ตอนที่ 6 ล่อเหยื่อ
1598 คำ
ณัฏฐณิชาเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เธอรับรู้มันคือความเจ็บตรงบริเวณช่วงล่างของเธอจากการกระทำอันแสนหยาบโลนและป่าเถื่อนของซาตานร้ายของเขาเมื่อคืน ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วยนะ ณัฏฐณิชามองใบหน้าหล่อเหล่าของซาตานร้ายที่พรากเอาความบริสุทธิ์ของเธอไปอย่างป่าเถื่อน คิดแล้วนํ้าใสๆก็ไหลรินออกมา ด้วยความน้อยใจในโชคชะตาที่นำพาให้เธอมาพบเจอกับซาตานไร้หัวใจอย่างเขา
ณัฏฐณิชาพยายามยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะความเจ็บปวดตรงบริเวณช่วงล่างตรงกายใจสาวมันกำลังเล่นงานเธอ มือบางสัมผัสเข้าที่กลีบกุหลาบของตัวเองก่อนจะถึงกับร้องโอดโอยออกมาเพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัสเธอยังเจ็บมากขนาดนี้ แล้วไอ้นั่นของเขาที่มันกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างหนักหน่วงเมื่อคืนล่ะ ลองคิดดูสิว่ามันจะเจ็บมากขนาดไหน
"โอ๊ยยย"
พรึบ!
"เป็นอะไร" เสียงร้องโอดโอยของณัฏฐณิชาปลุกให้คนที่กำลังนอนหลับใหลเด้งตัวตื่นขึ้นมาแล้วเอ่ยถามหญิงสาวข้างกายด้วยความเป็นห่วง
"อึก ฮือออ" ณัฏฐณิชาไม่ตอบเอาแต่ซุกหน้าลงกับหมอนแล้วร้องไห้โฮออกมา มันเจ็บเหมือนร่างกายของเธอมันกำลังจะแตกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ เขาจะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อคืนนั้นมันสร้างความเจ็บปวดให้แก่เธอมากแค่ไหน หึ! แต่คนอย่างเขาคงจะไม่สนใจหรอก อาจจะดีใจด้วยซํ้าที่เห็นเธอเจ็บแบบนี้
"ขอโทษ เจ็บมากหรือเปล่า" ฟินิกซ์มองไปยังช่วงล่างของณัฏฐณิชาก่อนจะดึงผ้าห่มออกเมื่อคิดว่าเธอน่าจะเจ็บตรงบริเวณส่วนนั้น แถมเมื่อคืนก็ยังเป็นครั้งแรกของเธออีกมันคงเจ็บอยู่ไม่น้อย พอคิดได้ดังนั้นฟินิกซ์ก็ขยับตัวเข้าไปหาณัฏฐณิชาพร้อมจับขาเรียวให้อ้าออกกว้างเพื่อจะดูน้องสาวของเธอ ใบหน้าหล่อถึงกับตกใจกับสิ่งที่เห็นคือเนินเนื้ออวบอิ่มสีชมพูสวยเมื่อคืนมันขึ้นสีแดงเถือกจนดูน่ากลัวแถมตามร่างกายก็เต็มไปด้วยรอยแดงจั้มๆที่เขาเป็นคนทำจนไม่มีแม้แต่พื้นที่ว่าง
"อึก..." ณัฏฐณิชาสะอื้นร้องไห้ออกมาพร้อมกับพยายามที่จะหุบขาเรียวไม่ต้องการในเขาดู
"อยู่นิ่งๆ อย่าขยับเดี๋ยวยิ่งเจ็บนะ" นํ้าเสียงที่ฟังดูเหมือนห่วงใยมันไม่ได้ทำให้ณัฏฐณิชารู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงขยับลุกขึ้นแล้วลงจากเตียงมือหนาคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวของตัวเองไว้หลวมๆแล้วเดินเข้าไปในห้องนํ้าและผ่านไปเพียงแค่ 5 นาทีร่างสูงของฟีนิกซ์เดินกลับมาพร้อมกับกะละมังใบเล็กกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก
"จะ จะทำอะไรคะ" ณัฏฐณิชาดึงกระชับผ้าห่มไว้แน่น ครั้งนี้เธอไม่ยอมให้เขากระชากมันออกง่ายๆหรอก
"เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้" พี่เหรอ? นี้หูของเธอเพลี้ยนไปหรือเปล่าเขาเรียกแทนตัวเองกับเธอว่าพี่อย่างงั้นหรือ ฟีนิกซ์ใช้จังหวะที่ณัฏฐณิชากำลังอึ้งกับสรรพนามแทนตัวเองที่เขาใช้พูดกับเธอเปลี่ยนไปรีบดึงเอาผ้าห่มที่คุมร่างเล็กออกแล้วทิ้งลงไปกองที่พื้นห้องทันที
"อ๊ะ" ณัฏฐณิชารู้ตัวอีกทีเมื่อความเย็นสัมผัสเข้ากับผิวกายหญิงสาวทั้งอึงและมึนงงกับคำพูดและการกระทำของชายหนุ่มที่มันชั่งดูอ่อนโยนต่างจากการกระทำอันแสนป่าเถื่อนเมื่อคืนเสียเหลือเกิน
"มะ ไม่ต้องค่ะ ตะ ตรงนั้นเดี๋ยวฉันทำเอง"
"อย่าดื้อ อยู่เฉยๆ เถอะเดี๋ยวพี่ทำเอง" ว่าแล้วเขาก็ค่อยๆ เช็ดตามกลีบแคมที่บวมชํ้าของเธอเบาๆ
"ทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไร" ถึงยังไงเธอก็ไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี ที่อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนมาทำดีพูดดีกับเธอ
"ไม่ได้ต้องการอะไร พี่แค่อยากดูแล เมีย พี่เท่านั้นเอง" เมีย ไม่มีผัวที่ไหนเขาทำกับคนเป็นเมียแบบนี้หรอกนะ ณัฏฐณิชาว่าขึ้นในใจ
"ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า"
หลังจากทานข้าวทานยาเสร็จเรียบร้อย ฟินิกซ์ก็ถามเพื่อเช็ดดูอาการของเธออีกครั้งและคำตอบที่เขาได้รับก็เหมือนเดิมคือความเงียบ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาหนักๆ เพื่อข่มอารมณ์ที่มันกำลังเดือดไว้
"ถ้าอย่างงั้นนอนพักเถอะ พี่ไม่กวนเราแล้ว" เขาดึงผ้าขึ้นมาห่มให้เธอพร้อมกับลูบหัวเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ณัฏฐณิชามองตามแผ่นหลังกว้างของฟีนิกซ์อย่างไม่เข้าใจทำไมต้องทำดีกับเธอด้วย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาร้ายใส่เธอตลอด
ทางด้านฟีนิกซ์ที่พอเดินออกมาจากห้องของณัฏฐณิชาริมฝีปากหนาก็ยกยิ้มร้ายออกมาทันที ผู้หญิงยังไงก็คือผู้หญิงร้อยทั้งร้อยชอบก็ผู้ชายอ่อนโยนสุภาพเอาใจใส่และณัฏฐณิชาก็คงเป็นหนึ่งในร้อยของผู้หญิงพวกนั้น
กรุงเทพฯ
ก๊อก!! ก๊อก!!
"เชิญครับ" เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้องร่างบางของพยาบาลสาวก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้านายแพทย์หนุ่ม ที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านประวัติของคนไข้อยู่
"คุณหมอคะ มีคนมาขอพบค่ะ" พยาบาลสาวนามว่านิดาเอ่ยแจ้ง หมอวัฒนาปิดแฟ้มคนไข้ในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองนิดาก่อนจะเอ่ยถาม
"ใครหรือครับคุณนิดา"
"พัดชาเองค่ะ" เสียงจากทางด้านหลังของนิดาเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างเพรียวระหงของพัดชาเธอจ้องมองหน้าของหมอหนุ่มนิ่งส่วนเขาก็มองเธอเช่นกัน นิดามองทั้งคู่สลับกันไปมาก่อนจะขอตัวออกไปจากห้อง
ปึก
เสียงประตูที่ปิดลงเหมือนเป็นเสียงระฆังที่ช่วยดึงสติของทั้งคู่กลับมา นายแพทย์หนุ่มเบี่ยงหน้าหนีเล็กน้อยก่อนจะหยิบแฟ้มประวัติคนไข้ขึ้นมาเปิดอ่านโดยไม่สนใจที่จะพูดคุยกับหญิงสาวที่อยู่ร่วมห้องแม้แต่น้อย พัดชาถึงกลับหน้าเสียกับความเฉยชาของชายหนุ่ม ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นขอบตาเริ่มร้อนแผ่ว
"พะ พี่หมอ"
ผลักกก!!
"คุณหมอคะ มีเคสด่วนค่ะ" พัดชาไม่ทันได้พูดสิ่งที่ต้องการออกไป ประตูห้องทำงานของหมอวัฒนาก็ถูกผลักเปิดเข้ามาอย่างรวดเร็วตามด้วยร่างบางของนิดาพร้อมกับแจ้งรายงานออกมาด้วยความรีบร้อนเนื่องจากเคสที่เข้ามามันเป็นเคสของบุคคลคนสำคัญระดับประเทศ ร่างสูงของนายแพทย์หนุ่มรีบกระชากตัวลูกขึ้นอย่างรวดเร็วหยิบเสื้อกราวขึ้นมาใส่แล้ววิ่งออกจากห้องไปโดยไม่คิดที่พูดหรือบอกอะไรกับหญิงสาวทำให้พัดชามองตามหลังด้วยความน้อยใจ
นึกย้อนกลับไป
เรื่องของพัดชากับหมอวัฒนามันเกิดขึ้นมันขึ้นก่อนที่ณัฏฐณิชาน้องสาวของเขาจะเกิดอุบัติเหตุประมาณ 2 อาทิตย์ มันเกิดขึ้นที่ผับแห่งหนึ่งพัดชาไปเจอกับหมอวัฒนาโดยบังเอิญเลย เธอเลยเดินเข้าไปทักเขาหมอวัฒนาเป็นคนสุภาพแล้วก็อ่อนโยนยิ่งได้คุยยิ่งได้ทำความรู้จักพัดชาก็ยิ่งหลงรักในตัวเขามากขึ้น พัดชาตกหลุมรักหมอวัฒนาตั้งแต่วันนั้นวันที่เขาช่วยอัญริสาเพื่อนของเธอไม่ให้ถูกรถชนและตลอดเวลาที่พวกเรารู้จักกันหมอวัฒนาก็ดีกับเธอมาโดยตลอด จนวันนั้นที่เราเจอกันที่ผับในขณะที่หมอวัฒนาออกไปคุยโทรศัพท์ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาคุยกับเธอพร้อมกับยื่นแก้วในมือที่เขาถือมาให้กับเธอ พัดชารับแก้วมาเพราะจะได้จบๆไปอย่างไม่คิดอะไรในขณะที่เธอจะดื่มหมอวัฒนาก็เดินกลับเข้ามาพอดี พอผู้ชายคนนั้นเห็นก็รีบเดินออกไปทันทีเหมือนไม่อยากจะมีเรื่อง ทั้งคู่นั่งดื่มกันอยู่สักพักใหญ่หมอวัฒนาก็เริ่มมีอาการแปลกๆพัดชาเลยพาเขากลับไปส่งที่คอนโดแต่แล้วสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดก็เกิดขึ้น คืนนั้นเธอตกเป็นของหมอวัฒนาแล้วเขาก็เป็นผู้ชายคนแรกของเธอแต่นับตั้งแต่วันนั้นหมอวัฒนาก็เปลี่ยนไป เขากล่าวหาว่าเธอวางยาเขาแล้วคำพูดที่เขาใช้ด่าทอเธอในวันนั้นของเขาเธอก็จำมันได้ดี
"อย่าคิดว่าใช้วิธีนี้แล้ว ฉันจะรับผิดชอบผู้หญิงอย่างเธอนะ มากสุดฉันให้ได้แค่นี้" กระดาษแผ่นเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าของพัดชาพอเห็นว่าสิ่งนั้นคืออะไรเธอถึงกับตัวชา ไม่ว่าเธอจะเอ่ยปฏิเสธเขาไปสักกี่ครั้งหมอวัฒนาก็ไม่เชื่อในสิ่งที่เธอบอกหรือยอมรับฟังมันแม้แต่น้อย
"รับไปสิ แล้วก็รีบออกไปจากห้องของฉันซะและต่อไปนี้เธอกับฉันเราสองคนไม่เคยรู้จักกัน" เขาวางเช็คเงินสดจำนวนหนึ่งไว้ข้างตัวเธอแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้าแต่ก็ไม่วายพูดจาให้เธอเจ็บซ้ำที่หัวใจอีก
"หวังว่าออกมาแล้วฉันจะไม่เจอเธอนะ"
- ผู้เขียน
