เดินทางไปรับน้อง
1043 คำ
หลังจากดูหนังจบทุกคนก็เดินทางยังร้านชาบูเพื่อจัดหนักกันก่อนไปรับน้อง
"เต็มที่นะทุกคนเดี๋ยวแป้งเลี้ยงเอง"
"หารกันก็ได้นะ" ปริ๊นซ์หันไปบอกแป้งหอมที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ไม่เป็นไรเราเลี้ยงเอง เรามีเงินมากพอที่จะเลี้ยงปริ๊นซ์ได้ทั้งชีวิตเลยนะ ฮ่าๆ"
"เก็บเงินของเธอไว้เถอะ!"
"ว่าแต่พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้วปริ๊นซ์มารับแป้งได้ไหม แป้งไม่อยากเอารถไปจอดทิ้งไว้ที่มหาลัย"
"เฮ้อ ก็ได้"
วันต่อมารถของที่บ้านปริ๊นซ์ขับมารับตามเวลาที่นัดหมาย แป้งหอมจึงขึ้นไปนั่งข้างๆปริ๊นซ์แถมแกะลูกอมยัดใส่ปากชายหนุ่มอีก
งับ!
"อร่อยใช่ไหมแต่อร่อยสู้แป้งไม่ได้หรอกนะคิกๆ"
ผมได้แต่มองหน้าเธอด้วยความเหนื่อยใจ ทำไมชีวิตนี้ต้องมาเจอผู้หญิงบ้าๆบอๆอย่างเธอด้วย
มหาวิทยาลัยเอกชน
เมื่อรถAlphardขับเข้ามาจอดทุกสายตาก็หันมามอง ปริ๊นซ์เดินลงมาพร้อมกับแป้งหอมช่างเหมาะสมกันจริงๆ
"เกิดเป็นคนรวยนี่ดีจริงๆว่ะ"
"อิจฉาเนอะ เค้าคบกันเหรอ"
"น่าจะไม่ได้คบกันนะ ผู้ใหญ่น่าจะรู้จักกัน"
"อนาคตจะไปไหนรอดคนรวยต้องคู่กับคนรวยอยู่แล้ว"
เสียงซุบซิบดังจนรุ่นพี่ต้องสั่งให้เงียบ จากนั้นทุกคนก็มานั่งรอเพื่อฟังกฎและข้อห้ามต่างๆ
"พี่เฟิร์ส!" ฉันโบกมือทักทายให้พี่เฟิร์ส ปริ๊นซ์เลยหันไปมองตาม
"เอาล่ะน้องๆ เราจะเดินทางกันแล้วนะระหว่างเดินทางจะมีร้องเพลงเล่นเกมส์เล็กๆน้อยๆ ใครอยากนอนพักก็นอนได้เลย"
"ใครจะนอนหลับว่ะ!" ปริ๊นซ์เอ่ยขึ้นมาเบาๆแต่แป้งหอมได้ยิน
"นอนหนุนตักเราไหมล่ะ"
"ประสาท!"
"เฮ้อ ผู้ชายด่าแปลว่าผู้ชายรักคิกๆ"
ทุกคนแยกย้ายกันขึ้นมาบนรถแป้งหอมนั่งอยู่ริมหน้าต่างส่วนปริ๊นซ์ก็โดนชมพู่เบียดจนเซมานั่งกับแป้งหอม สองสาวจึงยักคิ้วให้กัน
"อ่าวปริ๊นซ์อยากนั่งกับแป้งเหรอ" ฉันทำตาใสใส่ ปริ๊นซ์จึงถอนหายใจแล้วหยิบหูฟังขึ้นมาใส่หู "สงสัยอยากฟังเพลงสินะ"
เมื่อรถออกเดินทางก็มีเสียงเพลงดังกระหึ่มจนปริ๊นซ์ต้องลืมตามอง แป้งหอมก็สัปหงกปริ๊นซ์เลยต้องจับให้เอนมาซบไหล่ตนไว้ แต่แขนเล็กๆของเธอดันเลื้อยมากอดปริ๊นซ์ทำเอาเพื่อนๆต่างแอบดูกันบางคนก็แอบถ่ายรูป
"แป้งหอม....เฮ้อฉันจะทำยังไงกับเธอดีฮะ" ผมมองเธอขณะหลับเวลาไม่พูดก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
การเดินทางยังคงคดเคี้ยวไปตามถนนที่แสนไกล ทุกคนเริ่มเหนื่อยล้าจึงหลับพักผ่อนกันเกือบทั้งรถ แป้งหอมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนซบไหล่ของปริ๊นซ์อยู่ เธอจึงรีบลุกขึ้นมานั่งมองข้างทาง
"คิดถึงคุณพ่อจัง"
แป้งหอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคุณพ่อ แม้เธอจะดูแก่นไม่กลัวใครแต่ความจริงแล้วเธอเป็นเด็กที่ติดพ่อมาก และปลื้มเองก็ห่วงลูกสาวมากเช่นกัน มีเพียงเดือนกับดาวที่ไม่สามารถเอามาให้ลูกสาวได้
?แป้งหอม: คุณพ่อขาตอนนี้หนูอยู่ที่น้ำตกแล้วนะคะ
?ปลื้ม: เดินทางเหนื่อยไหมแป้งหอม พ่อกับแม่เป็นห่วง
?แป้งหอม: ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ค่ะ จู่ๆหนูก็คิดถึงคุณพ่อเลยอยากโทรหาคุณพ่อทำอะไรอยู่คะ
?ปลื้ม: พ่อประชุมอยู่แม่ก็ฟังอยู่นะ
?แป้งหอม: ทุกคนได้ยินหมดเลยเหรอคะ
(ฮ่าๆๆ เสียงหัวเราะดังลอดออกมาทำให้แป้งหอมอายหนัก)
?ปลื้ม: พ่อให้ทุกคนพักลูกสาวโทรมาทั้งที จะทำงานได้ไงล่ะ
?ยาหยี: จะอ้อนเอาอะไรอีกล่ะสิ
?แป้งหอม: คุณแม่อ่ะฮ่าๆๆ
ปริ๊นซ์แอบยิ้มตามเมื่อได้เห็นมุมนี้ของแป้งหอม ไม่คิดเหมือนกันว่าเด็กแสบที่มากวนใจจะเป็นเด็กติดพ่อติดแม่
หลังจากวางสายแป้งหอมก็หันมามองปริ๊นซ์ที่นั่งกอดอกหลับตาใส่หูฟังอยู่ คนอะไรขี้เก๊กชะมัด เสียงพี่เฟิร์สเริ่มคุยกับเพื่อนและประกาศใส่ไมค์เพื่อปลุกน้องๆให้เตรียมตัว
"อีกไม่เกิน20นาทีจะถึงที่พักนะครับน้องๆ ห้องพักก็ตามเลขคู่นอนที่จับฉลากเลยนะ ใครมีปัญหาอะไรก็มาแจ้งพี่ๆได้ตลอดนะครับ"
"ปริ๊นซ์หิวข้าวไหม"
"อือฮึ"
"ถึงที่พักไปหาข้าวกินกันไหม"
"อืม"
ไม่นานรถบัสก็ขับเข้ามาถึงที่พัก ห้องพักของทุกคนเป็นเพียงกระท่อมที่ชาวบ้านทำขึ้นมาให้แป้งหอมถึงกับอ้าปากค้างกระเป๋าหลุดจากมือจนแทนต้องมารับไว้
"หนักกว่าที่คิด" ปริ๊นซ์เดินนำมาเพื่อรวมตัวกับคนอื่นๆ
"แป้งหอมโอเคไหม" แทนถามด้วยความเป็นห่วง
"เฮ้อ" ฉันเดินคอตกตามไปยืนอยู่ข้างๆปริ๊นซ์ แค่เห็นที่พักก็เครียดแล้ว
"เอาล่ะน้องๆเตรียมเอากระเป๋าไปเก็บได้เลยนะคะ ตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้วอาหารชาวบ้านได้เตรียมไว้สำหรับทุกคน ร้านค้ามีอยู่ด้านหน้า"
"วันนี้พักกันก่อนเย็นค่อยมาเตรียมอุปกรณ์ในการดำนาในวันพรุ่งนี้กัน"
"ดำนา!" แป้งหอมถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง
"น้องแป้งหอมมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ"
"มะ ไม่มีค่ะ"
"ถ้างั้นก็แยกย้ายค่ะ"
ปริ๊นซ์หยิบกระเป๋าของแป้งหอมเดินนำมายังกระท่อมน้อยๆที่มีที่นอนบางๆปูพื้นไว้ ทั้งสองถึงกับมองหน้ากัน ชีวิตมันจำเป็นต้องลำบากขนาดนี้เลยหรือไง
"สัญญาณโทรศัพท์ไม่มีจริงๆด้วยปริ๊นซ์"
"มีไฟใช้ก็ดีแล้ว" ผมโยนกระเป๋าของเธอลงพื้นจนเธอหันมามองผม
"เดี๋ยวน้ำหอมแตกขึ้นมาทำไง ระวังหน่อยสิปริ๊นซ์"
- ผู้เขียน
