เราสองคนดูหนังกันสองเรื่อง เรื่องแรกสองชั่วโมง ส่วนเรื่องที่สองสามชั่วโมง เดินออกจากโรงหนังก็เที่ยงคืนพอดี
“หิวไหม” ผมถามคนที่เดินข้างกันซึ่งหาวแล้วหาวอีก
“ไม่อ้ะ ง่วง”
“งั้นกลับกัน”
“มึงจอดรถไหน กูจอดชั้นสอง แยกกันตรงนี้เลยไหม”
“กูไม่ได้เอารถมา” ผมจอดรถไว้ที่มหาวิทยาลัย เพราะตั้งใจว่าจะกลับกับเฟย์ตั้งแต่ทีแรกแล้ว
“อ้าว! แล้วจะกลับบ้านยังไงอ้ะ”
“กูขอค้างห้องมึงได้ไหม” เฟย์นิ่งไปครู่ใหญ่เหมือนใช้ความคิดก่อนพยักหน้า
“อือ ช่วงนี้มึงมาค้างห้องกูบ่อยนะธาม สงสัยกูต้องเก็บค่าน้ำค่าไฟ ค่าสบู่ยาสีฟันกับมึงหน่อยแล้ว” เฟย์พูดไปหาวไป
“จ่ายให้ก็ได้ แต่กูต้องย้ายมาอยู่กับมึงถาวรนะ”
“ไอ้นี่ก็พูดเป็นเล่น” เฟย์มองผมแล้วยิ้มกลั้วหัวเราะเหมือนเรื่องที่ผมพูดเป็นเรื่องขำขัน แต่ผมแอบเห็นนะว่าแววตาเฟย์มันเศร้า ไม่ได้พราวอย่างที่ควรจะเป็นเมื่อคนเราหัวเราะ
บทสนทนาจบลงเมื่อเดินถึงรถซิตี้คาร์ของเฟย์ มันส่
