Ep4 เลี้ยงสาย
1628 คำ
.หลังจากฉันกลับมาถึงบ้านไม่ถึงห้านาที ไลน์จากพี่อาร์มส่งมา ว่าวันอาทิตย์นี้ตอนเย็นพี่ปี3 ปี4 จะนัดเลี้ยงสายแล้วมีพี่บัณฑิตมาร่วมด้วย ส่วนสถานที่รอพี่ๆเขาคอนเฟิร์มอีกที ฉันตอบกลับข้อความของพี่รหัส กำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันพ้นหน้าประตูเสียงเบรคของรถที่พึ่งวิ่งเข้ามา ก็ดังก้องไปทั้งบริเวณจนฉันต้องหันกลับไปมอง
“ทำไมไม่รอ จะรีบหนีกลับมาก่อนทำไม”
คนตัวโตพูดเสียงดังทำให้ลูกน้องของเจ้าของบ้านวิ่งเข้ามาขนาบข้าง กันไม่ให้เข้าใกล้ผู้เป็นนายที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“ทำไมคะ! กลับไวก็ว่ากลับช้าก็บ่น มิลล์รู้สึกว่าอาเก่งจะวุ่นวายมากเกินไปแล้วนะคะ” เสียงเจ้าของใบหน้าหวานดวงตากลมโต เธอกำลังจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ
“อาจะบอกแม่ ว่า.!”
“เชิญ~เลยคะ เชิญอาเก่งขี่ม้าห้าศอก ไปบอกเลย มิลล์ไม่กลัว” พูดกระแทกเสียง แล้วเดินสะบัดตัวกลับเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้คนที่ยืนอยู่เริ่มมีอาการหัวเสีย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ผมว่าคุณเก่งกลับไปก่อนเถอะครับ พรุ่งนี้ค่อยคุยกับเธออีกที” เสียงสุภาพพูดขึ้นก่อนจะเดินมายืนขวางหน้าประตู
“เอาแต่ใจ ไร้มารยาท” เสียงเข้มพูดเบาๆในลำคอ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว
.
.
อาเก่ง>>
อยู่ดีๆผมก็หงุดหงิดกับเรื่องเล็กๆที่มิลล์ทำ ทั้งที่ปกติเป็นคนใจเย็นมาตลอด แต่เด็กคนนี้ กลับทำให้อารมณ์ผมเหวี่ยงขึ้นลงได้ไม่เว้นแต่ละวัน ดูท่าลูกสาวคนเดียวของราโชน เธอคงได้เลือดพ่อมาเต็มๆ ไม่มีความอ่อนหวานเหมือนนิวสักนิด เอาแต่ใจแบบนี้ต้องดัดนิสัยซะให้เข็ด
.
.
เช้าวันต่อมา..
ผมมารับมิลล์ที่บ้านเหมือนทุกวันแต่วันนี้ลูกน้องที่เฝ้าประตูไม่ยอมให้ผมเข้าไป เลยต้องอาศัยเส้นสายให้ช่วยจัดการ
“ฮัลโหล น้องนิวพี่เข้าไปรับมิลล์ไม่ได้ คำสั่งเฮียโชนรึเปล่าครับ”
(อืมมไม่นะคะ สงสัยฝีมือมิลล์แน่เลย เดียวนิวโทรหาพี่วินให้ค่ะ)
หลังวางสายไม่นานพี่วินก็เดินออกมาหาผมที่หน้าประตูใหญ่
“สวัสดีครับคุณเก่ง ขอโทษนะครับผมให้เข้าไปไม่ได้จริงๆ คุณหนูมิลล์สั่งไว้ถ้าขัดคำสั่งมีหวังบ้านแตกแน่ๆครับ อืม..แต่วันนี้เธอก็ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วนะครับ”
หลังได้ฟังคำตอบใบหน้าหล่อเหลาเห่อร้อนลามถึงใบหูจนแดงก่ำ จิตใจจากที่สงบนิ่งมันเริ่มปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ไปยังไง”
“ให้เด็กไปส่งครับ”
ทันทีที่ได้คำตอบ ผมขับรถออกมาด้วยความเร็วเท่าที่การจราจรจะอำนวย จนกระทั้งถึงมหาลัย สิ่งแรกที่ทำคือตามหาคนต้นเรื่อง
~~ประชาสัมพันธ์ คุณมิลลดา มงคลณุวัฒน์ คณะการจัดการและบริหารธุรกิจ ชั้นปีที่1 ให้ติดต่อห้องพักอาจารย์ที่ตึกบริหารค่ะ~~
หลังเสียงประกาศดังขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลา เขานั่งรอในห้องพักอย่างใจเย็นเพราะเชื่อว่าสิ่งที่หวังจะสำเร็จโดยง่าย
ผมนั่งรอในห้องพักคณะจนเลยเวลาพักเที่ยงไปหลายชั่วโมง แต่คนที่ผมรอยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็นแม้แต่เงา
“อาจารย์เก่งไม่ไปทานข้าวหรอคะ เห็นนั่งตั้งแต่เช้าแล้ว” เสียงหวานของอาจารย์สาวประจำคณะ ถามขึ้นเพราะเห็นเขาไม่ได้ออกไปไหนเลย
“ผมยังไม่หิวครับ นี่ก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้วเดี๋ยวกลับไปกินที่ห้องทีเดียว อาจารย์ไปกินกับผมมั้ยครับ” รอยยิ้มหวานถูกส่งให้คู่สนทนาจนเธอหน้าแดง บิดตัวม้วนเป็นเกลียวก่อนจะออกไปพร้อมกัน
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ติดต่อหลานสาวตัวแสบไม่ได้เลย จนวนกลับมาถึงชั่วโมงที่ผมต้องไปสอนอีกครั้ง แน่นอนว่าเธอมาเรียนตามปกติ
“มิลลดา งานที่สั่งเอามาส่งด้วยครับ”
“นี่ค่ะ”
เธอเดินเอารายงานมาส่งผม แล้วเดินกลับไปนั่งที่ วันนี้มันแปลกๆเพราะไม่เถียงไม่กวนประสาทผมเหมือนทุกครั้ง แล้วไม่หันมามองผมด้วย จนกระทั้งหมดเวลาเรียน
.
.
“แกวันนี้มีเลี้ยงสายหรอ อยากไปด้วยจังสายแกมีแต่ผู้ชายหล่อๆ”
“ฮาา วาสนาคนสวยไงคะ”
“พี่บัณฑิตก็มาด้วยหรอแก ได้ยินว่าคาสโนวาตัวพ่อเลยน่ะ”
“ไม่รู้สิ ยังไม่เคยเห็นเลย เดี๋ยวเจอจะมาเล่าให้ฟังนะ อิอิ”
บทสนทนาของมิลล์กับเพื่อนของเธอ ผมได้ยินทุกคำ และยิ่งรู้ว่าสายรหัสเป็นผู้ชายทั้งหมด ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้น
.
.
@ร้านอาหาร
มิลล์>>
วันนี้เลี้ยงสายครั้งแรก หลังพี่อาร์มส่งโลเคชั่นของร้านให้ ฉันก็ให้ลูกน้องของคุณพ่อมาส่งแล้วสั่งให้กลับไปก่อน เพราะไม่รู้จะเลิกตอนไหน ร้านที่เรานัดกันเป็นร้านขนาดกลางๆไม่ได้ใหญ่มาก ดูๆแล้วก็ร้านเหล้านั้นแหละ วันนี้ฉันใส่ชุดมินิเดรชเกาะอกสีเขียวนิลเข้าชุดกับรองเท้าส้นเข็มชิลๆ แต่ถ้าถามว่ากระโปรงสั้นมั้ย ก็คงไม่สั้นเท่าไหร่มั้ง? ^^ เพราะไม่รู้ว่าร้านที่นัดเป็นแบบไหนฉันเลยเลือกใส่ในแบบปกติที่ชอบมา
“น้องมิลล์ทางนี้ครับ” เสียงพี่อาร์มตะโกนเรียกฉันมาจากหน้าร้าน มีผู้ชายอีกสามคนยืนอยู่ด้วย คาดว่าน่าจะเป็นพี่ๆสายรหัสเดียวกัน
“สวัสดีค่ะพี่อาร์ม”
“นี้พี่อ้นปี3 พี่แชมป์ปี4 แล้วก็พี่บัณฑิตของเราพี่แซมครับ” พี่อาร์มแนะนำให้ฉันรู้จักทีละคน บอกเลยว่าเป็นสายที่งานดีมากเหมือนถูกคัดสรรค์มารวมกันที่สายนี้ทั้งหมด
“สวัสดีค่ะ ชื่อมิลล์นะคะ เป็นน้องปี1 ฝากเนื้อฝากตัว ด้วยนะคะ^^” ฉันทักทายพร้อมส่งยิ้มหวานให้พี่ๆ
“ฝากเนื้อฝากตัว ฝากหัวใจด้วยก็ได้นะครับ” พี่แซมพูดพร้อมยิ้มหวานจนฉันแทบละลาย
“น้องมิลล์นอกจากจะสวยน่ารัก ยังเซ็กซี่อีกนะครับเนี่ย แบบนี้พี่ขอจองไปอวดแม่สักวันได้มั้ยครับ” ใบหน้าคมคายกระซิบข้างหูจนหัวใจฉันร้อนวูบ
“พี่อ้น อย่าแกล้งหลานรหัสสิครับ น้องผมตกใจหมดแล้ว ฮาา ” พี่อาร์มแซว
“หวงหรอวะไอ้อาร์ม น้องมึงก็น้องพวกกูเหมือนกัน” พี่แชมป์พูดเสียงดุแต่สายตาเหลือบมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แววตาของเขามันเหมือนไฟหลอมหัวใจสาวๆจนละลาย ฉันเองก็กำลังจะเป็นหนึ่งในนั้น
เราเข้ามานั่งที่มุมโซน VIPที่จองไว้ มีโซฟาขนาดใหญ่สามตัว ตรงกลางมีขวดเหล้าหลากสีพร้อมกับแกล้มสองสามอย่างวางอยู่บนโต๊ะ บรรยากาศภายในค่อนข้างมืดมีเสียงดนตรีดัง แขกที่มามีหลากหลายวัยปะปนกัน ลักษณะร้านก็ถูกจัดแยกเป็นโซนชัดเจน โต๊ะที่ยืนดื่มจะอยู่โซนด้านหน้าใกล้เวที ถัดออกมาก็มีเก้าอี้นั่งตัวกลม เรียงตามลำดับจำนวนโต๊ะ แต่โซนVIP ที่เราอยู่เป็นจุดที่ถูกแยกออกมาด้านข้างมีความเป็นส่วนตัวมากกว่า มีพนักงานคอยดูแลเป็นพิเศษ
“น้องมิลล์ดื่มอะไรดีคะ เดียวพี่ชงให้” พี่แซมถามฉันพรางก้มหยิบแก้วเตรียมชง
“มิลล์ขอเป็นน้ำอัดลมได้มั้ยคะ”
“โห่ มาเลี้ยงสายรหัสทั้งที ดื่มกับพวกพี่นิดนึงนะครับ เอาแบบอ่อนๆก็ได้” พี่อ้นพูดเสริมส่งสายตาอ้อนจนฉันคล้อยตาม
เรานั่งคุยกันไปสักพัก บรรยากาศภายในร้านก็เริ่มคึกคักขึ้นเรื่อยๆ กำลังนั่งมองผู้คนเพลินๆก็ต้องไปสะดุดกับคู่หญิงชายที่กำลังคลอเคลียกันอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาหุ่นล่ำดูดี เสื้อเชิ้ตสีขาวเปิดโชว์แผงอกจนเห็นแร่งกล้ามลึก ยิ่งมองเขายิ่งดูมีเสน่ห์ดึงดูดชวนมอง ส่วนสาวร่างบางเอวคอดก้นมนเด้งกำลังเต้นลูบไล้ไปตามตัวของเขาคนนั้น ยิ่งมองก็ยิ่งหมั่นไส้ คงเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากอาเก่งกับคู่ขาของเขาน้าเกรซ ฉันนั่งมองพวกเขาสองคนอยู่นาน แต่ต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะมีมือของใครบางคนกำลังโอบที่เอวของฉัน
“อุ้ย! พี่แซม ทำอะไรคะ” 0.0
“น้องมิลล์มีแฟนยังครับ” ใบหน้าหล่อคมสองแก้มแดงก่ำ แสดงถึงอาการมึนเมาแต่ยังพอคุยรู้เรื่องบ้าง
“พี่แซมๆ เดียวผมพาไปล้างหน้าครับ” พี่อาร์มอาสาดึงร่างคนตัวโตออกไป
“เดี๋ยวพี่ไปช่วย” พี่อ้นลุกขึ้นไปอีกคน
ตอนนี้บรรยากาศรู้สึกอึดอัดแปลกๆเพราะพี่แชมป์กำลังขยับมานั่งใกล้ๆฉัน สายตาที่เขามองมันทำให้หัวใจดวงน้อยๆเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“น้องฝันชนแก้วกับพี่หรือยังนะ น่าจะยังไหนมาชนกับพี่สักแก้วนะครับ” มือใหญ่ยื่นแก้วเหล้าสีทองส่งให้สาวน้อยตรงหน้า
ฉันรับแก้วเหล้ามาทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองกินไม่เก่งจะเรียกว่าคออ่อน มันก็คงฟังดูดีเกินไป
- ผู้เขียน
