธอเป็นเพื่อนสาวของฉันวันนี้เป็นวันเกิดของเอวาเราเรียนอยู่ที่มหาลัยฯ เดียวกันคณะเดียวกันที่สำคัญนะรหัสนักศึกษาของเรายังใกล้กันอีก "รถติดน่ะแก ขอโทษน้าาาาา~" ฉันตอบพร้อมกับเกาะแขนของเอวาเขย่าอย่างออดอ้อนฉันใช้ศีรษะของตัวเองคลอเคลียกับหัวไหล่มนของเอวาราวกับเด็กน้อยก็ไม่ปาน ก็ยัยนี่น่ะแพ้ลูกอ้อนของฉันทุกที ในกลุ่มของฉันมีกันอยู่สามคนรวมฉันด้วยก็เป็นสี่เดี๋ยวฉันจะค่อยๆ แนะนำให้รู้จักทีละคนละกันนะ พวกฉันยังอยู่ปีหนึ่งที่มหาลัยฯ เอกชนชื่อดังกลางกรุงเทพฯ นานๆ ฉันจะกลับบ้านไปหาป๊าที ป๊าคือพ่อของฉัน อ่อฉันลืมบอกไปฉันน่ะไม่มีแม่หรอกนะแต่ฉันไม่รู้ว่าทำไม ป๊าบอกว่าแม่ของฉันเสียไปตั้งแต่ฉันอายุได้สองขวบ แต่บางทีฉันก็แอบได้ยินคนอื่นบอกว่าแม่ฉันเอาฉันมาทิ้งไว้ให้ป๊าตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ "ไอ้เขม นั่นมันน้องพลอยน้องรหัสมึงนิ" อาชามันสะกิดแขนผมอีกครั้งแต่ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปผมใช้แก้วทรงกลมหมุนควงแอลกอฮอล์รสขมที่อยู่ในแก้วกระดกเข้าปากด้วยสีหน้าเรียบเฉยซึ่งปกติผมเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดอยู่แล้วมันเลยกลายเป็นโลโก้ประจำตัวของผมไปแล้ว "พูดให้กูได้ยินสักคำมันจะตายไหมวะ ไอ้ห่านิ" อาชาคนเดิมมันพูดขึ้นอย่างไม่จริงจังมากนักทุกคนยังหันไปมองพลอยนภัสผู้หญิงของผม เอ่อ ผมแอบจองเธอไว้ในใจคนเดียวตั้งแต่วันรับน้องแล้ว พอผมรู้ว่าเธอได้มาเป็นน้องรหัสของผม ผมโครตดีใจเลยนะ แต่ก็นะผู้ชายแมนๆ อย่างผมจะแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้ามันก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ผมเลยตีสีหน้าเรียบเฉยของผมเหมือนเดิม ก็มันทำตัวไม่ถูกนิหว่า แต่ตอนนี้ผมไม่ชอบสายตาของไอ้ตั้มที่มันกำลังมองน้องพลอยของผม มันมองเธอจนตาเป็นมันผมไม่อยากให้มันยุ่งกับน้องพลอยของผมเพราะอะไรน่ะเหรอมันน่ะเพลย์บอยตัวพ่อเลยก็ว่าได้มันมองน้องพลอยของผมสายตาของมันบ่งบอกอย่างชัดเจนว่ามันจะต้องจับน้องพลอยกินให้ได้ "ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ" ฉันดื่มไปได้นิดเดียวก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพราะปวดเบาในระหว่างที่ฉันลุกขึ้นยืนก็มีสายตาของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างจ้องมองมาที่ฉันจนแทบจะเป็นตาเดียวไปแล้ว คือฉันก็ไม่ได้สวยอะไรมากขนาดนั้นหรอกแต่ก็พอมีเนื้อมีหนังมีอกตูมๆ ให้ใครๆ เขามอง "แต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้" ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของบางคนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำพูดขึ้นฉันหันกลับไปมองตามเสียงนั่น แต่ฉันไม่ได้ตกใจหรอกนะ เขาชื่อพี่เขม เป็นพี่รหัสของฉันเอง เขาเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ซิ พูดน้อย ไม่ใช่ซิ เกือบจะเป็นใบ้เลยด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้เขากลับพูดออกมาแบบนี้ แสดงว่าเขาคงน่าจะดื่มหนักมากแน่ๆ "เมาก็ไปนั่งที่ค่ะพี่เขม พลอยจะกลับโต๊ะแล้ว" น้องพลอยของผม เธอพูดกับผมด้วยครับ ผมดีใจมากเลยนะที่เธอพูดกับผม อันที่จริงเธอพูดเก่ง และชวนผมคุยตลอดอยู่แล้ว แต่ผมเนี่ยแหละ ไม่ค่อยพูดกับเธอหรอกครับ ผมเขิน จะพูดมาแต่ละทีไอ้ผมมันก็คนปากหมาด้วยซิกลัวว่าเธอจะหนีผมไป ผมใช้สายตาไล่มองเสื้อผ้าที่เธอใส่มาอีกครั้ง ไอ้คำว่าล่อเสือล่อตะเข้ มันคงไม่ผิดไปจากความคิดของผมหรอกครับ เพราะอะไรน่ะเหรอดูเธอซิ กระโปรงก็สั้น ชุดก็ฟิต นมก็จะทะลักออกมาอยู่แล้ว ให้ตายเถอะผมอยากจะเก็บเธอไว้คนเดียวไม่อยากให้เธอได้ออกมาโชว์อะไรอย่างนี้เลย "ดูใส่ชุดดิ เหมือนงูเหลือมกินไก่แล้วไปไม่รอด" "ไอ้พี่เขม!! " ผมชี้หน้าเธอให้หยุดด่าเพราะถ้าเธอไม่หยุดผมจูบเธอจริงๆ นะเวลาเธอโมโหมันน่ารักเป็นบ้าเลยครับ เสียงเล็กๆ หวานๆ ของเธอมันทำให้ผมอยากฟังทั้งวันแก้มของเธอมันแดงเหมือนลูกตำลึงสุกปลั่ง มันน่าหยิกน่าฟัดเสียจริง อยู่ๆ อีตาพี่เขมพูดน้อยก็พูดคำพูดไม่น่าฟังออกมาให้ฉันได้ยิน ไม่รู้ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ปกติเขาเป็นผู้ชายที่น่ารักนะ เออ ฉันลืมบอกพี่เขมเขาเป็นเดือนมหาลัยเลยนะ ระดับเดือนอย่างเขามันหล่อกระชากใจเลยละ แต่คนอย่างฉัน คนอย่างพลอยนภัสไม่แพ้ความหล่อของเขาหรอกเพราะฉันแอบชอบผู้ชายอยู่คนนึงเขาเป็นเพื่อนกับพี่เขม "แล้วนี่ มาคนเดียวเหรอ" ฉันถามพี่เขมปากเน่าปากหนอน พลางกวาดสายตามองออกไปรอบๆ แต่ก็ยังไม่เห็นใครนะ ฉันมองเข้าไปภายในคลับก็เห็นแก๊งเพื่อนของฉันเอง ถัดไปก็เป็นเพื่อนของพี่เขม แต่คนที่ฉันชอบเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียดายจัง " ... " ผมรู้สึกไม่ชอบใจทุกครั้งที่ได้ยินน้องพลอยถามถึงคนอื่น ทุกคนคงกำลัง งง ใช่ไหมว่าผมเป็นอะไร ใช่ครับ ผมชอบน้อยพลอย ผมกล้าพูดอย่างลูกผู้ชายเลยนะ ผมชอบน้องพลอย ชอบมากด้วย ชอบมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า ผมจองเธอตั้งแต่เธอก้าวขาเข้ามาในมหาลัยฯ แล้วจองเองเงียบๆ จองแบบไม่บอกใคร และผมก็รู้ว่าน้องพลอยไม่ได้ชอบผม แต่เธอชอบไอ้ตั้มเพื่อนของผม "ถามก็ไม่ตอบ กลัวดอกพิกุลจะร่วงรึไงคะคุณพี่เขมมมมม~" อย่ายื่นหน้าเข้ามาอย่างนั้นนะน้องพลอยไม่งั้นผมจะอดใจไม่ไหวต้องจูบเธอแน่ๆ สายตาของผมจ้องมองริมฝีปากอวบอิ่มของเธอที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนมันขยับขึ้นลง แล้วผมรู้สึกปวดปร่าที่น้องชายของผมอย่างบอกไม่ถูก "ถอย" ก็ผมไม่รู้จะพูดอะไรนิครับผมก็ทำได้แค่นี่แหละ ก็คนมันเขิน แล้วถ้าน้องพลอยรู้ว่าผมกำลังคิดสัปดนกับเธออยู่เธอคงจะหนีผมไปแน่ๆ ผมขออยู่ข้างๆ เธออย่างนี้แหละสบายใจดี เรื่อยๆ ไม่รีบ เพราะยังไงน้องพลอยต้องเป็นของผมอยู่แล้ว "ชิ! " ขี้เก๊กชะมัด ฉันสะบัดผมใส่พี่เขมก่อนเดินออกมาจากตรงนั้น แล้วเข้าไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม เวลาแค่เพียงไม่นานอยู่ๆ ก็มีผู้ชายเดินมานั่งข้างๆ ฉัน เขาคือพี่ตั้ม พี่ตั้มที่เป็นเพื่อนพี่เขม เขาหล่อ มีเสน่ห์ ดูดีไปทุกอย่าง ฉันเขินชะมัดที่อยู่ๆ พี่ตั้มก็มานั่งข้างฉัน "พี่ขอนั่งด้วยนะครับ"