ตอนเย็น..
หลังเลิกเรียนฉันเดินออกมานั่งรออาเก่งที่ม้าหินอ่อนใกล้ๆที่รถจอด ระหว่างที่นั่งก็เล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆจนกระทั้งแบตหมด คนที่ฉันรอก็ไม่ยังไม่มา
“ทำอะไรอยู่นะ ทำไมไม่มาสักที รู้แบบนี้ไม่รอดีกว่า” เสียงเล็กบ่นพรึมพรำกับตัวเองเท้าเล็กเตะก้อนหินระบายอารมณ์หงุดหงิด
“บ่นอะไร” เสียงคุ้นหูดังขึ้นทำให้เธอรีบหันไปมองด้วยความดีใจ
“ทำไมพึ่งมาคะ มิลล์นั่งรอตั้งนาน” เสียงใสใบหน้ายิ้มยืนมองร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
“อาว่าเราต้องคุยกันหน่อย ทำแบบนั้นทำไม”
“ทำ ทำอะไรคะ มิลล์ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ตีหน้ามึน
“ก็เรื่องอาจารย์นิสา อย่าบอกนะว่าไม่ใช่ฝีมือมิลล์”
สาวน้อยมองหน้าคนตัวโต จากรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ไม่พอใจ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องจริงจังกับเรื่องนี้
“อาเก่งแคร์อาจารย์นิสา มากขนาดนั้นเลยหรอคะ” ดวงตากลมโตมองใบหน้าคมเข้มรอฟังคำตอบ
“ไม่เกี่ยวหรอว่าจะแคร์หรือไม่แคร์ แต่มิลล์ก็ไม
