“อย่ามาใกล้ฉันนะ ฉันเดินไปเองได้ค่ะ” เธอตอบเสียงสั่น กลัวลอแลนโซ่จนขาสั่นพั่บๆ
“อย่ามาเปลืองแรงกับการเดินเลย นั่งรถไปกับฉันไม่เหนื่อยด้วย”
“ไม่เอา หยงจะเดินไปเองค่ะ” ตันหยงลดเสียงแข็งๆ ลง คนรอบตัวเริ่มหันมาสนใจเธอกับชายตรงหน้า และหากเขาไม่พอใจขึ้นมา เธอจะพลอยซวยไปด้วย การยั่วโมโหเขาคงไม่ใช่เรื่องดีนัก
“อย่ายั่วให้ฉันใช้กำลังเลย ยอมไปดีๆ เถอะขอร้องละ” ลอแลนโซ่พูดเสียงขุ่น รู้สึกหงุดหงิดหน่อยๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงขัดความต้องการของเขา
“หยงกลัวตาย คุณสัญญามาก่อนสิคะ คุณจะไม่จับหยงไปฆ่า”
ลอแลนโซ่ถลึงตาใส่ “ฉันเป็นมาเฟีย ฉันไม่ใช่ฆาตกรโรคจิตนะ”
“น่ากลัวพอๆ กันนั่นแหละค่ะ หยงอายุยี่สิบห้าเข้าเบญจเพศพอดีด้วย หยงคงดวงถึงฆาตซะมั้งคะ ถึงได้มาเจอกับคุณ” ตันหยงบ่นพึมพำ ทั้งกลัว ทั้งอยากเข้าใกล้ เธอคงเป็นไบโพล่า ถึงได้รู้สึกกลับไปกลับมาแบบนี้
“ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก ผู้หญิงทุกคนที่เคยร
