“ทำไมเงียบละ คุณมีเรื่องที่อยากถามผมไม่ใช่เหรอไง?”
เพื่อนพราวกัดริมฝีปากล่าง รู้สึกหมั้นไส้ความมั่นหน้าของชายตรงหน้าเหลือเกิน เธอเงยหน้ามองสบตาเขา แต่แล้วก็ต้องรีบหลุบเปลือกตาลง ผิวแก้มที่เย็นเฉียบจู่ๆ ก็ร้อนฉ่าขึ้นมาดื้อๆ ความนัยในสายตาชายตรงหน้า ทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวครั้งก่อน ตอนที่เจอกันครั้งแรก
แววตาตาของเขาบอกเธอว่า หากไม่มีคนนอก เธอคงถูกเขาจูบอย่างแน่นอน
เธอยกมือตะปบข้อมือที่สั่นพั่บๆ
แล้วเธอก็สะดุดกับกำไลตะปูคาร์เทียร์ที่สวมติดตัวมาตลอดครึ่งปี เธอยิ้มมุมปาก ค่อยๆ รูดกำไลออกมาจากข้อมือ
“ฉันคืนให้คุณค่ะ ฉันเพิ่งรู้ว่ามันแพงตอนที่มาที่นี่ครั้งที่สอง”
เดนีสมีสีหน้าประหลาดใจ เขาอมยิ้ม “ถ้าคุณไม่รับไว้ ผมคงเสียใจพิลึก ผมคิดว่ากำไลนี่เหมาะกับคุณนะครับ” เขาสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง
“ฉันไม่กล้ารับของมีราคาขนาดนี้ไว้หรอกค่ะ” เพื่อนพราวยืนกราน เธอยกมือค้างไว้และไม่มีทีท่าจะชั
