หลายวันต่อมา...
กลิ่นคาวเลือดภายในห้องผ่าตัดที่คุ้นชินเหมือนกับทุกวันนั้น วันนี้กลับต่างออกไป ใบหน้าเล็กของปิ่นมุกซีดเซียว ราวกับว่าไม่มีเลือดไหลผ่าน เธอแปลกไปจนณัฐกฤตสัมผัสได้
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เวียนหัวหน่อย ๆ ค่ะ” เธอไม่อยากพูดแบบนี้เลย เพราะเขาคงไม่ให้เธอผ่าตัดด้วย
“เวียนหัวแล้วเข้ามาทำไม ทำไมไม่แจ้งก่อนตั้งแต่แรก” ถ้าแพทย์ป่วยการดูแลคนไข้ก็แทบจะสูญเปล่า
“ก็คิดว่าไหวค่ะ แต่พอเข้ามา...กลิ่นมันไม่ไหวเลย”
“ถ้างั้นก็ออกไปพัก ผมจัดการเอง”
“คนเดียวเหรอคะ”
“ไม่นะ ก็มีพยาบาลด้วยไง” ณัฐกฤตยิ้มให้เธอบาง ๆ ถ้ารู้ว่าเธอไม่สบายเขาก็ไม่อยากให้เธอฝืน ไม่เป็นผลดีต่อเธอและคนไข้เอง แต่ทว่า
“อึก...” ปิ่นมุกโก่งคอคล้ายกับกำลังจะอาเจียน เธอรีบยกมือขึ้นตะปบริมฝีปากของตัวเอง ก่อนที่ณัฐกฤตจะประคองไหล่บางให้ออกไปข้างนอก ซึ่งเธอก็ปรี่เข้าห้องน้ำในทันที
แหวะ~ แหวะ~
อาหารมื้อเช้าพุ่งออกจนหมดไส้
