หอมรัก ละมุนใจ แบบรุ่นใหญ่...สายเปย์
“คุณจะทำอะไรคะ”
เขายิ้มยั่วใจ และเอ่ยเสียงแหบพร่า
“ทำอย่างที่พายหอมต้องการยังไงล่ะ เป็นของหวานให้คุณชิม”
(จาก ของหวานท่านประธานสุดที่รัก )
นิยายชุดนี้ประกอบด้วยสองเรื่องด้วยกันนะครับ
“เนี่ยรู้ไหม คุยกับนายทีไร ฉันปวดหัวจี๊ดทุกที นายนี่มันสมกับเป็นเด็กโข่งที่ยังไม่หย่านมแม่จริงๆ”
รดาไล่สายตาสำรวจนักกีฬาว่ายน้ำอนาคตไกล หัวจรดเท้า ก่อนหยุดสานสบดวงตาสีน้ำตาลเข้มซึ่งมีประกายวิบวับ
ผู้ชายตัวสูง แผงหน้าอกแน่น หัวนมสีชมพู และเป้าแน่นพองขยายเต็มกางเกง เขาเป็นหลานชายห่างๆ ของหล่อน ใช่นับญาติแบบนี้ถูกต้องแล้ว เพราะทั้งคู่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดแต่อย่างใด
“ฮ่าๆ อยากรู้จัง คุณมาลักหลับน้องตอนไหน ถึงได้รู้ว่าปากน้องยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!”ภุมรินทร์ยิ้มละไม พร้อมยักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียนสาวอวบที่ปั้นหน้าหงิกหน้างอ
“อย่านะ อย่ามาลามปามกับฉัน ละ แล้วก็ถอยไปเลย ห้ามเข้าใกล้ฉันเกินรัศมีห้าเมตร!” รดาปรี๊ดเสียงแหลมจัดใส่ภุมรินทร์ สองมือวุ่นวายกับการจัดเสื้อผ้าใหม่ ด้วยสายตาคมยามที่มองหล่อน ละม้ายมีอำนาจลึกลับสามารถปลดเปลื้องอาภรณ์ให้หลุดจากร่างอวบอัด แน่ละหล่อนเองอยากถอดผ้าถอดผ่อน และขึ้นคร่อมและบรรเลงเพลงรักกับเขา เสียทุกครั้งเมื่อเห็นหน้า แต่ช้าก่อนหล่อน ต้องวางฟอร์มเอาไว้ เพราะนายคนนี้มันเหลือขอจริงๆ อีกอย่างคนที่มีศักดิ์เป็นญาติที่ไม่แท้ จะไปกินปีโป้น้อยๆ ของเขาได้ยังไง!
“ห้ามมองฉันอย่างนั้น และถอย ถอยออกไปเดี๋ยวนี้! ”
“เฮ้อ... ได้ยินเสียงแว้ดๆ คุณทีไร น้องโคตรเปรี้ยวปาก ตะ แต่ ...ไม่ต้องห่วงครับ ยังไงซะ น้องคงต้องไปหานมที่อื่นกิน... เพราะมันคงดีกว่า...นมใกล้หมดอายุของคนแถวนี้!!”
ภุมรินทร์เอ่ยจบก็เดินผิวปากจากไป เขาปล่อยให้รดาปรี๊ดแตก ทั้งอับอายทั้งโมโหที่หน้าอกคัพซีไม่อาจทำให้ภุมรินทร์เหลียวแลได้!!
“ฝากไว้ก่อนนะ อีเด็กบ้า วันไหนร้องหานมฉันล่ะก็ แม่จะเอานมฟาดปาก และบีบหนอนน้อยนายให้หัวบี้เลย!”
(จาก ผัวเด็กรสน้ำผึ้ง)