ของหวาน 6
1122 คำ
“ฮัลโหล กูดอาฟเตอร์นู้นค่ะ สวัสดีเบเกอรี่ยินดีต้อนรับ” หล่อนว่าแล้วจึงผายมือเชิญอีกฝ่ายเข้ามาในร้าน
ชายหนุ่มกวาดตามองไปโดยรอบ สีหน้าเขาค่อนข้างเครียด แสดงให้เห็นว่าไม่ถูกใจสถานที่
“ทำไมมันเก่าขนาดนี้ แถมเงียบยังกับป่าช้า”
ชายหนุ่มพูดในภาษาอังกฤษ ก่อนปรับอารมณ์ครู่หนึ่ง และเปลี่ยนคำพูดเป็นภาษาไทยอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“เอ่อผม...” สีหน้าที่ดูเคร่งเครียดเมื่อครู่ผ่อนคลายลงทีละนิด ด้วยเขานึกขึ้นได้ว่าคมสันขอให้ยิ้ม ยิ้มบ่อยๆ เพื่อที่จะเข้าถึงทุกคนง่ายขึ้น
จากนั้น ฌอนจึงยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้หวั่นใจสำหรับพายหอม
“ผมชื่อนายสมหมาย มิ่งแก้ว”
วันนี้ฌอนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่า สวมแว่นตาหนา ตัดผมสกินเฮดเบอร์หนึ่ง ขับให้เขาดูอ่อนกว่าอายุจริงเยอะเรียกกว่าความหล่อทะลุออกมาจนพายหอมใจสั่นระรัว
แต่เขากลับเขาแนะนำตัวเองด้วยชื่อเฉิ่มเชย ซึ่งดูดเฟคอย่างที่สุด
เมื่อพายหอมได้ยินชื่ออีกฝ่ายจึงหลุดขำกิ๊ก อยู่ๆ หนุ่มฝรั่งตัวโต แนะนำชื่อไทยจ๋าให้หล่อนรู้จัก
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณสมหมาย เอ่อ...สวัสดีเบเกอรี่พร้อมบริการทั้งของหวานและเครื่องดื่ม”
พายหอมตอบเขา และสายตาก็ซุกซนอย่างห้ามไม่ได้ มันเอาแต่มองกล้ามแขนแน่นๆ ที่โผล่พ้นแขนเสื้อโปโลสีน้ำตาลอ่อนแซมเหลือง พอไล่สายตาลงต่ำไปอีกนิด หล่อนต้องตาค้าง ชายหนุ่มใส่กางเกงยีนสีซีดแถมมีรอยขาด และเป้ากางเกงเขานั้นคับแน่นพองโต!
“สวัสดีครับ เอ...มีอะไรหรือเปล่า ผมไม่ได้ลืมรูดซิปใช่ไหม” ฌอนว่าและขยิบตาให้พายหอม เป็นตอนนั้นที่หล่อนรู้ตัวว่าพลาดอย่างแรง ด้วยอ่านกินเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่พบหน้ากัน!
“อ๋อ พอดีตกใจนะค่ะ นึกว่าตาฝาด ฮิๆ ๆ”
หญิงสาวแสร้งทำเฉไฉ แต่สายตายังวนเวียนกับเป้ากางเกงยีนเข้าไม่เลิก ให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อทั้งตุงทั้งนูนขยาย แบบนี้หล่อนจะมีกระจิตกระใจมองอย่างอื่นได้ไง
“อ๋อ นี่ของจริงเน้นๆ ครับ!”
ฌอนตอบตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม เขาส่งสายตากรุ้มกริ่มถึงพายหอม
“หา ว่ายังไงนะคะ” คราวนี้พายหอมดึงสติตนกลับทันที
“คุณนี่น่ารักนะครับ ...”
“คะ ...” หญิงสาวเสียงสูง เมื่อถูกจับได้คาหนังคา
แต่หล่อนก็เล่นบทหน้าซื่อตาใส ยิ้มกว้างแบบไม่ให้เขาจับพิรุธได้
“พอดีผมมาจากสำนักงานใหญ่ของบริษัท เป็นเจ้าหน้าที่ตรวจสอบระบบของร้านแฟรน์ไชส์ และทำวิจัยกับความก้าวหน้าของร้านค้าครับ”
เมื่อพายหอมละสายตาจากเป้ากางเกงได้ จึงจับจ้องนิ้วยาวๆ ของเขาที่ถือซองจดหมายเอาไว้ เห็นแล้วหล่อนสะดุดใจ นิ้วนั้นดูแข็งแรงและสวยมาก จู่ๆ ภาพในฝันสุดหวามก็ซ้อนทับเข้ามา
ผู้ชายตรงหน้าดูละม้ายผู้ชายเปลือยบนโต๊ะอาหาร ซึ่งผิวฉาบด้วยช็อกโกแลต น้องชายมีโดนัทกองโตปิดทับอยู่ แน่แล้วเขาคนนี้คล้าย ฌอน ทรงไทย วอลค์เกอร์
ซีอีโอ อาณาจักรขนมหวานชะมัด แต่ไม่ใช่สิจะคล้ายกันได้ไง ในโลกนี้มีคนที่ใบหน้าเหมือนกันขนาดนั้นเชียวหรือ!?!
“จดหมายครับ”
เขากระแอมไอ เพื่อเป็นการเตือนหล่อน
“คะ...คุณสมหมาย”
“จดหมายครับ คุณคนน่ารัก”
หญิงสาวอายจนหน้าแดง และรีบรับซองจดหมายมาพลิกไปมา
“อุ๊ย มาจากสวัสดีเบเกอรี่จริงๆ ด้วย”
หนุ่มที่แกล้งสวมแว่นสายตาหนายิ้มกว้างเห็นฟันขาวเรียงสวย รอยยิ้มเขาทำให้โลกสว่างสดใส ยามนี้เสือยิ้มยากกลับยิ้มเรี่ยราด เพราะกำลังพบคนถูกใจนั่นเอง เช่นนี้เขาจึงย่อมต้องยิ้ม ยิ้มให้บ่อยเข้าไว้ เพื่อทำคะแนนกับแม่สาวน้อยตรงหน้า
“ใช่ ผมเป็นคนที่สำนักงานใหญ่ส่งตัวมา ตามข้อร้องเรียนของลูกค้า”
“จะ สั่งปิดร้านเราหรือคะ โอ้ไม่นะคะ ยังไงหนูพายอธิบายทุกอย่างได้”
“ใจเย็นครับ ลองอ่านจดหมายดูก่อน เผื่อพวกคุณจะเข้าใจอะไรมากขึ้น”ฌอนบอกหล่อนด้วยท่าทีเป็นมิตรอย่างที่สุด
หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ปกติลูกค้าก็น้อยอยู่แล้ว สำนักงานใหญ่ยังหาเรื่องยุ่งยากให้อีก
ลุงชมเชยก้าวกะเผลกๆ มามองฌอนใกล้ๆ มองแล้วอดสงสัยไม่ได้
“พูดกันตามตรง คุณหน้าเหมือนใครสักคนที่ผมรู้จัก ผมมั่นใจว่าเราต้องเคยพบกันมาก่อน”
“โอ้ หน้าอย่างนี้หรือครับก็เหมือนคนเค้าไปทั่ว บางทีบอกว่าคล้ายณเดชน์ คล้าย...คีอานูรีฟ”
เขาว่าแล้วจึงหัวเราะร่วน ตอนนี้อยากจัดการคมสันเสียให้น่วม โทษฐานปลอมตัวให้เขาไม่แนบเนียนเอาเสียเลย
ในตอนนั้น พายหอมยังแคลงใจกับท่าทีคนร่างสูงใหญ่ ซึ่งคุ้นตา คุ้นใจ และยังมีพลังทางเพศรุนแรง แน่ล่ะถ้าเขาเป็นฌอนจริงๆ หล่อนจะจับปล้ำเสียตอนนี้
“ใช่ ดูแล้วใช่เลยค่ะ แต่เท่าที่สืบมาคุณเขาไม่มีแฝดหรือน้องชายนี่นา ถ้างั้นต้องเป็นตัวจริง!”
กล่าวจบพายหอมจึงหันกลับหลัง แล้วฉุดมือชายสูงวัยเข้าไปในร้านข้างใน ทั้งคู่พูดคุยกันสักพักจึงออกมาบอกกับคนที่ยืนรออยู่ในร้าน ที่กำลังผิวปากฮัมเพลง
“คุณลุงให้หนูพายบอกว่า เรายินดีต้อนรับค่ะ แต่ถ้ามีจุดไหนไม่สะดวกต้องขออภัยด้วย สาขาเราเป็นร้านเช่าและค่อนข้างเก่า แต่ยังไงจะไม่ยอมปิดตัวลงแน่นอน” ประโยคหลังหล่อนเสริมแต่งขึ้นเอง ด้วยมองเห็นความเมตตาจากคนตรงหน้า และคิดว่าเขาจะช่วยให้สาขาบ้านชมชื่นอยู่ตลอดรอดฝั่งแน่นอน
“ไม่มีปัญหาครับ ผมมาเพื่อช่วยแก้ไขทุกอย่างให้ดีขึ้น ไม่ใช่มาเพื่อปิดสาขาบ้านชมชื่น ได้ยินแบบนี้โอเคไหมครับ”
เอ่ยจบฌอนจึงยิ้มตรงมุมปาก เพียงแค่นั้นก็สะกดหัวใจพายหอมจนอยู่หมัด
“อ๋อ...หนูชื่อ พายหอมค่ะ” หล่อนแนะนำตัว
ฌอนพยักหน้าน้อยๆ แล้วยื่นมือออกไปเพื่อแสดงการผูกมิตรกับหญิงสาว แต่ไม่ทันได้จับมือเสียงมือถือดังก็ขึ้น
“โอ๊ะ...ผมมีภารกิจด่วนเข้ามา”ฌอนบอกแล้วรีบหมุนตัวหันหลังกลับ และผลักบานประตูกระจกออกไปด้วยท่าทีร้อนใจ
- ผู้เขียน
