นอนด้วยกัน
1035 คำ
แป้งหอมรีบเปิดกระเป๋าเพื่อดูน้ำหอมแต่โชคดีที่ไม่เป็นอะไร ปริ๊นซ์เดินออกมาโดยทิ้งแป้งหอมไว้ในที่พักแป้งหอมออกมาก็ไม่เจอใคร เธอจึงเดินไปตามทาง
"น้องแป้งหอมมาทำอะไรตรงนี้ครับ"
"พี่เฟิร์สแป้งหาเพื่อนๆไม่เจอค่ะ"
"เค้าอยู่ทางโน้นกัน ตอนที่พี่บอกไม่ได้ฟังใช่ไหมหืม มันน่าตีไหมเนี้ย"
"แฮร่ๆ" ฉันยิ้มเขินๆกลับไป จนพี่เฟิร์สหัวเราะในลำคอ
"มาเดี๋ยวพี่พาไปส่ง"
แป้งหอมเดินตามมาก็เห็นเพื่อนๆที่ทานข้าวแล้วกำลังกลับมาที่พัก กลุ่มของปริ๊นซ์ก็นั่งอยู่กับชมพู่ เธอจึงรีบกล่าวขอบคุณรุ่นพี่เพื่อไปหาเพื่อนๆ
"หนูเจอเพื่อนแล้วขอบคุณนะคะพี่เฟิร์สไว้กลับกรุงเทพหนูจะเลี้ยงข้าวตอบแทนนะคะ"
"แค่เป็นเด็กดีของพี่ก็พอแล้วครับ"
คำตอบของรุ่นพี่ทำเอาแป้งหอมหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกแถมยังมีเสียงแซวตามมาอีก
"กูว่ากูเจอศัตรูหมายเลขหนึ่งแล้วว่ะ" แทนมองอย่างไม่สบอารมณ์
"ไร้สาระแป้งหอมชอบมึงหรือไง" ออฟถึงกับบ่นเมื่อเห็นเพื่อนเพ้อเจ้อไม่เลิก
แป้งหอมรับกล่องข้าวแล้วเดินมานั่งกับชมพู่แต่พอเปิดมาเธอก็ถอนหายใจทันที
"เป็นอะไรมึง" ชมพู่ถามด้วยความเป็นห่วง
"มึงกูกินข้าวแบบนี้ไม่ได้ว่ะ พ่อกูไม่เคยให้กินของแบบนี้"
"มึงอยู่ที่นี่มึงไม่มีสิทธิ์เลือกกินรองท้องไปก่อน"
แป้งหอมมองไปทางกลุ่มของปริ๊นซ์ก็เห็นทุกคนกินกันปกติไม่มีใครเลือกเลยสักคน มีแค่เธอที่มีปัญหา แต่เพื่อไม่ให้ถูกพี่ๆว่าเธอจึงฝืนกิน กินข้าวคำน้ำคำ
"ไม่ไหวแล้วฮึก!" ฉันรีบเก็บกล่องข้าวแล้วเดินกลับมานั่งหน้าที่พัก จนชมพู่ต้องรีบเดินตามมา
"มึงอ่ะขนมปังกินรองท้องไปก่อน"
"อยากกลับบ้านเลยอ่ะ "
ถึงเวลาทำกิจกรรมรอบค่ำแต่ด้วยที่นี่มีพายุลมกระโชกแรงจึงต้องยุติกิจกรรมและให้ทุกคนกลับเข้าที่พัก แป้งหอมจึงนอนพลิกไปพลิกมาเพราะเธอนอนไม่หลับ
"หิว ร้อน ปวดหลัง"
เสียงบ่นพึมพำทำให้ปริ๊นซ์ต้องเดินออกไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับถุงขนม
"อ่ะกินซะ!" ผมโยนถุงขนมให้เธอจากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอน
"ปริ๊นซ์เอามาจากไหนเหรอ" ฉันลุกมาถามด้วยความสงสัย
"จ้างวัยรุ่นแถวนี้ไปซื้อมาให้ พรุ่งนี้ไปทำกิจกรรมอีกที่คงมีร้านอาหาร"
"ขอบใจนะ"
แป้งหอมรีบเปิดถุงขนมทานอย่างอร่อยแต่เธอก็ไม่ลืมที่จะกระโดดไปอีกเตียงเพื่อไปนอนเบียดดูปริ๊นซ์เล่นเกมในมือถือ
"ไปไกลๆเลยฉันร้อน" ผมหันไปดุแป้งหอม แต่ดุไปก็เท่านั้น
"ไม่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตไม่ใช่เหรอทำไมเล่นเกมได้ล่ะ"
"เกมส์นี้มันไม่ต้องใช้อินเตอร์เน็ต"
"อ่ะแป้งป้อน"
งับ
เหมือนทั้งคู่จะลืมตัวช่วยกันจิ้มหน้าจอเพื่อฟันผลไม้ จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะของทั้งสองดังออกมา ยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาวทำให้แป้งหอมผล็อยหลับไปปริ๊นซ์จึงดึงขนมในมือและที่ปากของเธอออก
"แป้งหอม แป้งหอม"
"หนาว...อื้ออ"
"จะนอนแบบนี้ไม่ได้นะไปนอนที่ดีกว่า ที่นอนอันนี้มันบาง"
แป้งหอมหลับสนิทจนปริ๊นซ์ต้องนอนนิ่งๆให้เธอกอดไว้ (อดทนหน่อยเดี๋ยวก็เช้าแล้ว)
เช้าวันใหม่ปริ๊นซ์ตื่นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกแป้งหอมก็ลืมตาตื่นขึ้นมามองร่างกายตัวเอง เมื่อเห็นว่าปกติเธอก็กลับไปนอนที่ตัวเอง แต่ก็ถูกปริ๊นซ์บ่นจนเธอต้องเดินหนีออกไปอาบน้ำแต่งตัว
ทุกคนเดินทางมาถึงสถานที่ที่ต้องช่วยกันดำนาแต่ดูเหมือนแป้งหอมจะหน้างอกว่าใคร
"เป็นอะไร" ปริ๊นซ์เอ่ยปากถาม
"ปริ๊นซ์แป้งไม่เคยทำอะไรแบบนี้อ่ะ"
"ฉันก็ไม่เคย ไม่มีใครเคยทำทั้งนั้นแหละแต่มันเป็นกิจกรรมอย่าทำตัวให้เป็นปัญหาเพราะคนอื่นจะหมั่นไส้เอา"
"เราต้องไปคู่กันใช่ไหมในนั้นมันมีอะไรบ้างอ่ะ มีงูไหม"
"มันกัดเธอเมื่อไหร่เดี๋ยวก็รู้เองแหละ" ผมตัดความรำคาญเลยเดินมารับเชือกสำหรับผูกขาของเธอและผม จากนั้นก็เตรียมตัวลงไปในนา
"ฮือๆๆ ปริ๊นซ์"
แป้งหอมยังคงงอแงจนปริ๊นซ์ต้องขยับขาทำให้เธอเซมาเกาะตนไว้
"พร้อมไหม"
"อื้อ" ฉันตอบส่งเดชไปจากนั้นก็เดินมาที่คันนา
ตอนนี้ปริ๊นซ์ลงไปขานึงแล้ว พออีกขาที่ถูกผูกไว้หย่อนลงไปแป้งหอมก็ถึงกับเซจนหน้าเกือบหน้าทิ่มปริ๊นซ์จึงต้องประคองเธอไว้
"ว๊าย!!"
"ค่อยๆก้าวสิแป้งหอม มา!" ผมอุ้มเธอลงมาจากนั้นก็ช่วยกันดำนา
เสียงซุบซิบดังมาจากด้านบนปริ๊นซ์เงยหน้าไปมองก็เห็นนักศึกษารุ่นพี่กลุ่มนึงยืนมองหน้าอกของแป้งหอมตอนก้ม ปริ๊นซ์เลยทำได้แค่จำหน้าว่ามีใครบ้างแล้วหันไปบอกออฟและแทนที่อยู่ข้างๆ
"อืม กูเห็นมาสักพักแล้วล่ะ" แทนพูดด้วยความโมโห
"มีอะไรกันเหรอ" แป้งหอมหันไปถามปริ๊นซ์โดยไม่ได้สังเกตตัวเองเลยว่านมแทบจะทะลักออกมา
"ใครสั่งสอนให้ใส่เสื้อคอกว้างมาดำนาบ้าหรือเปล่า"
แป้งหอมรีบลุกขึ้นขยับเสื้อจากนั้นก็พยายามเซฟตัวเองจนกระทั่งถึงเวลาพัก ปริ๊นซ์จึงพาเธอมาล้างมือล้างขาก่อนจะเอาเสื้อคลุมให้เธอใส่
"ขอบใจนะ ปริ๊นซ์ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี้ย แม้จะปากหมาก็เถอะฮ่าๆๆ"
"ขอบใจนะ!!" ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาคนข้างๆนิ่งไปชั่วขณะ
- ผู้เขียน
