ของหวาน 10
1530 คำ
สองวันต่อมา
ฌอนกับพายหอมต้องออกไปส่งสินค้าในช่วงเย็น ทั้งคู่เตรียมของอยู่ราวๆ ครึ่งชั่วโมง เมื่อเรียบร้อยจึงทยอยถือถาดที่ใส่กล่องขนมบรรจุอย่างสวยงามขึ้นรถ
“คุณสมหมายนี่รวดเร็วดีนะคะ ดูเป็นงานแบบนี้คุณลุง คุณป้าคงรักตายเลย”
“เอ จะมีแต่ป้ากับลุงรักผมเหรอครับ แล้วพายหอมล่ะ คิดยังไงกับผู้ช่วยเฉพาะกิจคนนี้”
หญิงสาวอายม้วนทีเดียว ผู้ชายคนนี้ทั้งที่สวมใส่เสื้อผ้าง่ายๆ ดูเก่า แต่ก็หล่อทะลุออกมา
กล้ามแขนเป็นมัด ตัวสูง ช่วงขายาว ถึงตอนนี้เขาจะสวมแว่นหนา พร้อมทรงผมสั้น แล้วยังมีหมวกเฉยๆ สวมทับอยู่ ก็ยังไม่อาจบดบังเสน่ห์ของเขาได้
และแวบหนึ่งพายหอม อยากจับเขาแปลงโฉมเสียใหม่ คงไม่ให้ดูเนี้ยบเท่าซีอีโออาณาจักรขนมหวาน แต่เพียงแค่ให้เขาใส่เสื้อผ้าทันสมัยขึ้น สมหมายคนนี้คงเป็นผู้ชายที่หล่อนตั้งใจจับเขาเอาไว้ไม่ให้ดิ้นไปไหน
ฌอนเห็นพายหอมเหม่อไปนาน เลยเอ่ยขึ้น
“พายหอม กำลังคิดอะไรอยู่ครับ ทำไมหน้าแดงอย่างนั้น”
“อุ๊ย... มะ ไม่นี่ คะ แค่คิดถึงตอนคุณแก้ผ้าอิๆ ๆ”
ชายหนุ่มรู้ได้ในทันที งานนี้คงต้องโทษคมสันที่ส่งกางเกงยีนที่เป้าฟิตมาให้เขา และอะไรมันจึงสะดุดตาพายหอมอยู่ตลอด พอหล่อนมีอารมณ์ เขาก็อยากจะจับแมวน้อยมาฟาดก้น และจับเอวคอดนั้นให้ควบขี่ม้าศึกของเขาเสียเดี๋ยวนั้น
“ล้อเล่นนะคะ เวลางานรัดตัว ห้ามอู้ ห้ามคิดลามก” หล่อนบอกเขาอย่างนั้นแต่ในหัวหมุนวนไปหมด
“เปล้า ผมไม่ได้คิดเลยสักนิด”
“ดีแล้วค่ะ ตอนนี้เวลาทำงานน้าต้องสู้ๆ กัน”
ทั้งที่เอ่ยอย่างนั้น แต่ดวงตากลมโตไล่สายตาจากกล้ามแขนแน่นๆ และแผงอกกว้างของฌอนอย่างช้าๆ ก่อนหยุดที่เป้ากางเกงชายหนุ่มที่ยามนี้มันพอง พองเสียจนมือไม้หญิงสาวอ่อนระทวย
ภายในสตูดิโอขนาดใหญ่ มีความวุ่นวายเล็กน้อย เพราะเจ้าภาพปรับเปลี่ยนงานเลี้ยงอย่างกะทันหัน และเสียงพนักงานที่ตามขนมจากพายหอมก็ดังแว้ดแหว
“ของที่พี่สั่งคงไม่พอค่ะ ยังไง น้องไปเอาเพิ่มเลยนะ และอย่าลืมว่าต้องใหม่สดมากๆ ด้วย อีกอย่าง ช่วยเสิร์ฟด้วยได้ไหม ถือเสียว่าโปรโมทร้านน้องไปในตัว” เจ้าหน้าที่ผู้หญิงเอ่ยแบบเป็นการบังคับ
“แต่...”
“ไม่มีแต่ค่ะ ถ้าไม่รับงานนี้ รู้ใช่ไหมว่าปัญหาต้องตามมา คุณหญิงคุณนายนั่งอยู่เต็มไปหมด อีกอย่างเซเลป และ ดารากำลังจะเปิดตัวสินค้าล็อตใหม่ ก็ทางคุณป้าชวนชื่น แกดิวงานไว้ว่าบริการทุกอย่างประทับใจ และทางนี้ช่วยอุดหนุนเยอะมาก ฉะนั้นช่วยๆ กัน ง่ายๆ แค่นี้ทำได้ไหม”
พายหอมจุก หล่อนพูดไม่ออก พอวางขนมที่โต๊ะเรียบร้อยจึงรีบออกมาบอกฌอน
“หนูพาย คงกลับไปพร้อมคุณไม่ได้ ยังไง วานช่วยไปรับของมาเพิ่มได้ไหมคะ ทางนี้ใกล้เวลาเบรกแล้ว”
“พายหอมอยู่คนเดียวไหวแน่นะครับ”
ฌอนรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ที่ลูกค้าสั่งออเดอร์เพิ่มอย่างกะทันหัน ดูเหมือนไม่เป็นมืออาชีพเอาเสียเลย
“สบายมากค่ะ เห็นสวยๆ แก่นเซี้ยว แต่แข็งแรงไม่แพ้คุณสมหมายหรอกค่ะ”
“ผมเชื่อนะ เดี๋ยวยังไงจะรีบไป รีบมานะครับ และถ้ามีอะไรฉุกเฉิน โทร. หาผมที่เบอร์นี้เลย” เขาว่าและส่งเบอร์มือถือให้หญิงสาว
“อ่อ หนูพายไม่ได้เอามือถือมาค่ะ พอดีเครื่องมันเก่ามาก เลยเก็บไว้ที่ห้อง” หล่อนว่าอย่างอายๆ
“ถ้างั้น เอามือถือผมไว้นะ พอดีมีสองเครื่อง ยังไง ผมจะติดต่อคุณเอง”
“จะดีเหรอคะ”
“ดีสิครับ เชื่อผม” เขาเอ่ยจบจึงวางมือใหญ่ที่ศีรษะหล่อนด้วยความเอ็นดู
“สู้ๆ นะพายหอม มั่นใจในขนมของสวัสดีเบเกอรี่เข้าไว้ และคุณทำได้อยู่แล้ว”
หญิงสาวยิ้ม และรอยยิ้มแสนสดใสผูกหัวใจเขากับหล่อนไว้ด้วยกัน
เมื่อกลับเข้ามาด้านในสตูดิโอ เป็นตอนนั้นที่งานแสดงสินค้าน้ำหอมและผลิตภัณฑ์ความงามต่างๆ ได้เปิดตัวไปเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นดูเหมือนความโกลาหลย่อมๆ กำลังจะเกิดขึ้น
“ตายล่ะ ทำไมถึงเลือกร้านนี้คะ มันโบราณและเก่ามาก สาขาในกรุงเทพฯ และ ญี่ปุ่นหรูหราอยู่หรอก แต่ที่นี่ โอ๊ย...ดิฉันกระเดือกไม่ลงค่ะคุณพี่”
คุณนายท่านหนึ่งกล่าวตรงๆ เมื่อเดินมาถึงโต๊ะที่วางขนมของสวัสดีเบเกอรี่ ซึ่งเป็นซินิมอนโรลหอมๆ ราดด้วยซอสครีมชีส และยังมีโดนัทเคลือบน้ำตาลสูตรคลาสิคของทางร้าน รวมถึงคุกกี้บราวนี่
“ร้านเก่าร้านแก่ค่ะคุณ พี่ช่วยอุดหนุนคนรู้จัก ถือเสียว่าทำบุญทำทาน”คนสูงวัยที่เป็นเจ้าของงาน กล่าวพร้อมยิ้มให้กำลังใจพายหอมที่สีหน้าหล่อนซีดสลดลง
“ขนมอร่อยลูก เดี๋ยวก็หมดนะ” เธอเอ่ยกับหญิงสาว และเดินไปคุยต่อ
พายหอมยิ้มให้แขกที่เดินผ่านไปผ่านมา บางคนหยิบไปคนละชิ้น แต่มีบ้างที่ทำหน้ายี้ ราวกับว่าสินค้า
ของเธอจะทำให้พวกเขาอ้วนขึ้นมาทันตาเห็น
“ไหนๆ ร้านนี้เหรอที่บอกว่าดังมาก แต่ทำไม มันถึงแห้ง และมีกลิ่นเหม็นๆ พิลึก”
หญิงสาวคนสวยที่เป็นนางแบบเดินมา และวางสีหน้าบูดบึ้งให้พายหอม
“ยังไงนะคะ มีตรงไหนให้พายหอม ช่วยดูแลไหม” หล่อนเสนอตัวรับใช้เต็มที่
“น้องดูสิคะ มีกลิ่นตุๆ และยังเปรี้ยวมากด้วย” นางแบบกล่าว และส่งซิเนมอนโรลคืนพายหอม
“ใช่ แล้วโดนัทเนี่ยทำใหม่หรือเปล่า ทำไมมีเชื้อราด้วย”
คราวนี้พายหอมช็อก หล่อนตัวชาไปราวอึดใจ และพอนิ่งขึงไป ก็เหมือนถูกสาวๆ และคนร่วมงานรุมซัดกันใหญ่
“สวัสดีเบเกอรี่สาขาบ้านชมชื่น เอาของเก่าใกล้เสียมาเสิร์ฟในงานได้ไงคะ” คราวนี้เจ้าหน้าที่ซึ่งประสานงานกับพายหอมปรี่เข้ามา ก่อนสั่งให้หญิงสาวเก็บของทั้งหมดกลับเดี๋ยวนี้
“แคนเซิลค่ะ และที่สั่งไปทั้งหมดพี่ไม่เอาแล้ว เก็บไปเลย อีกอย่างทางสาขาต้องถูกฟ้องร้องด้วย พี่จะเขียนจดหมายไปสำนักงานใหญ่ ที่ปล่อยให้มีแฟรนไชส์เอาของแย่ๆ มาส่งลูกค้า แย่ที่สุดเลยน้อง ทำแบบนี้ได้ไง”
“ใจเย็นก่อนนะคะ ของที่นำมาวันนี้พายหอมยืนยันว่าทำใหม่จริงๆ ไม่มีส่วนไหนที่เก่าเลย ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่นอน”
“เอ๊ะ น้อง แบบนี้จะหาว่าพวกพี่ใส่ร้ายเหรอ งานใหญ่โตขนาดนี้ ใครจะทำให้พัง ไปเลยค่ะ เก็บกลับไปให้หมด”
พายหอมสูดลมหายใจลึก หล่อนเชื่อว่าของที่นำมาดี และไม่มีทางที่เสียแน่นอน
“ขอโอกาสได้ไหมคะ ของล็อตใหม่กำลังจะมา เดี๋ยวพายหอมเปลี่ยนให้ใหม่ทั้งหมดเลย”
เจ้าหน้าที่ส่ายหน้า และตวาดใส่หญิงสาวเสียงดัง
“อย่ามาแก้ตัวค่ะ สาขาของน้องไม่ได้มาตาฐาน ปิดๆ ไป เสียเถอะ ที่ตรงนั้นเจ้าของเขาจะได้ทำธุรกิจอื่น” กล่าวจบอีกฝ่ายก็สั่งให้พนักงานรักษาความปลอดภัยในงาน กวาดขนมบนโต๊ะลงถุงดำ อีกคนจับจูงแขนพายหอม เตรียมลากออกไปจากสตูดิโอจัดงานแห่งนั้น
“เฮ้! เดี๋ยวก่อนคุณ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
ฌอนสืบเท้าเข้ามาด้วยความร้อนใจ ก่อนหน้านี้เขากลับไปรับขนมที่สั่งเพิ่ม และต้องติดปัญหาเรื่องเครื่องตีครีมชีสมีปัญหา และตู้อบยังอุณหภูมิไม่เสถียรเขาเลยต้องปล้ำอยู่สักพัก ดังนั้นกว่าจะมาถึงเลยใช้เวลานานอยู่สักหน่อย
และก่อนเข้ามาข้างในสตูดิโอ เขาทันได้เห็นหลัง
ญาดาแวบๆ จึงมั่นใจว่าหล่อนต้องสร้างเรื่องในงานนี้
กระทั่งนำขนมเข้ามาในงาน จึงทันเห็นเหตุการณ์ที่พายหอมถูกต่อว่า ซึ่งเรื่องนี้ทำลายชื่อเสียงบริษัทเขาด้วย
“ขนมร้านคุณมันห่วยนี่คะ และไม่ต้องพูดอะไรมาก เก็บกลับไปให้หมดเลย”
“ยังไงครับ อย่าเพิ่งกล่าวหากัน และถ้าหลักฐานไม่พอ ระวังสวัสดีเบเกอรี่ฟ้องคุณกลับด้วย” ฌอนไม่ได้ขู่ เขาเอ่ยด้วยสติ และน้ำเสียงไร้ความกราดเกรี้ยว หากมันเย็นเยียบชวนให้ครั่นคร้ามใจอย่าที่สุด
และพอเจ้าหน้าที่คนเดิมกำลังจะเปิดปากโวยวายต่อ ตามหน้าที่ซึ่งถูกจ้างมาด้วยเงิน แต่จู่ๆ ก็มีคนมากระซิบกระซาบเธอ เมื่อได้ยินแล้วสีหน้าคนที่เก่งเมื่อครู่พลันซีดสลด
พร้อมกันนั้นแม่งานซึ่งเป็นผู้ใหญ่ของจังหวัดก็กำลังจะก้าวมาดูว่าเกิดเรื่องเอะอะอะไรกัน
“ไม่เป็นไรค่ะ ทางร้านของคุณเก็บของกลับไปก่อนนะคะ ส่วนเรื่องบิลและค่าใช้จ่าย เดี๋ยวดิฉันจัดการให้เอง”
- ผู้เขียน
