ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวาน ฉันกับธามก็ไม่ได้คุยกันเลย ไม่มีใครพูดอะไร ต่างฝ่ายต่างอยู่เงียบๆ ในมุมของตัวเอง ซึ่งก็ดีแล้วล่ะ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะมันอาจทำให้ฉันตัดใจจากธามได้ง่ายขึ้น
"เป็นไงบ้างเฟย์ ไปกินข้าวกับพ่อแม่ไอ้วินด์"
ไอ้เหนือที่พึ่งเดินเข้ามาในร้าน ตะโกนเสียงดังแข่งกับเพลงที่กระหึ่มจนแทบคุยกันไม่รู้เรื่อง ทั้งที่ทั้งร้านมีแค่พวกเราและเพื่อนวินด์อีกไม่ถึงสิบคนที่บางคนก็เป็นเพื่อนร่วมคณะที่ฉันรู้จัก ทว่าบางคนไม่คุ้นหน้า ไม่รู้ดีเจจะเปิดเพลงเสียงดังอะไรนักหนา
"ก็ดีนะ ท่านน่ารักมาก" ฉันพูดไปตามความรู้สึกที่ได้สัมผัสพ่อแม่เพื่อนสนิท ท่านทั้งสองน่ารัก เป็นกันเอง และไม่ทำให้ฉันอึดอัดเลยสักนิด
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าวินด์ ฉันแอบเห็น วันนี้มันดูมีความสุขเป็นพิเศษ มีความสุขกว่าทุกวัน แววตาเพื่อนฉันมันฟ้องแบบนั้น
"ไว้ว่างๆ ไปกินข้าวบ้านกูอีกนะ พ่อแม่กูไม่มีลูกสาว ท่านบอกว่าเห็
