แค้นรัก ทัณฑ์ซาตาน

ตอนที่ 7 ติดกับ

พัดชากลับมาจากโรงพยาบาลด้วยหัวใจที่อ่อนล้า นับจากวันนั้นที่เธอออกจากห้องของหมอวัฒนาโดยที่เธอไม่คิดที่จะแตะเช็กที่เขาวางไว้แม้แต่น้อย ครั้งแรกที่เสียให้กับผู้ชายที่เธอแอบรักแต่มันกลับไร้ค่าไร้ความหมายสำหรับเขา ในเมื่อเขาคิดว่าเธอเป็นคนวางยาปลุกเซ็กส์เพื่อหวังจะครอบครองเขา แก้วเหล้าแก้วนั้นที่เขากินเข้าไปมันเป็นแก้วที่ผู้ชายคนที่เดินมาคุยกับเธอเอามาให้ต่างหาก และที่เธอไปหาเขาวันนี้เพราะเธอมีเรื่องที่จะบอกกับเขาแต่มันคงไม่จำเป็นที่เธอต้องบอกเขาแล้วละทุกอย่างทุกการกระทำของเขามันชัดเจนว่าเขาเกลียดเธอมากแค่ไหน พูดหรือเอ่ยทักเธอสักคำยังไม่มี แล้วไหนจะสายตาที่มองเธอเหมือนเป็นอากาศธาตุอีก...

"มี๊ขอโทษนะตัวเล็ก อึก..."มือเรียวบางลูบหน้าท้องของตัวเองที่ตอนนี้มีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ข้างใน เธอพึ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เองมามีเขา ตัวเล็กมาอยู่กับเธอเกือบจะสามเดือนแล้วแต่หน้าท้องเธอยังคงแบนราบเหมือนคนไม่ได้ท้องคุณหมอบอกว่ามันเป็นท้องแรกท้องมันเลยไม่ใหญ่มากถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็ไม่รู้ว่าเธอท้อง ถามว่าทำไมเธอถึงไม่ป้องกันจนปล่อยให้ตัวเองท้อง ไม่ใช่เธอไม่ป้องกันหลังจากออกจากคอนโดของเขาเธอก็รีบไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินแต่เธอกับเขามีอะไรกันจนเกือบถึงเช้าแถมเขายังปล่อยในทุกครั้งอีก ยาคุมอะไรก็เอาไม่อยู่หรอก

"ในเมื่อป๊าเขาไม่ต้องการเรา หนูไปอยู่กับมี๊กันแค่สองคนนะคะ ละ แล้ว อึก นุ หนูอย่าโกรธมี๊นะคะ อึก ที่ไม่มีป๊าให้กับหนูเหมือนคนอื่น อึก ฮืออออ"พัดชาปล่อยโฮออกมาอย่างหนักแล้วหลับไป

อีกด้านของเกาะ

ร่างเพรียวบางยืนกอดอกรับลมย่ามเย็นอยู่ที่ริมชายหาด ดวงตาคู่สวยมองไกลออกไปยังขอบเส้นทะเลทำให้เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงคุณแม่ พี่หมอ ไม่รู้ป่านนี้พวกเขาทั้งคู่จะเป็นยังไงบ้าง สบายดีกันหรือเปล่าคุณแม่ของเธอกำลังร้องไห้เสียใจอยู่ไหม ที่เธอหายตัวมา ส่วนพี่หมอก็คงกำลังตามหาตัวเธอวุ่นเลยสินะไหนจะงานที่โรงพยาบาลอีกจะมีเวลาพักผ่อนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้

"นิชาคิดถึงคุณแม่กับพี่หมอจังเลยค่ะ"

อยากกลับไปหาอ้อมกอดอุ่นๆ ของมารดาและพี่ชาย ถ้าเธอลองขอให้พี่นิกพาเธอกลับบ้านไปหาพวกเขาพี่นิกจะพาเธอกลับไปไหมนะ

พรึบ

"อะ..."

ระหว่างที่เธอกำลังคิดเรื่องแม่กับพี่ชายอยู่ๆ ก็มีท่อนแขนแกร่งของใครอีกคนสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง สัมผัสนี้เธอคุ้นเคยกับมันดี

"พี่นิก"

ฟอดดดด

"คิดอะไรอยู่ครับ"ปากหยักหนาขโมยหอมแก้มนวลของหญิงสาวฟอดใหญ่พร้อมกับเอ่ยถาม

"เปล่าค่ะ"เธอหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายคนรัก เธอรักเขาเข้าแล้วจริงๆ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ เรียวปากบางคลี่ยิ้มให้คนรักบางๆ ก่อนจะสวมกอดเขากลับใบหน้าหวานซบแนบเข้ากับแผงอกอุ่นก่อนจะเอ่ยเรียกเขาเบาๆ

"พี่นิกค่ะ"

"ว่าไงครับ"

"นิชา...

รักพี่นิกนะคะ

"เธออยากบอกเขาในวันที่เธอยังมีโอกาสบอก ใบหน้านวลงามขึ้นสีแดงระรื่นด้วยความเขินอาย หัวใจดวงน้องเต้นตึกตักเมื่อเธอเอ่ยความในใจ

".........."เรียวปากหนายกยิ้มออกมาอย่างสมเพชกับคำว่ารักที่คนในอ้อมกอดบอก รักเขาเหรอ หึ คำว่ารักของผู้หญิงคนนี้มันไม่ได้มีความหมายกับเขาเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ต้องการความรักจากเธอ

รักฉันให้มากๆ น่ะ ณัฏฐณิชา เพราะยิ่งเธอรักฉันมาเท่าไหร่เธอก็จะยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น

"พี่ก็รักนิชาครับ"

แต่ฉันเกลียดเธอ

เขาเอ่ยในใจ นิชาคลี่ยิ้มออกมาด้วยดีใจที่ได้ยินความว่ารักจากชายที่เธอรัก ฟีนิกซ์ก้มจูบลงที่กลุ่มผมสวยเบาๆ การกระทำที่แสนจะอ่อนโยนมันชั่งขัดกับสายตาคมที่มันเต็มไปด้วยความแค้นใจของชายหนุ่มเสียเหลือเกิน

หลังจากที่เขาพาณัฏฐณิชาขึ้นมาที่ห้องพร้อมมอบบทรักสุดเร่าร้อนให้เธอไปหลายยกจนตอนนี้เธอหลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย ร่างกำยำที่มีเพียงผ้าขนหนูพันปิดท่อนล่างไว้ตวัดขายาวลงจากเตียงแล้วเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่ตรงหัวเตียงก่อนจะเดินไปยังระเบียงแล้วต่อสายหาใครคนหนึ่ง

"ฮัลโหล"เขาเอ่ยทักปลายสาย

"....."

"อืม เดี๋ยวฉันจะให้คนไปรับ"ว่าจบเขาก็กดตัดสายทันที หมดเวลาความสุขของเธอแล้วณัฏฐณิชาพรุ่งนี้เธอเตรียมรับความเจ็บปวดที่ฉันเตรียมไว้ให้สำหรับเธอได้เลย

เช้าวันต่อมา

ณัฏฐณิชาเดินลงมาด้านล่างพร้อมกับมองหาคนรักที่ตื่นขึ้นมากับไม่เจอเขา ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหนแต่เช้า

"ลูกตาล"เธอเอ่ยเรียกเด็กสาว ลูกตาลลูกสาวของป้าพรที่เป็นแม่บ้านของที่นี่ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่เธอก็มีเด็กสาวนามว่าลูกตาลนี้แหละคอยดูแล

"จ๊ะ พี่นิชา"สาวน้อยเดินเข้ามาหาพี่สาวใจดีด้วยความยิ้มแย้ม

"เห็นพี่นิกไหมจ๊ะ หนูเห็นไหม? "

"นายเหรอจ๊ะ ตาลเห็นออกไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้าแล้วจ้ะ"

"ออกไปข้างนอกเหรอ? "

"จ๊ะ"

ทำไมพี่นิกถึงไม่บอกเธอนะ ปกติจะออกไปไหนพี่นิกก็จะบอกเธอตลอดแต่ทำไมครั้งนี้ถึงหายไปเลยล่ะ แถมวันนี้เธอรู้นึกแปลๆ ด้วยเหมือนกับว่ามันกำลังจะมีอะไร แต่เธอคงคิดมากไปมันคงไม่มีอะหรอก

"สวัสดีย่ามเช้าครับสาวๆ "เสียงของคนมาใหม่ดังขึ้นทำให้สองสาวที่กำลังยืนคุยกันอยู่หันไปมอง

"พี่วิน สวัสดีค่ะ มาหาพี่นิกหรือคะแต่พี่นิกไม่อยู่นะคะออกไปข้างนอก"เธอบอก

"สวัสดีค่ะคุณหมอวิน"ลูกตาลยกมือขึ้นไหว้หมอหนุ่ม ธีวินเพียงแค่ยิ้มรับก่อนจะหันไปตอบคำถามของณัฏฐณิชาสาวน้อยที่กำลังเข้ามายึดพื้นที่ในหัวใจของเขา

"เปล่าหรอก พี่มาหาน้องนิชานั่นแหละ"

"มาหานิชา"

"ครับ พี่มีเรื่องจะคุยกับเราแล้วก็เอายามาให้เราด้วย"

ณัฏฐณิชากับธีวินเดินออกมานั่งคุยกันที่มุมหนึ่งของบ้าน

"พี่วินมีอะไรจะคุยกับนิชาค่ะ"เธอเอ่ยเปิดประเด็น

"ไอ้หมอ เอ่อ หมอวัฒนาน้องนิชารู้จักหรือเปล่า"

"หมอวัฒนาเหรอคะ พี่วินรู้จักพี่ชายของนิชาด้วยเหรอคะ"เธอเอ่ยถามเขาด้วยท่าทางดีใจ ทำไมโลกกลมจัง

"ครับ พี่เป็นเพื่อนมัน เราสองคนเรียนหมอมาด้วยกัน พี่ก็ว่านามสกุลของเราทำไมคุ้นๆ ที่แท้ก็น้องสาวของไอ้หมอนั้นเอง"

"ค่ะ แล้วพี่วินได้คุยหรือติดต่อกับพี่หมอไหมคะ ตอนนี้พี่หมอกับคุณแม่เป็นยังไงบ้าง"เธอรัวคำถามใส่เขา

"ใจเย็นๆ ครับ พี่พึ่งคุยกับมันก่อนที่จะมาที่นี่ ไอ้หมอมันสบายดีตอนนี้มันก็กำลังตามหาน้องนิชาอยู่ส่วนคุณแม่ของนิชาท่านล้มป่วยตั้งแต่รู้ว่าน้องนิชาหายตัวไปจนตอนนี้ท่านไม่พูดไม่จากับใครเลยแม้แต่ไอ้หมอ"คนเป็นลูกและเป็นสาเหตุทำให้มารดาต้องตกอยู่ในสภาพดังกล่าวถึงกับปล่อยนํ้าตาให้ไหลออกมาอย่างหนัก แม่ของเธอปิดการรับรู้ต่อโลกภายนอกอย่างงั้นหรือ เธออยากกลับไปหาท่าน

"อีก พี่วิน นิชาอยากกลับไปหาคุณแม่"

"ครับ พี่จะพาน้องนิชากลับไปหาท่าน"เขาจะพาเธอออกไปจากที่นี่ ถึงตอนนี้ฟีนิกซ์จะไม่ทำอะไรเมื่อตอนแรกที่ณัฏฐณิชามาอยู่ตอนแรก แต่เชื่อเถอะเขาเป็นเพื่อนกับมันมานานคนอย่างมันไม่มีทางจบง่ายๆ หรอกถ้ายังไม่สมใจมันแล้วที่มันทำดีกับน้องนิชามันก็แค่รอเวลาเหยียบหัวใจเธอเท่านั้นแหละและมันก็ไม่ใช่ผลดีกับคนที่ป่วยเกี่ยวกับระบบหัวใจอย่างณัฏฐณิชา

"หึ มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"เสียงบุคคลที่มาใหม่เอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงเย้ยหยันข้างกายของเขามีร่างบางสุดเซ็กซี่ของหญิงสาวคนหนึ่งยืนแนบกายอยู่

"ไอ้นิก"

"พี่นิก"

"คิดจะไปจากฉันมันไม่ง่ายหรอกนะ ณัฏฐณิชา"ณัฏฐณิชามองเป็นยังชายคนรักด้วยความรู้สึกหลากหลายเจ็บที่เห็นเขายืนเคียงกับผู้หญิงคนอื่นอย่างสนิทสนม แล้วไหนจะนํ้าเสียงและคำพูดการแทนตัวของเขามันเหมือนกับวันแรกที่เขาพาเธอมาที่นี่ ไม่เว้นแม้แต่สายตา สายตาที่มีแต่ความแค้นและความเกลียดชังมันถูกส่งมาให้เธอ

"ไอ้นิกแกควรปล่อยเธอไปได้แล้ว"หมอหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับดึงร่างเล็กของณัฏฐณิชามาไว้ทางด้านหลัง

"แกอย่ายุ่งดีกว่า กลับไปซะ!! "

"ฉันคงจะไม่ยุ่งถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่นิชา"เขาตอบกลับอย่างไม่มีความเกรงกลัว ยิ่งเห็นท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของเพื่อนรักที่มีต่อณัฏฐณิชากรามแกร่งขบแน่นจนนูนเป็นสันด้วยความโกรธเกลียดในตัวหญิงสาวที่ใช้มารยาหลอกล้อเพื่อนของเขาจนยอมออกตัวปกป้อง