“หงุดหงิดจัง ทำไมนะ?” เธอพึมพำ พยายามค้นหาความรู้สึกวกวนในใจแต่ก็ไม่เจออะไรเลย เธอถอนใจ เดินย้อนกลับเข้ามาด้านใน อย่างน้อยการอาบน้ำ คงทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง
แต่...
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตู ทำให้เธอชะงัก
ตันหยงตะแคงหูฟัง เสียงเคาะประตูนั่นดังที่หน้าห้องของเธอเอง
“ใครนะ มาหาแต่เช้าเลย” ตันหยงพึมพำ
แล้วก็เดินไปมองลอดช่องกลางประตู พนักงานของโรงแรมสองคนยืนสงบอยู่ตรงนั้น คนหนึ่งหอบช่อดอกไม้เต็มอ้อมแขน เธอเห็นสีแดงเลือดนก คงเป็นกุหลาบพันธ์ใหญ่ที่ดอกโตเกือบเท่ากับแก้วกินน้ำ ตันหยงย่นปลายจมูก แอบอิจฉาเพื่อนพราวหน่อยๆ ผู้ชายคนนั้นเป็นพ่อบุญทุ่ม ชั่งสรรหาของกำนัล ตั้งแต่กำไลและกระเป๋าแบรนด์ดังนั่นแล้ว คราวนี้พ่อบุญทุ่มคนนั้นหาอะไรมาเซอร์ไพรส์เพื่อนของเธออีกนะ ต่อมเผือกของตันหยงคันยุบยั่บ เธอเลยตัดสินใจเปิดประตู แทนการเดินเข้าไปปลุกเพื่อนพราว
แต่แล้วเป็นเธอเสียเองที่รู้สึกตกใจ
ของขวัญตรงหน้า
