นอนด้วยกัน

1035 คำ
แป้งหอมรีบเปิดกระเป๋าเพื่อดูน้ำหอมแต่โชคดีที่ไม่เป็นอะไร ปริ๊นซ์เดินออกมาโดยทิ้งแป้งหอมไว้ในที่พักแป้งหอมออกมาก็ไม่เจอใคร เธอจึงเดินไปตามทาง "น้องแป้งหอมมาทำอะไรตรงนี้ครับ" "พี่เฟิร์สแป้งหาเพื่อนๆไม่เจอค่ะ" "เค้าอยู่ทางโน้นกัน ตอนที่พี่บอกไม่ได้ฟังใช่ไหมหืม มันน่าตีไหมเนี้ย" "แฮร่ๆ" ฉันยิ้มเขินๆกลับไป จนพี่เฟิร์สหัวเราะในลำคอ "มาเดี๋ยวพี่พาไปส่ง" แป้งหอมเดินตามมาก็เห็นเพื่อนๆที่ทานข้าวแล้วกำลังกลับมาที่พัก กลุ่มของปริ๊นซ์ก็นั่งอยู่กับชมพู่ เธอจึงรีบกล่าวขอบคุณรุ่นพี่เพื่อไปหาเพื่อนๆ "หนูเจอเพื่อนแล้วขอบคุณนะคะพี่เฟิร์สไว้กลับกรุงเทพหนูจะเลี้ยงข้าวตอบแทนนะคะ" "แค่เป็นเด็กดีของพี่ก็พอแล้วครับ" คำตอบของรุ่นพี่ทำเอาแป้งหอมหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกแถมยังมีเสียงแซวตามมาอีก "กูว่ากูเจอศัตรูหมายเลขหนึ่งแล้วว่ะ" แทนมองอย่างไม่สบอารมณ์ "ไร้สาระแป้งหอมชอบมึงหรือไง" ออฟถึงกับบ่นเมื่อเห็นเพื่อนเพ้อเจ้อไม่เลิก แป้งหอมรับกล่องข้าวแล้วเดินมานั่งกับชมพู่แต่พอเปิดมาเธอก็ถอนหายใจทันที "เป็นอะไรมึง" ชมพู่ถามด้วยความเป็นห่วง "มึงกูกินข้าวแบบนี้ไม่ได้ว่ะ พ่อกูไม่เคยให้กินของแบบนี้" "มึงอยู่ที่นี่มึงไม่มีสิทธิ์เลือกกินรองท้องไปก่อน" แป้งหอมมองไปทางกลุ่มของปริ๊นซ์ก็เห็นทุกคนกินกันปกติไม่มีใครเลือกเลยสักคน มีแค่เธอที่มีปัญหา แต่เพื่อไม่ให้ถูกพี่ๆว่าเธอจึงฝืนกิน กินข้าวคำน้ำคำ "ไม่ไหวแล้วฮึก!" ฉันรีบเก็บกล่องข้าวแล้วเดินกลับมานั่งหน้าที่พัก จนชมพู่ต้องรีบเดินตามมา "มึงอ่ะขนมปังกินรองท้องไปก่อน" "อยากกลับบ้านเลยอ่ะ " ถึงเวลาทำกิจกรรมรอบค่ำแต่ด้วยที่นี่มีพายุลมกระโชกแรงจึงต้องยุติกิจกรรมและให้ทุกคนกลับเข้าที่พัก แป้งหอมจึงนอนพลิกไปพลิกมาเพราะเธอนอนไม่หลับ "หิว ร้อน ปวดหลัง" เสียงบ่นพึมพำทำให้ปริ๊นซ์ต้องเดินออกไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับถุงขนม "อ่ะกินซะ!" ผมโยนถุงขนมให้เธอจากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอน "ปริ๊นซ์เอามาจากไหนเหรอ" ฉันลุกมาถามด้วยความสงสัย "จ้างวัยรุ่นแถวนี้ไปซื้อมาให้ พรุ่งนี้ไปทำกิจกรรมอีกที่คงมีร้านอาหาร" "ขอบใจนะ" แป้งหอมรีบเปิดถุงขนมทานอย่างอร่อยแต่เธอก็ไม่ลืมที่จะกระโดดไปอีกเตียงเพื่อไปนอนเบียดดูปริ๊นซ์เล่นเกมในมือถือ "ไปไกลๆเลยฉันร้อน" ผมหันไปดุแป้งหอม แต่ดุไปก็เท่านั้น "ไม่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตไม่ใช่เหรอทำไมเล่นเกมได้ล่ะ" "เกมส์นี้มันไม่ต้องใช้อินเตอร์เน็ต" "อ่ะแป้งป้อน" งับ เหมือนทั้งคู่จะลืมตัวช่วยกันจิ้มหน้าจอเพื่อฟันผลไม้ จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะของทั้งสองดังออกมา ยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาวทำให้แป้งหอมผล็อยหลับไปปริ๊นซ์จึงดึงขนมในมือและที่ปากของเธอออก "แป้งหอม แป้งหอม" "หนาว...อื้ออ" "จะนอนแบบนี้ไม่ได้นะไปนอนที่ดีกว่า ที่นอนอันนี้มันบาง" แป้งหอมหลับสนิทจนปริ๊นซ์ต้องนอนนิ่งๆให้เธอกอดไว้ (อดทนหน่อยเดี๋ยวก็เช้าแล้ว) เช้าวันใหม่ปริ๊นซ์ตื่นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกแป้งหอมก็ลืมตาตื่นขึ้นมามองร่างกายตัวเอง เมื่อเห็นว่าปกติเธอก็กลับไปนอนที่ตัวเอง แต่ก็ถูกปริ๊นซ์บ่นจนเธอต้องเดินหนีออกไปอาบน้ำแต่งตัว ทุกคนเดินทางมาถึงสถานที่ที่ต้องช่วยกันดำนาแต่ดูเหมือนแป้งหอมจะหน้างอกว่าใคร "เป็นอะไร" ปริ๊นซ์เอ่ยปากถาม "ปริ๊นซ์แป้งไม่เคยทำอะไรแบบนี้อ่ะ" "ฉันก็ไม่เคย ไม่มีใครเคยทำทั้งนั้นแหละแต่มันเป็นกิจกรรมอย่าทำตัวให้เป็นปัญหาเพราะคนอื่นจะหมั่นไส้เอา" "เราต้องไปคู่กันใช่ไหมในนั้นมันมีอะไรบ้างอ่ะ มีงูไหม" "มันกัดเธอเมื่อไหร่เดี๋ยวก็รู้เองแหละ" ผมตัดความรำคาญเลยเดินมารับเชือกสำหรับผูกขาของเธอและผม จากนั้นก็เตรียมตัวลงไปในนา "ฮือๆๆ ปริ๊นซ์" แป้งหอมยังคงงอแงจนปริ๊นซ์ต้องขยับขาทำให้เธอเซมาเกาะตนไว้ "พร้อมไหม" "อื้อ" ฉันตอบส่งเดชไปจากนั้นก็เดินมาที่คันนา ตอนนี้ปริ๊นซ์ลงไปขานึงแล้ว พออีกขาที่ถูกผูกไว้หย่อนลงไปแป้งหอมก็ถึงกับเซจนหน้าเกือบหน้าทิ่มปริ๊นซ์จึงต้องประคองเธอไว้ "ว๊าย!!" "ค่อยๆก้าวสิแป้งหอม มา!" ผมอุ้มเธอลงมาจากนั้นก็ช่วยกันดำนา เสียงซุบซิบดังมาจากด้านบนปริ๊นซ์เงยหน้าไปมองก็เห็นนักศึกษารุ่นพี่กลุ่มนึงยืนมองหน้าอกของแป้งหอมตอนก้ม ปริ๊นซ์เลยทำได้แค่จำหน้าว่ามีใครบ้างแล้วหันไปบอกออฟและแทนที่อยู่ข้างๆ "อืม กูเห็นมาสักพักแล้วล่ะ" แทนพูดด้วยความโมโห "มีอะไรกันเหรอ" แป้งหอมหันไปถามปริ๊นซ์โดยไม่ได้สังเกตตัวเองเลยว่านมแทบจะทะลักออกมา "ใครสั่งสอนให้ใส่เสื้อคอกว้างมาดำนาบ้าหรือเปล่า" แป้งหอมรีบลุกขึ้นขยับเสื้อจากนั้นก็พยายามเซฟตัวเองจนกระทั่งถึงเวลาพัก ปริ๊นซ์จึงพาเธอมาล้างมือล้างขาก่อนจะเอาเสื้อคลุมให้เธอใส่ "ขอบใจนะ ปริ๊นซ์ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี้ย แม้จะปากหมาก็เถอะฮ่าๆๆ" "ขอบใจนะ!!" ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาคนข้างๆนิ่งไปชั่วขณะ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม