ถ้าฉันเป็นเขา

ผมอกหัก

ฉันพยักหน้าตอบตกลงให้พี่ตั้มที่เดินเข้ามาขอนั่งกับฉัน ส่วนเพื่อนๆ ของฉันก็หูตาแพรวพราวจนกลัวว่าพี่ตั้มจะเห็น ฉันขยับไปเพียงนิดเพื่อให้พี่ตั้มได้นั่งลงข้างๆ ฉัน เขานั่งลงแล้วหันหน้ามาหาฉันพร้อมกับส่งสายตาเจ้าชู้มาให้

"วันนี้น้องพลอยสวยมากเลยครับ"

พี่ตั้มยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ฉันอันที่จริงฉันดื่มไม่เก่งหรอกนะ แต่เขายื่นให้ฉันก็จะดื่ม เพราะฉันชอบมองเขา ฉันอยากอยู่ใกล้ๆ คนที่ฉันชอบ

"สวย แล้วพี่ตั้มชอบไหมคะ"

ฉันแอบอ่อยกลับไป ฉันรู้อยู่แล้วแหละว่าเขาน่ะสรรพคุณไม่ธรรมดาเลยนะเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ ส่วนฉันน่ะเหรอจะลองปราบเสือสักครั้ง อย่างน้อยๆ ฉันก็ไม่ใช่คนที่จีบเขาก่อน

"ชอบครับ พี่ชอบน้องพลอยมาก"

"แหม่ พี่ตั้มคะ รู้จักกันมาก็สองสามเดือนแล้วเพิ่งจะมาชอบพลอยเอาวันนี้เหรอคะ"

ฉันหยอกล้อพี่ตั้มไปอย่างนั้น ก่อนหน้านี้ฉันรู้มาว่าเขาควงกับผู้หญิงคนหนึ่งแต่ชื่ออะไรฉันจำไม่ได้ ไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้นฉันจะตกลงคบกับเขาก็ต่อเมื่อเขาขอฉันเป็นแฟนเท่านั้น และเขาต้องเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยก่อนนะ ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าโดนผู้ชายสวมเขาหรือแย่งผู้ชายของคนอื่น

"พี่ชอบพลอยมาตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว"

"ถ้าชอบพลอย พี่ก็ไปเคลียร์ผู้หญิงในสต็อกของพี่ให้หมดก่อนสิ"

"ถ้าพี่เคลียร์หมดน้องพลอยจะยอมคบกับพี่ไหมล่ะ"

ผมที่พยายามขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ ไอ้ตั้มเพื่อให้ได้ยินว่าสองคนกำลังคุยอะไรกัน ตอนนี้ผมลมแทบออกหูก็ไอ้ตั้มน่ะสิมันแทบจะสิงน้องพลอยของผมอยู่แล้ว

สกิลการจีบของมันถ้าผมเป็นผู้หญิงผมก็คงหลง และอย่างน้องพลอยจะไม่ย้วยเหรอ ก็เธอชอบเพื่อนของผมเป็นทุนเดิมอยู่แล้วผมขอให้เธอปฏิเสธมันเถอะ มันน่ะเป็นผู้ชายอันตรายนะแต่ผมมั่นใจว่ามันคงคงอันตรายได้ไม่เท่าผมหรอก ผมอยากให้เธอเป็นของผม ไม่อยากให้เธอเป็นของใคร

ผมเฝ้ารอฟังคำตอบของน้องพลอยอย่างใจจดใจจ่อ ภาวนาในใจขอให้เธอปฏิเสธ หัวใจของผมมันเต้นแรงจนแทบผิดจังหวะ เสียงเพลงก็ดังจนแทบจะไม่ได้ยิน ไม่รู้จะเปิดทำไมให้มันดังขนาดนี้น่ารำคาญชะมัด

"ไอ้เขม"

"อย่ายุ่งน่า"

"ไอ้เขมโว้ยยย"

"อะไรของมึงเนี่ย"

"มึงจะเบียดกูทำไมเนี่ย อยากจีบสาวโต๊ะนั่นมึงก็ไปนั่งกับไอ้ตั้มดิวะ"

ไอ้สิงโตมันสะกิดผมเพราะผมเอียงหูฟังจนตอนนี้แทบจะนั่งตักมันอยู่แล้วผมได้แต่ขยับกลับมาที่เดิม แต่ก็ยังเอียงหูฟังคำตอบของเธออย่างใจจดใจจ่อ ทำไมมันไม่ได้ยินอะไรเลยวะ ไอ้ตั้มก็นั่งมองตาน้องพลอยของผมจนแทบจะกินเธออยู่แล้ว เอาละ ผมตัดสินใจแล้ว ถ้าวันนี้ไอ้ตั้มมันปล่อยน้องพลอยไปผมเนี่ยแหละจะเดินไปบอกชอบเธอเอง

พรึ่บ!

ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะของน้องพลอยอย่างหน้าด้านๆ ก็โบราณว่าไว้ด้านได้อายอด ทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหันมามองผมเป็นตาเดียวรวมถึงน้องพลอยของผมกับไอ้ตั้มเพื่อนผมด้วย

"ถ้าพี่สัญญา พลอยก็จะลองคิดดูค่ะ"

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ผมอกหักดักเปาะเลยครับ แน่นอนคนอย่างไอ้ตั้มมันต้องทำทุกทางให้ได้น้องพลอยอยู่แล้ว ผมจะทำยังไงดีถึงจะเอาเธอมาครองได้ ผมควรจะทำยังไงดีถึงจะให้เธอปฏิเสธมันไป

"ไอ้ตั้มมันเจ้าชู้ เธอจะทนมันได้เหรอ"

ปากเจ้ากรรมของผมอยู่ๆ ก็พูดขึ้นเหมือนหักหน้าเพื่อน แม้แต่ไอ้ตั้มเองมันยังหันกลับมามองหน้าผมเลย มันคงสงสัยแหละครับว่าผมที่พูดน้อยทำไมอยู่ๆ ถึงพูดอย่างนั้นขึ้นมา

เมื่อผมไม่ได้คำตอบผมลุกขึ้นอย่างคนอารมณ์เสียแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ทำไมวะ ผมมันไม่ดีตรงไหน ทำไมเธอถึงไม่มองผมบ้างวะ ทำไม ผมปล่อยหมัดหนักๆ ใส่กำแพงปูนซ้ำๆ โดยที่ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย

"โว้ยยยยยยยยยยยยย!!!"

ฉันออกจะ งง นิดหน่อยเมื่อตอนที่พี่เขมอยู่ๆ ก็เดินเข้ามานั่งในกลุ่ม เขาจ้องหน้าฉันกับพี่ตั้มสลับกัน มือก็กระดกวิสกี้เข้าปากไปด้วยแล้วพอฉันตอบคำถามพี่ตั้ม อยู่ๆ พี่เขมก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดอะไรออกมาก็ไม่รู้ ก็เสียงมันดังฉันไม่ได้ยินที่เขาพูดด้วยซ้ำ เขายืนจ้องหน้าฉันอยู่พักหนึ่ง แล้วก็เดินออกไปอย่างหัวเสีย เอาจริงๆ ฉันก็ งง นะ ฉันกับพี่ตั้มมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะไม่รู้ว่าพี่เขมเขาเป็นอะไร

"พี่เขมเขาเป็นอะไรเหรอคะพี่ตั้ม"

"มันน่าจะหวงเพื่อนแหละ"

ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแล้วหันมาพูดคุยกับพี่ตั้มอย่างสนุกสนานโดยไม่ได้สนใจพี่เขมที่เดินออกไปเลย ตลอดเวลาที่คุยกัน พี่ตั้มเขาจะคอยมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่ตลอดเวลา เขาคงกลัวสาวๆ ของเขาจะโทรมาตอนที่อยู่กับฉันน่ะสิ

ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ที่คอนโดแล้วครับ ผมรับไม่ได้ที่จะเห็นน้องพลอยของผมเธอไปมีความสัมพันธ์กับเพื่อนของผม

ผมอุตสาห์แอบชอบเธอมาตั้งนาน ผมอุตส่าห์จองของผมมาเป็นปีแต่จะให้ทำยังไงได้ละ เธอไม่ผิด เพื่อนผมก็ไม่ผิด มันผิดที่ผมเองที่ชะล่าใจจนเกินไป

ผมไม่จีบเธอสักทีเพียงเพราะว่าผมอยากให้มันเป็นไปอย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่อยากให้มันดูรวบรัดไป แต่มันน่าเสียใจนะครับทั้งๆ ที่ผมคิดว่าความสัมพันธ์ของผมกับน้องพลอยมันก็ดี ดีมาตลอดทำไมมันถึงมาเป็นอย่างนี้ไปได้ ผมกลับมานั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นปล่อยทิ้งตัวเองลงไปอย่างนั้น ไม่อยากจะคิดเลยครับว่าสภาพของผมตอนนี้มันเป็นยังไง

ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~

เสียงกริ่งห้องผมดังไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงเป็นเพื่อนผมตามมาจากคลับ ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินไปเปิดประตู มันไม่ได้ผิดไปจากที่ผมคิดไว้เลยครับ แต่ที่ผิดไปเพราะว่าไอ้ตั้มมันไม่มาด้วย

"ไอ้ตั้มไปไหนวะ"

"ไปส่งน้องพลอยมั้ง"

"แล้วมึงปล่อยให้น้องอยู่กับมันสองคนเหรอวะ"

"ก็มันจีบน้องอยู่จะเป็นอะไรไปวะ"

ผมหัวเสียหนักกว่าเก่าเมื่อไม่เห็นไอ้ตั้มมาเหมือนคนอื่นๆ มือของผมมันเริ่มบวมแต่ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำจนไอ้สิงโตมันสังเกตุเห็น และถามผม

"ไอ้เขม มือมึงเป็นไรวะ"

"ไม่ต้องมายุ่งกับกู"

"มึงเป็นอะไรของมึงวะเนี่ย ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลย"

"ไปทำแผลก่อนดีกว่าเดี๋ยวกูทำให้"

สิงโตดึงผมไปที่โซฟา ส่วนอาชาเดินเข้าไปหยิบกล่องยาในห้องนอนของผม ไอ้ลีโอนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามผม มันหรี่ตามองผมอย่างจับผิดก่อนที่จะถามคำถามที่ทำเอาผมจุกอกพูดแทบไม่ออก

"มึงหวงไอ้ตั้ม หรือมึงชอบน้องพลอยวะ"

ผมมองหน้ามันในทันทีที่มันถามผมเสร็จ แน่นอนอยู่แล้ว ผมชอบน้องพลอย และผมก็ชอบเธอมากด้วยเรียกว่าคลั่งไคล้เลยก็ว่าได้ แต่แล้วทำไม ทำไมไอ้ตั้มมันต้องเอาน้องพลอยของผมไปด้วย

"กู"

" ... "

"กู"

" ... "

"กู"

"โอ้ยยยยย! สัสพูดสักที กู กู กู อยู่นั่นแหละ"

"กูหวงไอ้ตั้มมัน"