แป้งหอมตัวแสบ

1160 คำ
พักกลางวัน ทั้งสามหนุ่มเดินมาที่โรงอาหารด้านหลังคณะบริหารแต่ดูปริ๊นซ์จะไม่ค่อยจอยกับทุกคน เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา "ไอ้ปริ๊นซ์กินอะไรดีวะ" ออฟยืนมองร้านอาหารที่เรียงรายแต่เลือกไม่ถูก "ปริ๊นซ์จ๋าาา กินแป้งไหมจ๊ะ!!" "วิ๊ดวิ้ว!" เสียงแซวดังขึ้นทันทีหลังจากที่แป้งหอมตะโกนออกมา ทุกสายตาพากันมองมาที่ปริ๊นซ์กันหมดจนเจ้าตัวต้องเดินหนีออกมาข้างนอก "เฮ้ยไอ้ปริ๊นซ์เป็นไรวะ" "ไปหาแดกที่อื่นเถอะ!" "แค่แป้งหอมแซวจะเป็นอะไรไป" "นั่นสิ!" เสียงนี้ทำเอาทุกคนหันไปมองด้านหลัง "เฮ้ยยัยบ้ามาได้ไงเนี่ย!" "ก็เดินมาไงจะให้เหาะมาเหรอ" "เลิกวุ่นวายกับฉันได้ไหมแป้งหอม รำคาญ!!! " "แทน ออฟ ไปกินข้าวกันแป้งเลี้ยงเอง" ฉันเดินควงแขนสองหนุ่มเข้ามาในโรงอาหารโดยที่ปริ๊นซ์เดินตามหลังมาด้วย "อ่ะนั่งด้วยกัน เราลืมแนะนำให้รู้จักนี่ชบาเพื่อนเราอีกคนนึง" "กูจะกินราดหน้านะ" ปริ๊นซ์เอ่ยปากบอกเพื่อนแต่ไม่ทันได้เดินไปก็มีเสียงของแป้งหอมดังขึ้น "ป้าราดหน้ามีเท่าไหร่หนูเหมาหมดเลยค่ะ!" "จัดไปอีกหนู" "เธอจะบ้าเหรอแป้งหอม" "นายสามคนจะได้กินให้อิ่มๆไง กินให้หมดนะฉันไปก่อน" และแป้งหอมก็เดินออกไปโดยที่ไม่ได้จ่ายตัง ทำให้ปริ๊นซ์ต้องยอมจ่ายเงินและนั่งกินกับเพื่อนจนท้องอืด "กูสาบานว่าจะไม่แดกราดหน้าอีกต่อไป!!" ปริ๊นซ์กำช้อนในมือแน่นด้วยความโมโห "เพราะมึงไปแกล้งแป้งหอมพวกกูเลยซวยไปด้วย" แทนบ่นด้วยความโมโห สุดท้ายก็ต้องเดินเอาไปวางเรียงกันแล้วติดป้ายแจกฟรี ลานกิจกรรม ช่วงบ่ายวันนี้พี่ปี3นัดน้องปีหนึ่งมาทำกิจกรรมโดยมีการร้องเพลงและเต้นคนที่เป็นตัวตึงของคณะก็คงจะไม่พ้นแป้งหอม "แป้งหอมเต้นเป็นไหมครับ" เฟิร์สปี3เอ่ยปากถาม "ไม่ค่อยถนัดเลยค่ะ" ฉันตอบแบบอายๆ "แต่ลองดูก็ได้ค่ะ" แป้งหอมลุกออกไปด้านหน้าพร้อมกับเดินไปขอเพลงที่เธอถนัดอย่างเช่นเพลง Pink Venom -Blackpink ทำเอาเสียงฮือฮาดังมาจากกลุ่มนักศึกษา สาวน้อยตัวเล็กน่ารักออกมาอวดลวดลายหนุ่มๆต่างพากันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปVDO "นอนสบายตัวแล้วกูคืนนี้ฮ่าๆ" เสียงนักศึกษาคนนึงเอ่ยขึ้นทำให้ปริ๊นซ์หันไปมอง เมื่อเพลงจบลงเสียงปรบมือก็ดังขึ้นกระหึ่มแม้แต่ปริ๊นซ์ก็เผลอยิ้มเมื่อรู้ตัวก็รีบหุบยิ้มทันที "น่ารักว่ะ สวย เก่ง รวย ครบ!!" แทนยังคงคลั่งไคล้แป้งหอมไม่หยุดจนปริ๊นซ์เริ่มรำคาญ จึงขยับถอยออกห่างจากเพื่อน "เหนื่อยจังเลย" ฉันเดินมานั่งข้างๆปริ๊นซ์ที่ขยับที่ไว้ให้ "ทำไมต้องมานั่งตรงนี้ด้วยแป้งหอม!" "ก็นายขยับที่ไว้ให้ฉันนี่หน่า" "เปล่า!!" "ไม่เป็นไรฉันไม่ถือ" ฉันตอบหน้าตาเฉยจากนั้นก็ดูคนอื่นร้องเพลงเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน "เอาล่ะน้องๆพรุ่งนี้เป็นวันหยุดน้องๆไปเตรียมตัวให้พร้อมนะครับ วันจันทร์พวกเราจะออกเดินทางกันแล้ว" "ตื่นเต้นจังได้นอนกับปริ๊นซ์ด้วย" ฉันขยับตัวไปกระแทกไหล่ปริ๊นซ์เบาๆ "นรกชัดๆ!" ผมตอบกลับไป "นรกมันก็แค่ชื่อน้ำพริกอย่าไปกลัวสิปริ๊นซ์!" "ตอนแม่เธอท้องกินอะไรเข้าไปฮะ ทำไมถึงได้พูดมากขนาดนี้แป้งหอม!" ผมเผลอดุเธอด้วยน้ำเสียงที่ดังจนทุกคนหันมามอง "ทำไมปริ๊นซ์ต้องดุแป้งด้วยคะ" น้ำเสียงแววตาเปลี่ยนไปทันที ไม่เสียแรงที่เคยเรียนการแสดงกับคุณทวดข้าวหอมมา "เฮ้ยไอ้ปริ๊นซ์เกินไปเปล่า!" แทนรีบหันมาหาเพื่อน "เลิกวุ่นวายกับฉันสักทีนะขอร้องล่ะ!" "ปริ๊นซ์....ฮึก!!" แป้งหอมยกมือขึ้นมาปิดหน้าบีบน้ำตาจนรุ่นพี่ต้องเรียกปริ๊นซ์ออกไปทำโทษด้วยการวิ่งรอบสนาม 20รอบ หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับแป้งหอมก็เดินมาพร้อมกับขวดน้ำ เธอนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าฮัมเพลงอย่างมีความสุข แฮกๆๆ (เสียงเหนื่อยหอบ) "อ่าวปริ๊นซ์เหนื่อยไหมแป้งซื้อน้ำมาให้ด้วยนะ มีน้ำส้มและก็มีน้ำแดง มีน้ำแดงแล้วก็มีน้ำส้มฮ่าๆๆ" เฮือก~ "แล้วก็มีขนมหวานด้วยนะ มีบัวลอยเจ้าเพื่อนยากทำไมจากข้าเร็วเกินไปฮ่าๆๆๆ" ฟุ๊บ!! ปริ๊นซ์ถึงกับหมดแรงล้มลงไปที่พื้นแต่แป้งหอมยังไม่ได้มองจึงทำให้เธอหัวเราะชอบใจ แต่เมื่อหันมามองเห็นชายหนุ่มสลบไปเธอก็ร้องเสียงหลง "ปริ๊นซ์ทำไมมานอนตรงนี้!!!" 1ชั่วโมงผ่านไป ผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนไม่รู้ มีแต่กลิ่นน้ำหอมแถมยังมีเพลงของศิลปินเกาหลี "ตื่นแล้วเหรอคะ" ควั๊บ!! "แป้งหอม! ที่นี่ที่ไหน!!" "คอนโดฉันเอง นายน่ะเป็นลมสลบไปเป็นชั่วโมง ฉันเลยให้คนพามานอนพักที่คอนโดฉัน" "เพราะเธอฉันถึงเป็นแบบนี้" ผมมองหน้าเธอพร้อมกับลุกขึ้นแต่กลับถูกดึงให้นอนลง "เฮ้ยไม่เล่นจะกลับบ้านแล้ว!" "ฮ่าๆ กลัวเหรอฮะ ฉันสัมผัสแล้วของนายไม่ได้52เท่าเด็กน้อยจริงๆด้วย" ผมมองสภาพตัวเองก็ถึงกับตกใจตอนนี้ผมใส่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว "แป้งหอมเธอทำอะไรฉันฮะ!" "เปล่านะไม่ได้ทำอะไรเล๊ยยย" "ชุดนายเปื้อนเฉยๆฉันเลยเอาไปซักให้ตอนนี้ตากอยู่" "ฉันจะกลับแล้วไปเอาชุดมา" "ก็ได้ๆ นายนี่มันไม่รู้จักคุณคนเลยจริงๆ คนอุตส่าห์ช่วยไว้แท้ๆ ชิ!!" หลังจากที่ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เตรียมตัวเดินออกมาจากคอนโดแป้งหอมก็เดินตามออกมาส่งผมด้านล่าง "ขอบใจแล้วกันที่ช่วยฉันไว้" "ไม่เป็นไรหรอกอย่าคิดมากเลย" "อืม ขอตัวนะ" "อ่ะปริ๊นซ์" ฉันส่งกุญแจรถของฉันให้ปริ๊นซ์แต่ดูเหมือนปริ๊นซ์จะไม่เข้าใจ "เอารถฉันกลับไปก่อน รถนายจอดอยู่มหาลัย" "ฉันนั่งแท็กซี่กลับได้ไม่เป็นไร" "อย่าให้ฉันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย รับไปเถอะพรุ่งนี้ค่อยให้คนเอารถมาส่งก็ได้" ผมมองหน้าเธอที่ยืนยิ้มให้ผมอยู่ ผมได้แต่พยักหน้าแล้วรับกุญแจรถของเธอมา (อย่างน้อยก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น)
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม