กรงทองของท่านดยุค

เมื่อส่วนลึกของหัวใจค่อยๆเปิดเผย

ในค่ำคืนที่เงียบสงัด หลังจากแขกเหรื่อทั้งหมดได้กลับกันไปแล้ว เอ็ดเวิร์ดยืนอยู่คนเดียวในห้องทำงานใหญ่ เขาถือแก้วคริสตัลงดงามที่บรรจุสก๊อตวิสกี้ในมือ แสงไฟที่สลัวภายในห้องสะท้อนเป็นประกายอ่อน ๆ ในแก้วนั้น เขายกแก้วขึ้นจิบเบา ๆ ก่อนจะทอดสายตาออกไปในความมืดอย่างเหม่อลอย ราวกับกำลังจมอยู่ในห้วงความคิดที่สับสนและลึกซึ้ง

พ่อบ้าน อัลเฟรด ก้าวเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ พร้อมรอรับคำสั่งต่อไปจากนายเหนือหัว เอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามโดยไม่หันกลับมา สายตายังจ้องมองไปยังความมืดด้านนอกหน้าต่าง

“วิเวียนอยู่ไหน?”

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังกังวานในความเงียบ พ่อบ้านตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “คุณวิเวียนเข้านอนแล้วครับ ท่านดยุค”

เอ็ดเวิร์ดพยักหน้าเล็กน้อย แต่ยังคงเงียบงัน ท่ามกลางความมืดและความเย็นเฉียบของห้องทำงาน เสียงหยดน้ำแข็งในแก้วสก๊อตวิสกี้ค่อย ๆ ละลายทีละนิด แทรกผ่านความคิดคำนึงที่ไหลเวียนในใจของเขาอย่างหนักหน่วง

“ใช่สิ… เธอควรจะเหนื่อย และเหนื่อยมากด้วย” เอ็ดเวิร์ดคิดในใจด้วยแววเย้ยหยัน รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากขณะยกแก้วสก๊อตวิสกี้ขึ้นจิบอีกครั้ง รสชาติเข้มข้นของวิสกี้ช่วยบรรเทาความขุ่นมัวในใจได้เพียงเล็กน้อย แต่ภาพในห้วงความคิดของเขากลับยิ่งชัดเจน

เขายังจำได้ดีว่าตลอดค่ำคืนนี้ สุภาพบุรุษทั้งห้าที่เขาเชิญมาพากันแย่งชิงเพื่อให้ได้เต้นรำกับเธอ แต่ละคนต่างหาทางที่จะได้ใช้เวลาอยู่เคียงข้างวิเวียน เพียงเสี้ยววินาทีที่เธอหลุดจากวงแขนหนึ่ง อีกคนก็เข้ามาสอดแขนเสนอให้เต้นรำต่อ ความงามและเสน่ห์ของเธอกลายเป็นแรงดึงดูดที่ไม่มีใครต้านทานได้ เอ็ดเวิร์ดมองเห็นเธอหมุนตัวในชุดราตรีสง่างาม ท่ามกลางแสงไฟอันอบอุ่น เสียงหัวเราะของเธอราวกับเป็นเสียงดนตรีที่ขับกล่อมในงาน ทั้งความสง่างามและความเย้ายวนของเธอทำให้ทุกคนต้องหลงใหลอย่างไม่อาจปฏิเสธ

แต่ในขณะเดียวกัน ภาพนั้นก็ทิ่มแทงความรู้สึกของเขาอย่างรุนแรง ความหึงหวงที่เขาไม่อยากยอมรับผุดขึ้นในใจ ราวกับไฟที่ลุกโชนอยู่ภายใน แต่กลับถูกบีบคั้นไว้ภายใต้ใบหน้าที่สงบนิ่ง เอ็ดเวิร์ดกำแก้วแน่นขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับสายตาที่ทอดยาวออกไปในความมืดราวกับมองหาอะไรบางอย่าง หรือบางที…อาจเพียงต้องการลืมภาพของวิเวียนที่กำลังมีความสุขกับผู้ชายคนอื่น ๆ ในค่ำคืนนี้

ค่ำคืนนี้กลายเป็นเวทีที่เหล่าสุภาพบุรุษทั้งห้าผลัดกันแย่งชิงโอกาสที่จะได้เต้นรำกับวิเวียน ทุกครั้งที่เพลงใหม่เริ่มต้นขึ้น แต่ละคนต่างไม่ยอมให้ตัวเองพลาดโอกาสในการเป็นคู่เต้นของเธอ ความงดงามและเสน่ห์ของวิเวียนในชุดราตรีแสนสง่างามทำให้เธอเป็นดั่งแสงที่ดึงดูดทุกสายตาและหัวใจ แต่ละชายที่เข้าใกล้เธอต่างแสดงบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ในแบบของตนเองเพื่อให้วิเวียนประทับใจ

ลอร์ดเกรย์สัน มอนต์โกเมอรี่ เปิดตัวด้วยท่าทีสุขุม เขายืนรอคิวเต้นรำกับเธอด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แต่แฝงไปด้วยแววตาที่มั่นคง เมื่อลอร์ดเกรย์สันได้ก้าวเข้ามารับมือเธอในท่าทางอันสง่างาม วิเวียนสัมผัสได้ถึงพลังความมุ่งมั่นที่สะท้อนจากดวงตาเขา และทุกย่างก้าวของการเต้นรำที่สุขุมเยือกเย็นและเป็นทางการ ทำให้เขาดูมีอำนาจและน่าเกรงขาม

เซอร์ฟิลิป แลงค์ฟอร์ด เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและท่าทีอ่อนโยน เขายิ้มให้วิเวียนด้วยความเป็นมิตรที่ไร้การเสแสร้ง ท่วงท่าการเต้นรำของเขาผ่อนคลายและนุ่มนวลทำให้เธอรู้สึกสบายใจในทุกท่วงท่าของการหมุนรอบ เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเซอร์ฟิลิปและคำชมที่เขากระซิบข้างหูเธอทำให้เธอรู้สึกถึงความจริงใจและมิตรไมตรีที่ยากจะต้านทาน

มาร์ควิสอเล็กซานเดอร์ โบฟอร์ต ไม่ยอมให้ใครเข้ามาแทนที่ในช่วงของเขา ชายหนุ่มที่สงบนิ่งแต่น่าค้นหานี้จ้องมองวิเวียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหลแบบที่ไม่อาจปิดบังได้ ขณะเต้นรำ เขานำเธอหมุนตัวด้วยความมาดมั่น และเมื่อเขาจับมือของเธอให้มั่นคง ความมั่นใจที่แฝงด้วยความเงียบขรึมของเขายิ่งทำให้วิเวียนสัมผัสถึงแรงดึงดูดที่ลึกล้ำในตัวเขา ทุกการขยับทำให้เธอรู้สึกถึงความดึงดูดที่ราวกับแรงแม่เหล็ก

เคานต์เอ็ดมันด์ เฮสติ้งส์ นำเสนอความอ่อนโยนในแบบที่แตกต่าง เขามองวิเวียนด้วยสายตาที่ใคร่ครวญ และทุกท่วงท่าการเต้นรำของเขามีความลึกซึ้งในแบบของศิลปิน เมื่อเขาจับมือเธอ เขามักพูดถึงเรื่องดนตรี ศิลปะ และวรรณกรรม ทำให้เธอรู้สึกเป็นกันเองและมีความสัมพันธ์ที่เป็นมากกว่าแค่การเต้นรำ ทุกถ้อยคำของเขามีเสน่ห์ลึกลับในตัวเอง ทำให้เธอรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่หาได้ยากจากผู้ชายทั่วไป

วิสเคานต์ธีโอดอร์ คาร์ไลล์ ยืนมองวิเวียนอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาในช่วงที่เหมาะสม เขามีท่าทางเคร่งขรึมและเป็นทางการ ทว่ากลับแฝงไปด้วยเสน่ห์เฉพาะตัวที่สง่างาม ขณะเต้นรำกับเธอ เขาเคลื่อนไหวด้วยความมั่นคงและเป็นผู้นำอย่างสมบูรณ์แบบ ทำให้วิเวียนรู้สึกถึงความปลอดภัยและอำนาจที่เขาถ่ายทอดผ่านทุกสัมผัส เธอสัมผัสได้ถึงความมั่นคงที่ชายผู้นี้นำพามาสู่เธอ

ตลอดทั้งคืน วิเวียนถูกโอบล้อมไปด้วยสุภาพบุรุษที่พร้อมแย่งชิงความสนใจของเธอ ความหลงใหลของพวกเขาที่มีต่อเธอชัดเจนและจับต้องได้ ขณะที่เสียงดนตรีและเสียงหัวเราะเบา ๆ ก้องกังวานในห้องโถง วิเวียนหมุนตัวและยิ้มในอ้อมแขนของพวกเขา ทว่า ในสายตาของเอ็ดเวิร์ดที่ยืนมองอยู่จากมุมหนึ่ง สิ่งนี้เป็นทั้งภาพงดงามและหนามแหลมแทงใจ เขาพยายามบอกตัวเองว่าเธอเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเกมที่เขาจัดขึ้นมา แต่ในห้วงความคิดลึก ๆ เขากลับไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่พลุ่งพล่านทุกครั้งที่เห็นเธออยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น

เอ็ดเวิร์ดนึกถึงภาพของวิเวียนที่ยิ้มและหัวเราะไปกับแต่ละคน เธออยู่ในอ้อมแขนของพวกเขา ขณะที่เขายืนมองอยู่จากมุมหนึ่งของห้อง หัวใจของเขารู้สึกถูกบีบแน่นทุกครั้งที่เธอยิ้มให้ชายคนอื่น ภาพเหล่านั้นทิ่มแทงใจเขาราวกับเข็มแหลมที่ซ่อนอยู่เบื้องลึก เขาเฝ้าบอกตัวเองว่า เธอจะไม่มีวันล่อลวงเขาด้วยความงามและเสน่ห์นี้ แต่ลึก ๆ ในใจ เขารู้ดีว่าภาพนั้นยากที่จะลืมเลือน

ความเมาในตัวทำให้เอ็ดเวิร์ดรู้สึกหุนหันและร้อนรุ่มยิ่งกว่าที่เคยเป็นมา ภาพของวิเวียนในค่ำคืนนี้ติดตรึงอยู่ในใจของเขา ความรู้สึกหึงหวงที่ก่อตัวเป็นไฟอันร้อนแรงยิ่งทำให้เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาตัดสินใจก้าวยาว ๆ ออกจากห้องทำงาน มุ่งตรงไปยังปีกตะวันออกของคฤหาสถ์ ซึ่งเป็นที่พักของวิเวียน

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังก้องในความเงียบสงัดยามค่ำคืน เอ็ดเวิร์ดเดินมาถึงหน้าห้องนอนของเธอ และในอารมณ์ที่ปั่นป่วน เขายกมือเคาะประตูเสียงดังกระหน่ำ โดยไม่สนใจว่ามันจะเป็นเวลาที่ไม่สมควรหรือว่าความเงียบจะถูกทำลาย เขาต้องการพบเธอ ต้องการคำตอบจากเธอว่าเหตุใดเธอจึงสามารถปลุกความรู้สึกเหล่านี้ขึ้นมาในตัวเขาได้

“วิเวียน!” เขาเรียกชื่อเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดและแรงกดดันจากความรู้สึกที่เก็บกดมานาน “เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

ภายในห้อง วิเวียนที่เคยหลับตาไปบ้างแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจ หัวใจเธอเต้นระรัว ขณะที่เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกชื่อจากอีกฝั่งของประตูนั้นดังเข้ามาอย่างชัดเจน ความตกใจและความลังเลแสดงออกในดวงตาของเธอ ขณะที่เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าไปใกล้ประตูด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นและสงสัย

วิเวียนเปิดประตูออกเพียงแง้ม ๆ พลางเอ่ยเตือนเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนตำหนิ “เอ็ดเวิร์ด…คุณเมาแล้ว”

คำพูดของเธอแทบไม่ทันหลุดออกจากปาก เขาก็ผลักประตูเต็มแรง แทรกตัวเข้ามาในห้อง ดวงตาของเขามองเธอด้วยแววตาที่ร้อนแรงเกินกว่าจะปิดบัง วิเวียนในชุดนอนบางเบาสีขาวที่เผยให้เห็นผิวเนียนนุ่ม ผมลอนยาวที่ปรกไหล่บางยิ่งทำให้เธอดูเย้ายวนอย่างเหลือเชื่อ ราวกับเป็นภาพฝันที่เขาไม่อาจต้านทาน

เอ็ดเวิร์ดหมดสิ้นความยับยั้งที่เหลืออยู่ในตัว เขายื่นมือออกไปจับใบหน้างามของเธอไว้แน่น ก่อนจะก้มลงจุมพิตอย่างแรง วิเวียนดิ้นหนี พยายามหันหน้าหนีจากสัมผัสของเขา แต่กลับยิ่งถูกเขากดริมฝีปากลงหนักแน่นยิ่งขึ้น ราวกับต้องการตรึงเธอไว้ให้เป็นของเขาเพียงคนเดียว

เขารั้งเอวเล็ก ๆ ของเธอเข้ามาแนบชิดกับตัวเอง ความใกล้ชิดที่ราวกับไร้ที่ว่างทำให้เขาสูญเสียความยับยั้งชั่งใจไปอย่างสิ้นเชิง ยิ่งวิเวียนดิ้นรน ปากที่ถูกกดแนบแน่นยิ่งเปิดช่องให้เขาแทรกลิ้นล้ำเข้าไป สัมผัสลึกล้ำที่แฝงไปด้วยความปรารถนาที่เขาไม่อาจเก็บซ่อนไว้ได้อีกต่อไป

หัวใจของวิเวียนเต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่เธอพยายามดึงตัวออก แต่กลับรู้สึกถึงแรงกดดันและความเร่าร้อนที่เขาส่งผ่านมา เขายิ่งรัดร่างเธอไว้แน่น ราวกับว่าไม่ยอมให้เธอหนีไปไหน ราวกับว่าค่ำคืนนี้เธอจะต้องอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างที่เขาต้องการ