“แม่ของลูกบ้าบออะไร เดี๋ยวเด็กไอ้วินด์มาได้ยินก็เข้าใจผิดกันพอดี” ฉันแว้ดใส่เหนือที่ชอบพูดจาพล่อยๆ
“วินด์มันมีเด็กที่ไหน กูไม่เห็นมันควงใคร มีแต่ไอ้ ธามนู่น” เหนือชำเลืองมองเพื่อนที่พึ่งนั่งลงบนม้านั่งตัวยาวตรงข้ามกันพร้อมเบะปากใส่ธาม
“นินทาอะไรกู”
“สาบานว่าเมื่อกี้มึงไม่ได้ยินที่กูกับเฟย์คุยกัน”
“ไม่ เดี๋ยวตายฟรี”
ธามหันมองฉัน จ้องฉันไม่วางตาจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองมัน สายตาธามคล้ายว่ากำลังโกรธ ดวงตาสีดำขลับเหมือนมีเปลวเพลิงขนาดย่อมลุกโชนอยู่ข้างใน แต่ฉันไม่อาจทนสบตามันเพื่อหาคำตอบว่าเพื่อนฉันคนนี้เป็นอะไร เพราะแค่เห็นหน้าธาม เรื่องราวทุกอย่างก็ไหลวนเป็นเกลียวคลื่นสาดซัดทำร้ายทำลายความรู้สึกจนย่อยยับครั้งแล้วครั้งเล่าให้เจ็บปวดไม่รู้จบสิ้น
“สรุปคือพรุ่งนี้ตอนกลางวันไอ้วินด์กับเฟย์ไปกินข้าวกับพ่อแม่วินด์ที่บ้าน ตอนเย็นเจอกันที่ร้านเหล้าเนอะ”
“ตามนั้น แล้วของขวัญวันเกิดวินด์อ้ะ พวกมึ
