Doctor 13 เรียกพี่ได้ไหม
1551 คำ
ห้องทานอาหาร
ครืนนนนน
“นั่งรอแปบนะเดี๋ยวให้คนเยอะอาหารมาให้” เมื่อแนะนำตัวแล้วฉันกับหมอเคนก็เดินเข้ามาในห้องอาหารซึ่งโต๊ะใหญ่และยาวมากกกทั้งที่นั่งกันแค่สองแท้ ๆ และถ้าไม่มีฉันหมอก็นั่งคนเดียวดูเหงาจังแหะ
“ครับ” ฉันนั่งลงก่อนจะมองหมอเคนถอดผ้ากันเปื้อนออกไม่นานก็มีผู้ชายสองคนยกอาหารมาวางซึ่งเขาสองคนหน้าตาคล้ายกันมาก และฉันก็ลงความเห็นเอาเองว่าทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน
“นี่ไอ้ชานกับไอ้โชนเป็นฝาแฝดกันและเป็นลูกน้องคนสนิทของพี่” พี่?
เขาแทนตัวเองว่าพี่ด้วยแหะก็นะเขาบอกเองนิว่าเป็นพี่ชายของฉันอ่ะ
“สะสวัสดีฮะผม...”
“พวกเราทราบแล้วครับว่าคุณพีต้าร์จะเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะน้องชายของคุณหมอเคน” ฉันกำลังจะแนะนำตัวคนที่ชื่อชานก็พูดขึ้นก่อนทั้งสองแม้ว่าจะเป็นฝาแฝดแต่ก็มีจุดที่ต่างกันอยู่ซึ่งมันดีมากเลยฉันจะได้ไม่เสียเวลาในการจำ
“อ่อครับ”
“ลองชิมสิ” หมอเคนบอกกับฉัน
“หมอทำเองหมดเลยเหรอ?” ฉันมองอย่างอึ้ง ๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะทำอาหารเองและเยอะขนาดนี้ด้วย
“ใช่สิ”
“เก่งจัง” ฉันเผลอพูดออกไปแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้สนใจอะไรเพราะเดี๋ยวเขาจะได้ใจเอาได้
“หึ ลองชิมก่อนว่าพี่ทำถูกใจต้าร์หรือเปล่า?” เขาบอกฉันเลยต้องเริ่มลงมือชิมอาหารที่เขาทำมาให้
“ครับ...” ฉันตอบก่อนจะเริ่มตักอาหารเข้าปาก
งับ!
“เป็นไงบ้าง?” ยังไม่ทันเคี้ยวเลยเขาก็มองและถามอย่างลุ้น ๆ ก็ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่ามันอร่อยแต่ก็ต้องพูดเพราะมันอร่อยจริง ๆ
“อืม”
“อืม คืออะไรพูดให้ชัดเจนพีต้าร์?” เขาเร่งเมื่อฉันตอบสั้นออกไป
“อะอร่อยไง” ฉันเลยต้องพูดไป
“หึ ถ้าอร่อยก็กินเยอะ ๆ เข้าใจไหม?” หมับ! เขายื่นมือมาลูบหัวของฉัน
“อ่ะ >. ชั่วโมงต่อมา...
ฉันยังคงนั่งเอ๋ออยู่ที่ห้องอาหารไม่ไปไหนเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนดี มึนงงกับการกระทำของเขารู้ว่าเขาน่าจะชอบฉันแต่แบบนี้มันไม่รุกกันรุนแรงไปหน่อยเหรอ??
ตุบ!! ฉันทิ้งหัวหนัก ๆ ลงที่โต๊ะกินข้าวเหม่อมองเพดานหรูไปเรื่อยเปื่อน
“เอ่อ คุณพีต้าร์ทานข้าวเสร็จหรือยังครับ??” เสียงของใครสักทำให้ฉันยืดตัวลุกขึ้นมา
“เสร็จแล้วครับ...งั้นเดี๋ยวผมเก็บจาน”
“ไม่ต้องครับเดี๋ยวพวกเราจัดการเองคุณพีต้าร์ออกไปพักผ่อนได้ตามสบายเลยครับ” อ่า สบายจังแหะฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องอาหารนี้ ตลอดทางก็มีคนชุดดำเต็มไปหมดทำให้ความสงสัยของฉันเกิดขึ้นมาอีก
“คุณโชนครับ” ฉันเอ่ยขึ้นเพราะรู้สึกว่ามีคนเดินตามหลังฉันมา
“ครับ คุณพีต้าร์”
“พี่เคนเขาเป็นมาเฟียเหรอทำไมลูกน้องเยอะจัง?”
“เอ่อ ก็ไม่เชิงหรอกครับเพราะว่าธุรกิจของหมอเคนนั้นเยอะครับ ทำให้ศัตรูทางธุรกิจเยอะไปด้วยเพราะงั้นเลยต้องมีคนคอยดูแลตลอดเวลา”
“อ่อ แบบนี้นี่เอง” เมื่อไขข้อสงสัยได้แล้วก็เดินขึ้นห้องที่ตอนนี้มันเป็นของฉันแล้ว
แกร๊ด!!
พรึ่บ!! ฉันทิ้งตัวนอนมองเพดานกว้างเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เล่นเกมดีไหมนะ? หรือคุยกับเพื่อนดี
Rrr
และเหมือนมันรู้ว่าฉันกำลังนึกถึงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ว่าไงเพื่อน?”
(คืนนี้ที่เดิมไหมมึง?) ไอ้พีชถาม
“มีอะไรดี ๆ หรือไง?”
(เออ ดี...ดีมากทั้งหญิงทั้งเหล้าเพียบ!!) แน่นอนว่ามันมีนอกเหนือจากหญิงและเหล้าแต่ฉันไม่ค่อยได้ยุ่งหรอกเพราะอย่างที่รู้คุณสมบัติของมันหลอนแค่ไหนและฉันอาจจะเมาจนพูดอะไรไปก็ได้
“เออ เดี๋ยวกูไป” ฉันวางสายก่อนจะลุกขึ้นและอาบน้ำแต่งตัวใหม่เพื่อออกไปข้างนอก...
- ผู้เขียน
