กรงทองของท่านดยุค

แรงปรารถนาของท่านดยุค

วิเวียนรู้สึกอ่อนระทวยในอ้อมแขนแข็งแรงของเอ็ดเวิร์ด ร่างสูงใหญ่ของเขาโอบรัดเธอไว้แน่นจนเธอรู้สึกถึงความร้อนแรงและความหนักแน่นในสัมผัสนั้น หัวใจเธอเต้นรัว แรงกดดันที่เขามอบให้พร้อมกับจูบล่อลวงเชี่ยวชาญนั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนหลุดไปในห้วงของความอ่อนแอ เธอพยายามขืนตัว แต่เรี่ยวแรงที่เคยมีกลับถูกทลายลงไปด้วยท่วงท่าและการนำที่แน่วแน่ของเขา

ความไร้เดียงสาของเธอไม่อาจต้านทานจูบที่ร้อนแรงและเชี่ยวชาญของเขาได้ รสจูบที่รุนแรงและลึกซึ้งทำให้เธอแทบไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังละลายลงไปในความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน เอ็ดเวิร์ดไม่ผ่อนแรงใด ๆ จุมพิตนั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาและการครอบครอง เธอค่อย ๆ อ่อนแรงและหลอมละลายไปกับสัมผัสที่หนักแน่นนั้น ราวกับว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปไหนได้อีก

เอ็ดเวิร์ดโอบกอดวิเวียนแน่นขึ้น ราวกับต้องการยืนยันความเป็นเจ้าของต่อเธอ มือแข็งแรงของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเธอช้า ๆ ผิวเนียนนุ่มของวิเวียนภายใต้สัมผัสนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายของเธออ่อนระทวยและไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน ขณะที่เขามอบจูบอันร้อนแรงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน

ดวงตาของวิเวียนเริ่มพร่ามัว เธอรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ความรู้สึกที่ก่อตัวอยู่ในใจเธอนั้นเต็มไปด้วยความสับสนและความหวั่นไหว แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความปลอดภัยที่แผ่ซ่านมาจากอ้อมแขนของเขา

เอ็ดเวิร์ดยังคงจุมพิตเธออย่างหนักแน่น ราวกับต้องการให้เธอจดจำสัมผัสนี้ไปตลอด มือของเขาค่อย ๆ ลูบไปตามเอวบางของเธอและรั้งตัวเธอเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ความอบอุ่นจากร่างของเขาทำให้วิเวียนรู้สึกเหมือนถูกกลืนหายไปในความรู้สึกนี้ ความปรารถนาที่ถูกกักเก็บไว้นานเริ่มปะทุขึ้นทีละน้อย

วิเวียนพยายามจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่เสียงนั้นกลับถูกกลืนหายไปในจูบของเขา เธอรู้สึกถึงแรงบีบแน่นและการโอบรัดที่ทำให้เธอไม่อาจขัดขืนได้อีกต่อไป อ้อมแขนที่แข็งแรงของเขาทำให้เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยและความเป็นเจ้าของที่เขามอบให้ ไม่ว่าจะพยายามหนีไปไกลแค่ไหน เธอก็รู้ว่าตัวเองยังคงกลับมาสู่แรงดึงดูดนี้เสมอ

เอ็ดเวิร์ดกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของเธอ เสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความปรารถนาและความรุนแรงที่เขาพยายามเก็บกักไว้มานาน

"วิเวียน… เธอคิดจะหนีฉันไปได้ง่าย ๆ งั้นหรือ?" เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ทำให้เธอยิ่งรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการไว้โดยสมบูรณ์ ดวงตาเขาจ้องมองเธอด้วยความต้องการที่ไม่อาจปิดบัง

วิเวียนพยายามหันหน้าหนี สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและความหวั่นไหว "เอ็ดเวิร์ด…ปล่อยฉันเถอะค่ะ" เธอเอ่ยเสียงแผ่ว หวังว่าจะสามารถขอร้องให้เขาผ่อนคลายจากอ้อมกอดที่ตรึงแน่นนี้ได้ แต่เสียงนั้นกลับสั่นเครือและอ่อนแรงในแบบที่เธอเองยังไม่แน่ใจ

เขายิ้มบาง ๆ ราวกับรู้ดีถึงความอ่อนแอที่เธอพยายามซ่อนไว้ “ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก วิเวียน… ไม่ใช่หลังจากคืนนี้” เขากระซิบเสียงนุ่มแต่หนักแน่น น้ำเสียงนั้นสะท้อนถึงความแน่วแน่ในความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ

"ฉันรู้ดีว่าฉันควรจะปล่อยให้เธอมีความสุข…กับใครสักคนในบรรดาสุภาพบุรุษเหล่านั้น" เขาพูดพลางมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ "แต่หัวใจฉันปฏิเสธไม่ได้ว่าต้องการเธอมากกว่านั้น ฉันต้องการเธอ…เป็นของฉันเพียงคนเดียว"

วิเวียนหลบตา แต่กลับไม่อาจหนีสายตาคมกริบที่เขาจ้องมองลงมาได้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งความโกรธ ความรัก และความเป็นเจ้าของที่แผ่ซ่านออกมา

"เอ็ดเวิร์ด… มันไม่ควรเป็นแบบนี้…" วิเวียนพยายามเอ่ยค้าน แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงบนปากของเธออีกครั้ง จุมพิตนั้นรุนแรงและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน ราวกับเขากำลังยืนยันความเป็นเจ้าของและความปรารถนาที่เขามีต่อเธอ

วิเวียนพยายามจะดันเขาออก แต่เรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอเหมือนถูกทำให้ไร้ประโยชน์ในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา ร่างกายของเธอตอบสนองต่อสัมผัสที่รุนแรงนั้นโดยที่เธอไม่สามารถควบคุมได้ หัวใจของเธอเต้นรัว มือที่อ่อนแรงของเธอค่อย ๆ หยุดดิ้นรน ราวกับยอมจำนนให้กับความรู้สึกที่รุนแรงและหวามไหวที่เขามอบให้

เอ็ดเวิร์ดถอนจุมพิตออกอย่างเชื่องช้า ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับเธอมากจนเธอสามารถมองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน ความอ่อนไหวที่เขาแสดงออกมาในยามนี้ทำให้เธอหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

"วิเวียน…" เขากระซิบเสียงเบา ใกล้ชิดจนริมฝีปากของเขาแทบสัมผัสแก้มนุ่มของเธอ "ฉันพยายามแล้วที่จะไม่คิดถึงเธอ…พยายามแล้วที่จะปล่อยเธอไป แต่เธอกลับดึงฉันให้ตกอยู่ในความสับสนนี้ทุกครั้งที่เราพบกัน"

วิเวียนเบือนหน้าหนี น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดและจริงใจของเขาทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและสับสน เธอรู้ดีว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขานั้นไม่อาจหาคำตอบได้ง่าย ๆ แต่ท่ามกลางความมึนเมานั้น เอ็ดเวิร์ดไม่ปล่อยให้เธอหลบหนีไปได้

"เอ็ดเวิร์ด…พอเถอะ…" เธอพยายามจะเอ่ยเสียงแผ่ว แต่ก็ถูกเขาหยุดคำพูดของเธอไว้ด้วยการจับมือเธอไว้แน่น

"ไม่ วิเวียน" เขาพูดอย่างหนักแน่น "ฉันไม่อาจทนเห็นเธออยู่ในอ้อมแขนของใครอื่นได้อีกต่อไปแล้ว เธอไม่เข้าใจหรือว่าฉันทรมานแค่ไหนที่ต้องเห็นเธอถูกชายอื่นมอบความรัก ความใส่ใจ ในเมื่อฉันเป็นคนที่รู้จักเธอดีกว่าใคร ๆ"

วิเวียนมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน ทว่าก็มีความอ่อนแอแฝงอยู่ เธอรู้ว่าคำพูดของเขามีความจริงอยู่ในนั้น แต่เธอไม่อาจตัดสินใจได้ว่าความรู้สึกนี้ควรพัฒนาไปทางใด

"เอ็ดเวิร์ด…" เธอเอ่ยชื่อเขาแผ่วเบา ความลังเลในใจสะท้อนออกมาทางสายตาที่เธอมองเขา

วิเวียนสูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมความเข้มแข็งที่เหลืออยู่ในใจ ทุกคำพูดของเขา แม้จะฟังดูอ่อนโยนและจริงใจ แต่เธอรู้ดีว่าอดีตที่ผ่านมานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาเคยล่อลวงเธอให้เชื่อใจ แล้วหันกลับมาตราหน้าเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเธอเป็นของเล่นที่เขาเพียงแค่ใช้กำจัดความว่างเปล่าในหัวใจชั่วคราว

"ไม่อีกแล้ว เอ็ดเวิร์ด" เธอพูดเสียงเบาแต่นิ่งแน่ว น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสะท้อนถึงความมั่นคงที่เขาไม่เคยได้ยินจากเธอมาก่อน "ฉันจะไม่หลงกลกับคำพูดของคุณอีกต่อไป… ไม่อีกแล้ว"

เอ็ดเวิร์ดชะงักไป ราวกับถูกแทงด้วยคำพูดที่เธอเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น เขาไม่เคยคาดคิดว่าวิเวียนจะต่อต้านเขาด้วยความเข้มแข็งเช่นนี้ ดวงตาอันคมกริบของเขาจ้องมองเธอราวกับจะหาคำตอบ

“เธอไม่เข้าใจหรือวิเวียน ฉัน…” เขาเริ่มพูด แต่เธอยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เขาหยุด

"ฉันเข้าใจดีเกินพอแล้ว" เธอกล่าว พลางหันหน้าหนี ไม่ต้องการให้เขาเห็นความสั่นไหวที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังความเยือกเย็นที่เธอพยายามแสดงออกมา "คุณเคยล่อลวงฉันหลายครั้ง พูดคำหวานให้ฉันเชื่อ แล้วก็หันหลังให้ฉันอย่างง่ายดาย คราวนี้ฉันจะไม่หลงเชื่ออีกต่อไป"

เธอพยายามจะก้าวถอยหลังออกจากอ้อมแขนที่เคยอบอุ่นของเขา แต่ครั้งนี้ เธอรู้สึกว่ามันเป็นการปลดปล่อยตัวเองจากบ่วงที่เธอเคยหลงติดพันมานาน เอ็ดเวิร์ดมองเธอด้วยดวงตาที่เจ็บปวดและรู้สึกเสียใจ แต่เขาไม่สามารถหาคำใดที่จะตอบกลับได้

วิเวียนสูดหายใจลึกอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเศร้าและการตัดสินใจที่แน่วแน่ "ลาก่อนค่ะ เอ็ดเวิร์ด"

วิเวียนรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ในตัว ผลักเอ็ดเวิร์ดออกห่างจากตัวเธอ แม้เขาจะพยายามจะดึงเธอเข้ามาอีกครั้ง แต่เธอไม่ยอมใจอ่อนอีกต่อไป ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลคลอ แต่เธอยังคงจ้องมองเขาด้วยความเด็ดเดี่ยว ทันทีที่เธอผลักเขาออกไปได้ เธอรีบปิดประตูลงเสียงดัง ปิดกั้นเขาออกไปจากชีวิตเธอในคืนนั้น

พอประตูปิดลง วิเวียนก็ทรุดกายลงนั่งพิงประตู ร่างกายสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอไม่สามารถกักเก็บความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ในใจมาได้อีกต่อไป ความทรงจำเก่า ๆ ที่เขาเคยทำร้ายเธอด้วยคำพูดและการกระทำพรั่งพรูเข้ามาในหัว ราวกับภาพฝันร้ายที่ไม่เคยจางหาย

“ฉันจะไม่เชื่อคุณอีกแล้ว… ไม่อีกแล้ว…” เธอพึมพำเสียงเบา สะอื้นออกมาด้วยความเจ็บปวด หัวใจที่อ่อนล้าของเธอสั่นคลอน ท่ามกลางความรู้สึกที่ท่วมท้นทั้งความรักและความแค้นที่เธอมีต่อเขา วิเวียนได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา โดยไม่มีใครอยู่เคียงข้างที่จะช่วยปลอบใจ

ในห้องที่มืดมิดและเงียบงัน เธอปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อย่างอ่อนแอ ความเข้มแข็งที่เธอแสดงออกต่อหน้าเขาเพียงชั่วครู่ถูกทลายลง เธอรู้สึกโดดเดี่ยวและเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน