ตอนที่ 5 พิพากษาด้วยร่างกาย
2286 คำ
"ชะ ช่วยด้วยยย~" ร่างขาวซีดของณัฏฐณิชาค่อยๆทิ้งตัวดำดิ่งลงไปใต้ก้นสระว่ายนํ้า ส่วนคนใจร้ายก็ยังคงยืนมองนิ่งไม่มีท่าทีว่าจะลงไปช่วย หึ มันคงเป็นมารยาที่ผู้หญิงคนนี้ใช้เลือกคะแนนความสงสารจากเขาสินะ แต่ฝันไปเถอะ เขาไม่มีทางกระโดดลงไปช่วยฆาตกรที่ฆ่าเมียและลูกของเขาแน่
"นิชา!!"
ตูมมม!!
นายแพทย์ธีวินที่รีบขับรถเพื่อจะเอายาที่ณัฏฐณิชาลืมไว้ที่โรงพยาบาลมาให้เพราะกลัวว่าอาการของณัฏฐณิชาอาจจะกำเริบหากไม่ได้ทานยาบำรุงหัวใจ แต่พอมาถึงกลับต้องมาเจอร่างของณัฏฐณิชากำลังดำดิ่งลงไปใต้นํ้าและเขาก็ไม่ลังเลที่จะทิ้งถุงยาพื้นแล้วรีบกระโดดลงไปช่วยณัฏฐณิชาขึ้นมา ธีวินพาร่างซีดเผือดของณัฏฐณิชาขึ้นมาบนฝั่งเขาจัดท่าให้เธอนอนราบไปกับพื้นในท่าสบายแล้วรีบตรวจเช็คลมหายใจและชีพจรของเธอทันที ใบหน้าของนายแพทย์หนุ่มเต็มไปด้วยความกังวล
"ไม่หายใจ" ธีวินไม่รอช้าเขากดหน้าผากมนลงและเชยคางของเธอขึ้นเบาๆเพื่อเปิดทางเดินหายใจให้แก่หญิงสาว หลังมือหนาอังบริเวณจมูกของหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะทำการผายปอด นายแพทย์หนุ่มจับศีรษะของณัฏฐณิชาหงายขึ้นแล้วใช้มือกดหน้าผากมนของเธอเอาไว้เพื่อเป็นการล็อกและใช้มืออีกข้างหนึ่งบีบจมูกเล็กของเธอเบาๆ จากนั่นปากหนาก็ครอบลงที่ปากบางจนมิด ก่อนจะเป่าลมเอาออกซิเจนเข้าไปธีวินทำแบบนี้ 2-3 ครั้งก่อนที่ณัฏฐณิชาจะสำลักนํ้าออกมา
"แค่กๆ แค่กๆ "
นายแพทย์หนุ่มประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้นแล้วลูบหลังเธอเบาๆ ณัฏฐณิชาที่เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครเธอก็ไม่ลังเลที่จะพุ่งตัวเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นของหมอหนุ่มทันทีร่างบางสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างหนักส่วนนายแพทย์หนุ่มทำได้แค่เพียงลูบแผ่นหลังบางเบาๆเพื่อเป็นการปลอบประโลมก่อนจะมองขึ้นไปจ้องฟีนิกซ์ที่ยืนมองอย่างไม่ทุกข์ร้อยอย่างต้องการคำอธิบาย
"ฉันขอคุยด้วยหน่อย" ธีวินว่าขึ้นหลังจากที่เขาพาณัฏฐณิชาขึ้นไปพักบนห้องและมอบหมายให้ป้าพรแม่บ้านดูแลและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอส่วนตัวเขาก็ไปเอาเสื้อผ้าที่เขามักจะติดไว้ในรถเป็นประจำมาเปลี่ยนใส่เรียบร้อย ตอนนี้เขาก็มีเรื่องต้องเคลียร์กับฟีนิกซ์ว่าสิ่งที่มันทำกับณัฏฐณิชาเขามองว่ามันมากเกินไป
"ว่ามาสิ"
"สิ่งที่นายกำลังทำอยู่ หยุดมันได้ไหม แค่นี้เธอก็จะตายอยู่แล้ว"ธีวินเอ่ยขอร้อง ดีที่เขาเตรียมกระเป๋าอุปกรณ์การแพทย์มาด้วยเลยสามารถตรวจเช็คและฉีดยาบำรุงหัวใจให้กับณัฏฐณิชาได้ทัน แล้วเขาก็ไม่ลืมกำชับป้าพรว่าเมื่อณัฏฐณิชาตื่นขึ้นมาให้ท่านยาที่เขาจัดไว้ให้ทันที
"ทำไมฉันต้องหยุดในเมื่อมันพึ่งจะเริ่มต้นเอง" ใช่ มันพึ่งเริ่มต้นเอ่ย ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ได้รับความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานเหมือนกับเขาเลยจะให้เขายอมหยุดง่ายๆมันช่างน่าขันสิ้นดี เขาต้องเสียคนที่เขารักสุดหัวใจไปพร้อมกับลูกน้อยที่เขาพึ่งรู้ว่ามีในวันที่หมดลมหายใจโดยไม่มีโอกาสได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกเพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียว เธอทำลายครอบครัวที่เขากำลังจะสร้างกับคนที่เขารัก มันพังทลายลงในพริบตาเพียงเพราะเธอแล้วทำไมเขาถึงต้องยอมหยุดง่ายๆด้วยล่ะ
"นายไม่มีสิทธิ์ไปพิพากษาหรือลงโทษใครทั้งนั้น" ธีวินพูดเตือนสติถึงเขายังจะไม่รู้แน่ชัดกับเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้อิงฟ้าคนรักที่กำลังจะแต่งงานกับฟีนิกซ์เสียชีวิต เขาพึ่งทราบจากประวัติการรักษาของณัฏฐณิชาที่ระบุถึงสาเหตุที่ทำให้ณัฏฐณิชาความจำเสื่อมลืมเรื่องบางส่วน เขาพึ่งรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคนที่ขับรถชนคนรักของฟีนิกซ์คือณัฏฐณิชา
"แล้วยังไง เฮ้อ ฉันว่านายกลับไปเถอะวินฉันไม่อยากทะเลาะกับนายเพราะเรื่องผู้หญิงคนนั้น" ฟีนิกซ์พูดออกไปอย่างเหนื่อยหน่าย ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าพอที่เขาต้องมาทะเลาะกับเพื่อนตัวเอง
"เจ็บแลกเจ็บจำไว้นิค นายทำเธอเจ็บได้เธอก็ทำนายเจ็บได้เหมือนกัน" ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟังก็อย่าลืมนึกถึงผลที่จะตามมาแล้วกัน พอว่าจบธีวินก็เดินออกไป ฟีนิกซ์มองตามแผ่นหลังของเพื่อนรักพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ เขารู้ว่าธีวินหวังดีแต่จะให้เขาวางมือง่ายๆคงไม่ได้
แอดดดด ปึก
"ออกไป" ฟีนิกซ์เอ่ยไล่ลูกตาลลูกสาวของป้าพรที่กำลังทำหน้าที่ดูแลณัฏฐณิชาอยู่ให้ออกไปจากห้อง เสียงดุดันของฟินิกซ์ทำให้ลูกตาลเด็กสาววัย 13 ปีรีบทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันทีเพราะใบหน้าหล่อของผู้เป็นนายตอนนี้มันช่างน่ากลัวสำหรับเด็กน้อยเสียเหลือเกิน หลังจากประตูถูกปิดลง ฟีนิกซ์ก็เดินเข้าไปประชิดตัวณัฏฐณิชาแต่ยังไม่ทันที่จะถึงตัวของเธอมือเล็กของสาวน้อยที่นั่งอยู่บนเตียงก็กระชากมีดที่เธอซ่อนไว้ใต้หมอนออกมาชี้ขู่ชายหนุ่มไว้จนฟินิกซ์ต้องหยุดชะงักไปเล็กน้อย
"อย่าเข้ามานะ" ณัฏฐณิชาบอกเขาพร้อมตวัดขาเรียวลงจากเตียงแล้วมายืนเผชิญหน้ากับฟินิกซ์เธอเอามีดปลายแหลมคมชี้ใส่ชายหนุ่มเพื่อหวังให้เขากลัว แต่เธอคิดผิดเพราะมีดแค่นี้มันไม่ได้สร้างความหวาดกลัวให้กับฟินิกซ์แม้แต่น้อย มุมปากหนายกยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่ขาแกร่งจะค่อยๆก้าวเข้าไปประชิดร่างบางของณัฏฐณิชาด้วยความรวดเร็วพร้อมกับแย่งมีดออกจากมือเล็ก
พรึบ!!
"หึ เธอคิดว่ามีดแค่นี้มันจะทำอะไรฉันได้งั้นเหรอห๊ะ!!" ฟีนิกซ์ใช้มือเพียงข้างเดียวจับล็อกแขนสองข้างของณัฏฐณิชาเอาไว้ทางด้านหลังของหญิงสาวโดยที่ทั้งสองหันหน้าเข้าหากันพร้อมกับดันร่างเล็กเข้ามาแนบชิดบดเบียดที่แผงอกแกร่งของตัวเองไว้แน่น ณัฏฐณิชาพยายามดีดดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของฟีนิกซ์แต่เหมือนว่าเธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือทั้งสองข้างของเธอมากขึ้นจนเรื่อยๆจนเธอรู้สึกเจ็บ
"จะ เจ็บ" ณัฏฐณิชาพูดเสียงสั่นคลอพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองคนใจร้ายนัยน์ตาคมเข้มจ้องมองมายังเธออย่างยากที่จะคาดเดา ก่อนที่ฟินิกซ์จะยกยิ้มร้ายให้กับเธอ จนณัฏฐณิชารู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงชอบกลก่อนจะสัมผัสถึงความเย็นเฉียบจากวัตถุสีเงินเงาที่กำลังเคลื่อนไปตามกรอบหน้าสวยของเธอ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นร่างบางสั่นเทาอย่างหนักด้วยความหวาดกลัว นันตาคู่สวยสบเข้ากับนัยน์ตาคมอีกครั้งที่ตอนนี้มันดูนิ่งงันจนน่ากลัว นํ้าใสๆที่เธอพยายามเก็บกั้นก็เริ่มรินไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
"กลัวเหรอ" ฟินิกซ์ถามเสียงเย็น ส่วนคนที่ถูกถามก็เอาแต่ร้องไห้ด้วยความกลัวณัฏฐณิชาพยายามหายใจเข้าลึกๆเพื่อผ่อนคลายดีนะที่เธอกินยาที่ธีวินจัดไว้แล้วไม่อย่างงั้นเธอคงแย่แน่ๆ
"...อึก"
"ถอดเสื้อผ้าออกสิ" นํ้าเสียงในโทนเสียงเดิมเอ่ยสั่งณัฏฐณิชาพร้อมกับหมุนตัวเธอให้หันหน้าไปทางทิศเดียวกันกับเขาแต่ก็ไม่วายดึงร่างบางให้มาแนบชิดบดเบียดแผงอกแกร่งของตัวเองไว้ดั้งเดิม
เฮือก!!
ณัฏฐณิชาถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อโลหะสีเงินเคลื่อนมาอยู่ที่ซอกคอของเธอ
"ถอด!!" อึก ร่างบางสะอื้นออกมาเบาๆทำไมเขาถึงใช้วิธีป่าเถื่อนแบบนี้กับเธอ แต่เธอก็จำยอมต้องทำตามคำสั่งของเขามือบางยกขึ้นมาแล้วค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ออกช้าๆตั้งแต่ณัฏฐณิชามาอยู่ที่นี่เธอได้ใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของไอ้ซาตานร้ายบ้าอำนาจอย่างฟินิกซ์เท่านั้นโดยที่เธอนั้นไม่มีซับในใดๆใส่สักชิ้น
พรึบ!!
เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่กองลงไปอยู่ที่พื้น มือบางยกขึ้นมาปิดบังน้องสาวและหน้าอกใหญ่เกินตัวของตัวเองไว้ เธอกลัว กลัวว่าเขาจะพรากสิ่งที่เธอเฝ้าเก็บรักษามาตลอด20กว่าปีหวังที่จะมอบมันให้กับชายคนรักในวันแต่งงานไปอย่างไร้ค่า
ฟีนิกซ์จัดการเก็บมีดลงไว้ในลิ้นชักก่อนจะผลักร่างเปลือยเปล่าของณัฏฐณิชาลงไปนอนราบลงบนเตียงอย่างไร้ซึ่งความอ่อนโยนเปลือยณัฏฐณิชารีบตะเกียกตะกายประคองตัวเองในลุกขึ้นนั่งพร้อมกับครวญหาผ้าห่มมาปิดกายที่ไร้อาภรณ์แต่ก็ช้าไป เมื่อคนใจร้ายกระชากมันทิ้งลงไปกองที่พื้นอย่างไม่ไยดี สายตาดุดันจากนัยน์ตาคมถูกส่งมาที่ณัฏฐณิชาจนร่างเล็กสั่นกลัว ฟินิกซ์เริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกช้าๆจนเผยให้เห็นร่างกำยำที่เต็มไปด้วยหมัดกล้ามพร้อมกับท่อนเนื้อใหญ่ที่ตอนนี้มันชี้หน้าของเธออยู่
พรึบ!!
"อ๊ะ ไม่นะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฮือๆ ๆ ๆ" ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยหมัดกล้ามพุ่งกระโจนเข้ามาขึ้นคร่อมทับตัวร่างบางของณัฏฐณิชาเอาไว้ไม่ให้เธอดิ้นหนีไปไหน ณัฏฐณิชาสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างหนักเมื่อมือหนาจับขาเรียวของเธอแยกออกจากกันกว้างเธอไม่มีแม้แต่แรงที่จะขัดขืนเขาทำไมเธอถึงอ่อนแอขนาดนี้นะ ทำไมสวรรค์ช่างใจร้ายกับเธอนัก ในเมื่อสู้ไม่ไหว เธอก็ต้องยอมรับมันใช่ไหม? เธอต้องรับมันใช่ไหม อีก ฮืออออๆ ๆ ๆ
'หลังจากนี้ต่อไป เธอจะได้รับรสชาติของคำว่า ตายทั้งเป็นอย่างแท้จริง ณัฏฐณิชา'
ปึก!!
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!" เสียงกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดของณัฏฐณิชาเมื่อซาตานร้ายอย่างฟีนิกซ์อัดกระแทกความใหญ่โตของเขาเข้ามาอย่างป่าเถื่อนและหยาบโลนโดยไม่มีการเล้าโลมหรือปลุกเร้าอารมณ์ใดๆ แม้แต่น้อย
ปึก!! ปึก!! ปึก!!
"อึก จะ เจ็บ" ณัฏฐณิชาดิ้นพล่านบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดตรงกลางกายสาวเหมือนกับว่ามันกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ กลิ่นคาวเลือดตีวนขึ้นมาปะทะจมูกเล็ก นั่นมันยิ่งทำให้เธอสะอื้นร้องไห้ออกมาหนักยิ่งกว่าเดิมและมันทำให้อีกคนนึกรำคาญ ฟีนิกซ์ใช้ฝ่ามือใหญ่ปิดเข้าที่ปากเล็กเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงที่มันฟังแล้วน่ารำคาญออกมากวนใจเขา
"อึก อื้มม"
ปึก!! ปึก!! ปึก!!
"อ่าส์!แน่นดีจริง" สะโพกสอบยังคงกระแทกกระทั้นความใหญ่โตเข้าออกในร่องแคบอย่างหนักหน่วงโดยไม่คิดไม่สนใจว่าหญิงสาวนั้นจะเจ็บปวดเพียงใด ความป่าเถื่อนที่แสนจะหยาบโลนของอสูรร้ายไร้หัวอย่างฟีนิกซ์มันกำลังทำให้หญิงสาวเจ็บปางจะขาดใจ
พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! / ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!!
"อ่าส์ ซี๊ดดดดด" เมื่อร่องแคมแคบเริ่มบีบรัดท่อนเอ็นใหญ่ของเขาแน่นขึ้น ฟินิกซ์ก็ขยับสะโพกสอบก็รีบเร่งจังหวะซอกถี่ๆจนสุดทายกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับณัฏฐณิชา
"อ่าสสสสสสสส" สะโพกสอบกระแทกท่อนเอ็นใหญ่เข้าออกที่ร่องแคบสองสามครั้งก่อนจะถอดมันออกจากความคับแคบของหญิงสาวช้าๆ จนชายหนุ่มเสียวซ่านไปทั้งกายจนอดไม่ได้ที่จะกระแทกท่อนเนื้อใหญ่เข้ามาในตัวเธออีกครั้ง ฟีนิกซ์มองคนตัวเล็กที่นอนหอบหายใจเล็กน้อยก่อนจะจับท่อนเอ็นใหญ่ของตัวเองถูไถเข้าที่กรีบแคมที่เต็มไปด้วยคราบนํ้ารักผสมเสือดสาวบริสุทธิ์หลั่งใหลทะลักย้อนออกมา
ปึก!!
"อ่าส์ แน่น อ๊ะ"
"อ๊ะ มะ ไม่ อะ..." ฟินิกซ์ไม่รอให้คนตัวเล็กพูด เขาจัดการปิดปากบางด้วยปากหนาของเขาทันที
"อื้มมมม" ลิ้นร้อนสอดเข้าไปหาความหวานตามโพล่งปากเล็กอย่างชํ่าชอง มือหนาบีบเคล้นอยู่กับหน้าอกอวบใหญ่เกินตัวของหญิงสาวเบาๆ ส่วนสะโพกสอบก็คงทำหน้าที่ของตัวเองอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! / ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!!
"อ๊ะ อ่าสส" เสียงหวานหลุดปล่อยเสียงครางออกมาเมื่อปากได้รับอิสระความรู้สึกเจ็บปวดในก่อนหน้านี้มันเริ่มแปลเปลี่ยนมาเป็นความเสียวซ่าน จนทำให้เธอแอ่นอกขึ้นเพื่อให้ปากหนาดูดกินยอดปะทุมอย่างลืมอาย
จ๊วบๆ ๆ จ๊วบๆ ๆ
"อ่าส์ๆ อื้มม มะ ไม่ ไหมแล้ว"
"จ๊วบ อ่าส์" ฟีนิกซ์ผละออกจากหน้าอกอวบ ก่อนจะกระหนํ่ากระแทกท่อนเอ็นใหญ่เพื่อที่จะส่งเขาและเธอให้ถึงที่หมาย จนเสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่นทั่วห้อง แขนเรียวสองข้างยกขึ้นมาโอบกอดร่างหนาไว้เมื่อใกล้จะเสร็จสม
พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! / ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!! ตั่บ!!
"อ่าส์ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ "
"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย"
"อ้าสสสสสสสสสสสสสสส"
- ผู้เขียน
