ตอนที่ 10 พี่ชายในอดีต
2112 คำ
ขณะที่ทำงานเสร็จแล้วยิ้ม ญานิตาก็พาดาราสาวในสังกัดกลับมาส่งที่บ้าน เพราะได้เวลาที่เขมิกาต้องใช้พักผ่อน การทำงานของเขมิกานั้นไม่เคยมีข้อบกพร่อง เธอตั้งใจทำงานทุกชิ้นให้ออกมาอย่างดีและสมราคาที่คนจ้างใช้เงินจ้างเธอไปทำงานให้ จนได้รับคำชมจากผู้ใหญ่ออกมาให้ได้ยินอยู่ตลอด เธอจึงขอให้ตนเองมีเวลาพักผ่อนส่วนตัวหลังจากเลิกงานในทุกๆ วัน และเธอจะไม่รับงานซ้อนกัน
ติ๊ง....ติ๊ง.....ติ๊ง...........
เสียงข้อความแจ้งเตือนจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของเข็ม เขมิกาดังขึ้นไม่ขาดสายจนหญิงสาวต้องหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ‘ธาวิน’ เธอกำลังงงกับชื่อของคนที่ส่งข้อความมาหาเธอ
‘ใครเมมชื่อนี้กัน ทำไม เอ๊ะ คุ้นๆ ’ ขณะที่กำลังคิดในใจภาพอดีตก็ย้อนกลับมาเป็นฉากๆ
5 ปีก่อน
วันที่บิดาบอกว่าจะมีแขกมาแนะนำให้บุตรชายและบุตรสาวได้รู้จัก ทั้งเรวัตและเขมิกานั้นต่างไม่ได้คาดคิดว่าจะเป็นคนที่พวกเขารู้จัก
“ไงไอ้กร สวัสดีจิน สบายดีนะ” เผ่าภูมิเอ่ยทักทายเพื่อนรักและภรรยา
“สบายดี สวัสดีครับน้องกาญ” ฐนกรตอบเพื่อนรักก่อนที่จะหันไปทักทายภรรยาของเพื่อนสนิท
“สวัสดีค่ะพี่กร สวัสดีค่ะพี่จิน”
กาญจนายกมือไหว้ก่อนที่จะกล่าวทักทายสองสามีภรรยาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับสามีของเธอ ทั้งสองรับไหว้หญิงสาวรุ่นน้องที่เป็นภรรยาของเพื่อนสนิทของทั้งคู่
“เข้าบ้านกันก่อนเถอะ เออแล้วนี่ลูกชายคนเดียวของแกหรอไอ้กร” เผ่าภูมิเอ่ยชวนสองสามีภรรยาก่อนที่จะหันไปมองเด็กชายที่มีใบหน้าดูหล่อเหลาตั้งแต่เด็ก
“สวัสดีครับคุณลุงภูมิ คุณป้ากาญ”
เด็กน้อยวัยแปดขวบยกมือไหว้ก่อนที่จะเอ่ยทักทายผู้ใหญ่ทั้งสอง ทั้งเผ่าภูมิและกาญจนาต่างส่งยิ้มให้ก่อนที่จะยกมือรับไหว้
สองสามีภรรยาพาครอบครัวของฐนกรเข้าไปคุยกันต่อภายในบ้าน ทั้งสองครอบครัวเป็นเพื่อนกันมานานโดยเฉพาะ เผ่าภูมิ ฐนกรและรุจิรา ทั้งสามเรียนเกี่ยวกับเภสัชมาด้วยกัน ขณะที่ผู้ใหญ่ทั้งสามกำลังนั่งคุยกันอยู่กับอีกหนึ่งเด็กชาย ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ เสียงของเด็กชายหญิงคุยกันดังมาจากบันไดชั้นสองของบ้าน ผู้ใหญ่ทั้งสามเลยหยุดคุยกัน
“นั่นเสียงลูกชายกับลูกสาวแกใช่ไหมวะ” เสียงของฐนกรเอ่ยถามขึ้น
“เออ คุยอะไรกันเสียงดังเชียวฮ่าๆ”
เผ่าภูมิตอบก่อนที่จะขำออกมา เด็กชายหนึ่งเดียวมองไปยังประตูทางเข้าห้องรับแขกที่ตนนั่งอยู่กับผู้ใหญ่ทั้งสาม ร่างเล็กของเด็กชายและเด็กหญิงเดินเข้ามาด้านใน ก่อนที่เด็กชายทั้งสองจะตะโกนเรียกกัน
“ไอ้วิน!!!”
“ไอ้เรียว!!!”
“อ้าว รู้จักกันแล้วหรอลูก” รุจิราเป็นฝ่ายเอ่ยถามบุตรชายขึ้น ธาวินหันมาพยักหน้าให้มารดา
“นั่นลูกสาวคนเล็กแกหรอวะ โอ้โห สวยตั้งแต่เด็กเลยนะเนี่ยไอ้ภูมิ” ฐนกรมองเลยไปยังร่างเล็กของเด็กหญิงวัย5ขวบก่อนที่จะถามเพื่อนและเอ่ยชมออกมาจากใจ
“นั่นสิ อยากมีลูกสาวขึ้นมาเลยอะ” รุจิราเอ่ยขึ้นบ้างจนสามีมองหน้าแล้วเอ่ยแซว
“ถ้างั้นมีอีกคนดีไหม เผื่อจะสวยแบบลูกสาวไอ้ภูมิบ้าง” รุจิราส่งค้อนให้กับสามี ส่วนเผ่าภูมิกับกาญจนาก็หัวเราะออกมาด้วยความขำ
“น้องเรียว น้องเข็ม มาสวัสดีลุงกรกับป้าจินก่อนลูก” กาญจนาเป็นฝ่ายเรียกบุตรทั้งสอง
ทั้งเรวัตและเขมิกาเดินมาตรงหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนที่จะยกมือพนมไหว้อย่างอ่อนน้อม จนคนมองยังอดที่จะทึ่งกับบุตรทั้งสองของเพื่อนรักไม่ได้ ช่างเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายเสียจริง น้องเข็มช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก ถ้าได้เป็นสะใภ้ในอนาคตคงจะดีไม่น้อย
“ลูกสาวสวยขนาดนี้ จินขอจองไว้ให้ตาวินได้ไหมคะ”
เสียงหวานของรุจิราทำเอาสองสามีภรรยาชะงัก โดยเฉพาะคนเป็นสามี เขมิการู้ดีว่าผู้ใหญ่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร เธอหันไปมองหน้าพี่วินคนดี ที่ช่วยไม่ให้เธอโดนลูกฟุตบอลฟาดหน้าในวันนั้น เขาหันมามองหน้าเธอเช่นกัน ก่อนที่เด็กทั้งสองจะส่งยิ้มให้กันน้อยๆ
“เอาไว้โตค่อยคุยกันเถอะยัยจิน ลูกสาวฉันเพิ่งจะ5ขวบ มาจงมาจองไว้อะไรกันหึๆ” เผ่าภูมิเอ่ยออกมาเสียงเย็นจนใครๆ ก็มองออกมาเขาเป็นคุณพ่อที่แอบหวงบุตรสาวอยู่พอตัว
“ฮ่าๆๆ ฉันก็แค่พูดเล่น แต่ถ้าในอนาคตเด็กสองคนจะรักจะชอบกัน หวังว่านายคงจะไม่ขัดข้องนะ” รุจิราเอ่ยขึ้นทีเล่นทีจริง
“ก็รอโตก่อนค่อยว่ากัน อีกอย่างตอนนี้ลูกสาวของฉันกำลังจะไปเป็นนักแสดง ในอนาคตก็ไม่รู้ว่าจะมีแฟนได้หรือเปล่า แต่ยังไงก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ” เผ่าภูมิเอ่ยออกมาก่อนที่จะมองไปที่เด็กทั้งสอง
ปัจจุบัน
.....สวัสดีครับ นี่น้องเข็มใช่ไหม
....พี่ชื่อวิน ธาวิน วัฒนมงคลพัฒน์ น้องเข็มจำพี่วินได้ไหมคะ
....พี่เป็นเพื่อนของไอ้เรียว พี่ชายเข็มไง
....น้องเข็มสบายดีไหมคะ ไปมหาวิทยาลัยวันนี้วันแรกมีปัญหาอะไรไหมเอ่ย
สายตากลมไล่อ่านข้อความตั้งแต่แรกจนไปถึงข้อความล่าสุด ภาพในอดีตย้อนกลับมาในวันที่เธอและเขาได้พบกันอย่างเป็นทางการ เจอกันในฐานะลูกสาวและลูกชายที่พ่อแม่เป็นเพื่อนสนิทกัน หลังจากวันนั้นเขาก็คอยดูแลเธอตลอดตอนที่อยู่ในโรงเรียน จนใครๆ ก็เข้าใจว่าเขาเป็นแฟนกับเธอ หากแต่ความจริงเขาดูแลเธอในฐานะพี่ชายเท่านั้น เธอจำได้ว่าพี่วินเพื่อนพี่เรียวนั้นพอเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย เขาก็ไปเรียนต่อปริญญาตรีที่เมืองนอก จากนั้นเธอก็ไม่ได้ข่าวคราวของเขาอีกเลย แม้แต่พี่ชายของเธอก็ไม่เคยพูดถึง หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก
‘นี่ทำไมเขามีเบอร์เธอ แล้วทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงได้มีเบอร์เขา ต้องเป็นพี่เรียวอย่างแน่นอน’ หญิงสาวคิดในใจ ก่อนที่จะได้ยินพี่ยิ้ม ผู้จัดการส่วนตัวเอ่ยถามขึ้น
“ใครส่งข้อความมาคะน้องเข็ม”
“อ้อ... พี่วินน่ะค่ะ พี่วินที่เป็นลูกชายเพื่อนสนิทของคุณพ่อ และตัวพี่เขาก็เป็นเพื่อนสนิทของพี่เรียวด้วย ตอนเด็กๆ เราเจอกันบ่อยๆ แต่พี่เขาไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งแต่เข็มอายุ 16แล้วล่ะค่ะ นี่เพิ่งจะทักมา สงสัยใกล้จะเรียนจบกลับมาแล้วมั้งคะ” ดาราสาวในสังกัดตอบ
“เขาทักมาจีบเราหรือเปล่า” ยิ้ม ญานิตาแกล้งถาม
“เปล่าค่ะ จีบอะไรกันคะ ไม่น่าหรอกค่ะ” เข็ม เขมิกาตอบยิ้มๆ
“พี่ไม่ห้ามนะ ถ้าน้องเข็มจะมีแฟนหรือมีความรัก แต่ก็ให้ระวังไว้หน่อย เพราะเราอยู่ในวงการ จะทำอะไร ขยับตัวไปทางไหนก็เป็นที่จับตามองหมด อีกอย่างน้องเข็มเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยด้วย พี่ไม่ได้ล้ำเส้นของน้องเข็มนะคะ พี่แค่อยากเตือนไม่ใช่ในฐานะผู้จัดการส่วนตัว หากแต่เป็นในฐานะพี่สาวคนหนึ่งที่เห็นน้องเข็มเดินบนเส้นทางนี้มาตั้งแต่เด็ก” ยิ้ม ญานิตาบอก
“เข็มจะยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ จนกว่าเข็มจะได้เป็นซุปตาร์แถวหน้าของเมืองไทย และเป็นที่จดจำของแฟนคลับทุกคน”
เข็ม เขมิกาตั้งมั่น เธอปล่อยให้มันเป็นธรรมชาติ แต่เธอก็ยึดมั่นในหลักการของตน ที่ผ่านมามีคนจีบเธอมากมาย หากแต่เธอก็ไม่ได้สนใจใคร เธอให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน หากมากกว่านั้น เธอบอกเลยว่าเธอเป็นให้ไม่ได้ ยิ้ม ญานิตามองใบหน้าสวยที่ตอบคำถามของเธออย่างจริงจังจึงยิ้มออกมาอย่างสบายใจ หากเข็ม เขมิกาพูดแบบนี้แล้วนั้น เธอย่อมทำตามที่พูดอย่างแน่นอน เพราะความมุ่งมั่น ขยันและตั้งใจ ทำให้เข็ม เขมิกามีวันนี้
พอถึงบ้านโชติกุล เขมิกาก็ลงจากรถแล้วยกมือไหว้ลาผู้จัดการส่วนตัวที่เปรียบเสมือนเป็นทั้งที่ปรึกษา พี่สาว และเพื่อน มองดูจนรถตู้ขับเคลื่อนออกไปจึงเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไป มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของตนขึ้นมาเปิดข้อความอ่านอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะพิมพ์ตอบกลับไป
......สวัสดีค่ะ เข็มเองค่ะ....
.......เข็มจำพี่วินได้ค่ะ........
.......เข็มสบายดี ไปมหาวิทยาลัยวันแรกดีมากค่ะ ได้มีเพื่อนใหม่ที่น่ารักและได้กลับไปเจอเพื่อนสนิทคนเดิม มิ้น ลลิตาน่ะค่ะ พี่วินคงจำได้นะคะ.....
.......พี่วินเรียนอยู่เมืองนอกเป็นยังไงบ้างคะ....
........หวังว่าพี่วินก็คงจะสบายดีใช่ไหมคะ......
........เข็มคงไม่ได้ตอบบ่อยๆ ขอโทษด้วยนะคะ......
เขมิกาส่งข้อความไปทีละข้อความดังเช่นที่เขาส่งมา ขาเรียวก้าวเข้าบ้านก่อนที่จะขึ้นชั้นสองเพื่ออาบน้ำและพักผ่อน ก่อนที่จะลงมารับประทานอาหารเย็นและพูดคุยกับบิดาและมารดา ตอนนี้พี่ชายของเธอนั้นไปอยู่คอนโดข้างนอกคนเดียว ทำให้บ้านหลังนี้มีแค่บิดา มารดา เธอและคนรับใช้เพียงเท่านั้น
“คุณพ่อคุณแม่คะ พี่เรียวแอบเมมเบอร์พี่วินใส่โทรศัพท์มือถือของเข็มไว้ค่ะ คงจะเอาเบอร์เข็มให้พี่วินด้วยแน่ๆ” เขมิกาบ่นออกมาหลังจากทานอาหารเสร็จ
“อ้อ...ตาวินลูกของลุงฐนกรกับป้ารุจิราน่ะเหรอ” กาญจนาเอ่ยถามบุตรสาววัย18ปี หญิงสาวพยักหน้าก่อนที่จะใช้ส้อมจิ้มผลไม้เข้าปาก
“เห็นว่าไปเรียนหมออยู่ต่างประเทศยังไม่จบเลยนิ แต่คงอีก2ปี ก็น่าจะกลับมาอยู่ไทยได้แล้วล่ะ” เผ่าภูมิเอ่ยขึ้น
“แล้วพี่เขาทักมาว่าไงบ้างล่ะลูก” กาญจนาแอบถามบุตรสาว
“ไม่ว่ายังไงนะคะ แค่ส่งข้อความมาทักทาย” เข็ม เขมิกาตอบมารดาจากนั้นจึงส่งผลไม้อีกชิ้นเข้าปาก
“เราไม่คิดถึงพี่เขาบ้างหรือ ไม่เจอกันตั้ง5ปีแล้ว ใช่ไหม” กาญจนาถามต่อ เขมิกาที่กำลังเคี้ยวผลไม้อยู่ถึงกับสะดุดในคำถามของมารดา
“ไม่รู้สิคะ เข็มทำงานเยอะมาก เลยไม่มีเวลาคิดถึงใคร อืม... คุณแม่ ยัยมิ้นกลับมาไทยแล้วนะคะ วันนี้เข็มเจอยัยมิ้นที่มหาลัย ยัยมิ้นมาเรียนคณะเดียวกับเข็ม ห้องเดียวกับเข็มเลยค่ะ” เขมิกาตอบแบบไม่ได้สนใจอะไรนัก ก่อนที่จะนึกถึงเพื่อนสนิทในวัยเด็กของตน เธอจึงเล่าให้มารดาฟัง
“อ้าวนี่พี่ศศิภากลับมาอยู่ไทยแล้วหรอเนี่ย” สองแม่ลูกเปลี่ยนเรื่องคุยกันทันทีจนคนเป็นบิดาคิดตามไม่ทัน เขาได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขำๆ และขอตัวกลับขึ้นห้องไปก่อน
“ค่ะ ยัยมิ้นสวยขึ้นกว่าเดิมมากเลยนะคะแม่ ผิวนี่ขาวเลย อ้อ เข็มได้เพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกคนด้วยค่ะ เป็นชายไม่จริงหญิงไม่แท้ ชื่อแป๋ม แป๋มดูเป็นคนจริงใจมากเลยค่ะแม่”
เขมิกาเล่าเรื่องที่มหาวิทยาลัยให้มารดาฟังอย่างสนุก สองแม่ลูกคุยกันอยู่สักพักก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เขมิกานั้นนอนไม่ค่อยหลับเพราะเอาแต่คิดถึงเหตุการณ์ในอดีตที่พี่วิน เพื่อนของพี่ชายตนทำให้
‘เขาคิดกับเธอแบบพี่ชายน้องสาวจริงๆ ใช่ไหม แล้วเธอล่ะคิดกับเขาแบบไหน’ สาวสวยวัยสะพรั่งสะบัดใบหน้าสวยส่ายไปมาช้าๆ กับความคิดของตนเอง ก่อนที่จะพยายามข่มตาลง และหลับไปในที่สุด
- ผู้เขียน
