กรงทองของท่านดยุค

เพชรเม็ดงามของค่ำคืนนี้

เสียงกระซิบกระซาบเริ่มหนาตาขึ้นทันทีที่วิเวียนก้าวลงบันได แขกเหรื่อต่างจับจ้องเธอด้วยความทึ่งและชื่นชม ราวกับเธอคือภาพวาดที่มีชีวิตซึ่งทุกคนไม่อาจละสายตาได้ เสียงหัวเราะเบา ๆ และคำพูดแผ่วเบาดังขึ้นรอบห้องโถง ทุกคนต่างหันไปซุบซิบกระซิบกับคนข้าง ๆ ถึงความงามที่ไม่อาจปฏิเสธของเธอ

“นั่นคือวิเวียนจริง ๆ หรือ?” หญิงคนหนึ่งกระซิบกับเพื่อนของเธอ ทั้งคู่จ้องมองวิเวียนด้วยแววตาทึ่ง “เธองามราวกับนางฟ้า…”

เสียงกระซิบดังขึ้นจากทุกทิศทาง เมื่อแขกผู้หญิงหลายคนต่างพากันชมวิเวียนด้วยสายตาเคารพและทึ่งในความงามของเธอ แต่เสียงชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็เริ่มแผ่วลง ลอร์ดเกรย์สัน มอนต์โกเมอรี่ ที่ยืนอยู่ในวงล้อมกับเพื่อนๆ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำและเต็มไปด้วยความทึ่ง

“เธอช่างงดงาม... เหมือนหลุดออกมาจากภาพวาด”

“ดูสิ ชุดของเธอช่างประณีตงดงามเหลือเกิน” อีกคนหนึ่งตอบกลับอย่างชื่นชม พร้อมทั้งพยักหน้าเบา ๆ

“คริสตัลพวกนั้น…แสงไฟทำให้ดูราวกับดวงดาวที่ส่องประกาย”ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ หัวเราะเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “สุภาพบุรุษคนใดจะโชคดีได้เต้นรำกับเธอก่อนกันนะ?”

อีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ “ถ้าฉันเป็นเอ็ดเวิร์ด ฉันคงต้องพิจารณาเรื่องนี้อย่างหนักแน่นอน… เธอช่างงดงามเกินกว่าจะปล่อยให้ใครอื่นได้ครอบครอง”

เสียงเหล่านี้ค่อย ๆ แผ่วไล่มาถึงกลุ่มของสุภาพบุรุษทั้งห้าคน ลอร์ดเกรย์สัน มอนต์โกเมอรี่ เลื่อนสายตามองวิเวียนด้วยความประทับใจ ดวงตาสีเขียวลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและชื่นชม ขณะที่เซอร์ฟิลิป แลงค์ฟอร์ด แอบกระซิบกับเพื่อนข้าง ๆ

“ฉันไม่แปลกใจเลยที่ท่านดยุคจะเลือกเธอสำหรับงานดูตัวคืนนี้ ดูสิ เธอช่างงามจับใจจริง ๆ”

วิสเคานต์ธีโอดอร์ คาร์ไลล์ ซึ่งยืนอยู่ข้างเคานต์เอ็ดมันด์ เฮสติ้งส์ สบตากับวิเวียนครู่หนึ่ง และพูดกับเคานต์เอ็ดมันด์ว่า

“ไม่แปลกใจเลยที่ค่ำคืนนี้จะกลายเป็นค่ำคืนที่น่าจดจำ วิเวียนดูราวกับหลุดออกมาจากภาพวาดวิจิตรของศิลปินชั้นครู”

มาร์ควิสอเล็กซานเดอร์ โบฟอร์ต ที่ยืนฟังอยู่ ยิ้มเล็กน้อยพลางหันมามองเอ็ดเวิร์ด

“เอ็ดเวิร์ด คุณแน่ใจนะว่าจะยอมให้เพชรงามเม็ดนี้หลุดมือไปเป็นของชายอื่น”

ขณะที่ทุกสายตายังคงจับจ้องวิเวียน เอ็ดเวิร์ดรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ลึกล้ำและแฝงไปด้วยความงามที่แผ่ซ่านออกมาจากเธอ เขารับฟังเสียงซุบซิบรอบตัวและเสียงชื่นชมจากกลุ่มสุภาพบุรุษด้วยท่าทีที่สุขุม แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวั่นไหวที่ไม่คาดคิด

วิเวียนหยุดยืนบนขั้นบันไดขั้นสุดท้าย ในขณะที่เสียงพูดคุยและซุบซิบจากแขกยังคงดังแผ่วเบา เอ็ดเวิร์ดก็ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อยื่นมือออกไปหาวิเวียนที่ยืนอยู่ปลายสุดของบันได เธอจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ทุกสายตารอบข้างเงียบลงชั่วขณะเมื่อเห็นเธอวางมือลงบนมือของเอ็ดเวิร์ด ทั้งสองสบตากัน

เอ็ดเวิร์ดก้มลงเล็กน้อย ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับวิเวียนจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่กระซิบแผ่วเบาใกล้ใบหู

“เธอสวยราวกับแม่มดเลย…” น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความเย้ยหยันที่ทำให้หัวใจของเธอกระตุก วิเวียนพยายามเก็บอาการ ไม่แสดงสีหน้าให้เขาเห็นถึงความกระทบกระเทือนที่คำพูดของเขาทำให้รู้สึก ใบหน้างดงามของเธอแสดงความสุขุมเยือกเย็นตามแบบที่เธอตั้งใจให้คนอื่นเห็น ความภาคภูมิและศักดิ์ศรีในตัวเธอไม่อนุญาตให้เธอตอบโต้คำพูดนั้น

เธอเพียงยิ้มเล็กน้อย พลางยกคางขึ้นนิด ๆ อย่างสง่างาม ราวกับไม่ให้คำปรามาสของเขามีอิทธิพลต่อเธอ “ขอบคุณค่ะที่ชื่นชม” เธอตอบกลับเสียงเรียบ น้ำเสียงนั้นนิ่งสงบแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่เธอซ่อนอยู่ลึก ๆ ราวกับยืนยันให้เขารู้ว่า เธอจะไม่ปล่อยให้คำพูดใดมาทำลายความสง่างามของเธอในคืนนี้ได้

“ถึงฉันจะเป็นแม่มด…” วิเวียนกล่าวเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นแต่หนักแน่น รอยยิ้มบางที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจปรากฏบนใบหน้างามของเธอ “แต่คืนนี้ฉันต้องได้เจอกับเจ้าชายแน่นอนค่ะ” แววตาเธอฉายแววเด็ดเดี่ยว ราวกับจะประกาศให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้ยอมแพ้ต่อความเย้ยหยันของเขา

เอ็ดเวิร์ดชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมของเขาจ้องมองวิเวียนอย่างไม่ละสายตา วาจาเผ็ดร้อนและท่าทีมุ่งมั่นของเธอราวกับแสงวาบที่บาดลึกลงไปในใจเขา คำพูดของเธอที่แฝงไว้ด้วยความท้าทายและการยืนยันถึงคุณค่าในตัวเองทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างไม่คาดคิด

เอ็ดเวิร์ดรู้สึกถึงแรงกระตุ้นบางอย่างที่ยากจะปฏิเสธ เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่หญิงสาวอ่อนแอที่เขาเคยคิด เธอคือผู้หญิงที่มีความภาคภูมิและจิตใจอันแข็งแกร่ง ท่าทางของเธอที่มั่นคงและคำพูดที่แฝงไปด้วยความกล้าหาญทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาพยายามเก็บสีหน้าเยือกเย็นดังเดิม แต่ลึก ๆ ในใจกลับรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน ราวกับว่าเธอคือมนตร์สะกดที่ทำให้เขาลืมเลือนทุกสิ่งอื่น ๆ ในห้องนี้

"เธอล่อลวงฉันด้วยความงามแบบนั้นไม่ได้หรอก ฉันรู้จักเธอดีกว่าใคร ๆ" เอ็ดเวิร์ดคิดในใจ สายตาคมกริบของเขาจับจ้องไปยังใบหน้างามสง่าของวิเวียนอย่างไม่ละสายตา ขณะที่เขากดมือทับบนมือของเธอที่วางอยู่บนแขนเขาแน่นขึ้น ราวกับเป็นการเตือนเธอให้รู้ว่าเขาจะไม่ยอมหลงเสน่ห์ไปง่าย ๆ

วิเวียนรับรู้ถึงแรงกดนั้น แต่เธอเพียงยิ้มบาง ๆ โดยไม่แสดงท่าทีหวั่นไหวใด ๆ กลับแสดงออกถึงความเยือกเย็นและมั่นใจยิ่งกว่าเดิม เอ็ดเวิร์ดพาเธอก้าวเดินเข้าสู่โถงใหญ่ด้วยท่าทีที่สง่างาม ราวกับว่าเขาตั้งใจจะประกาศให้ทุกคนเห็นว่าเขายังคงควบคุมสถานการณ์และความรู้สึกของตนได้ ทว่าลึก ๆ ในใจกลับรู้สึกถึงความหวั่นไหวที่เขาพยายามปฏิเสธ

ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องของแขกเหรื่อ สุภาพบุรุษทั้งห้าคนที่เขาเลือกมารวมตัวกันยืนอยู่ที่โถงใหญ่ ทันทีที่เห็นวิเวียน ทุกคนต่างเงียบลงพร้อมทักทายและแสดงความชื่นชม รอยยิ้มประทับใจปรากฏบนใบหน้าของพวกเขาแต่ละคน ราวกับต้องมนตร์ที่ความงามของเธอนำพามา เอ็ดเวิร์ดไม่อาจปฏิเสธได้ว่าทั้งเขาและทุกคนในห้องนี้ล้วนตกอยู่ในเสน่ห์ของเธออย่างไม่มีข้อยกเว้น