บทที่ 6
718 คำ
ทำไมท่านมาอยู่ตรงนี้?!.. เรามองไปดูผู้ชาย ตัวดำร่างสูงใหญ่คนนั้น แต่ท่านเหมือนกับมองไม่เห็นเราท่านยังยืนจ้องหน้าของหญิงวัยกลางคนที่นอนอยู่บนเตียง
"แม่ผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ" โรเบิร์ตเดินเข้าไปกุมมือมารดาไว้ ใบหน้าของเขาเศร้าหมอง
"ชีพจรของท่านเต้นต่ำลงมาก ถ้าคุณมีอะไรจะพูดกับท่าน ก็รีบพูดตอนนี้เถอะ"
"แม่!!" น้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหลออกมา โดยที่ไม่อายคนที่อยู่ในห้องนั้นเลย "แม่ผมไม่เคยสบายมาทั้งชีวิต..ท่านต้องลำบากหลบซ่อนมาโดยตลอด ทำไมท่านถึงต้องมาล้มป่วยตอนนี้" ตอนที่เขามีทุกอย่างอยากจะให้แม่ได้อยู่เชยชมด้วย แต่ทำไมท่านถึงได้อายุสั้นเพียงนี้
แล้วสักพัก เครื่องวัดคลื่นหัวใจก็ดังขึ้น ตุ๊ดดดดด____
"แม่!! แม่ครับ!! แม่จะจากผมไปตอนนี้ไม่ได้นะ ตอนนี้ผมทำฝันของแม่สำเร็จแล้ว..แม่กลับมาอยู่กับผมก่อน" ชายหนุ่มร้องไห้กอดร่างของผู้เป็นแม่ ที่หมดลมหายใจไปแล้ว
ทันใดนั้นเราก็เห็นท่านลุกขึ้นมาจากเตียง แต่ร่างของท่านยังนอนแนบนิ่งอยู่
"คุณป้า!! คุณป้าจะไปไหนไม่ได้นะคะ คุณป้ากลับลงไปค่ะ" แล้วเราก็วิ่งไปผลักให้คุณป้ากลับเข้าร่างเดิมของนาง
"เธออย่ามายุ่งกับชีวิตของคนอื่น ผู้หญิงคนนี้หมดเวลาแล้ว" ชายตัวดำร่างสูงใหญ่ ตอนนี้ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเหมือนเลือด มองจ้องมาที่เรา
"ฉันปล่อยให้คนตายต่อหน้าแบบนี้ไม่ได้หรอก มันอาจจะผิดพลาดเหมือนเคสของฉันก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ คุณลองเปิดดูสมุดเล่มนั้นสิ!!" เราหันไปพูดกับชายคนนั้น ทั้งหมอพยาบาล และก็คนที่ชื่อระเบิดก็มองมาที่เราคนเดียว
แอ๊อะ!! เสียงหญิงวัยกลางคนที่วิญญาณออกจากร่างเมื่อสักครู่ เหมือนนางจะสำลักอะไรออกมา
"แม่!! หมอแม่ผมฟื้นแล้ว ช่วยดูแม่ผมด้วย"
ติ๊ด~ ติ๊ด~ แล้วเครื่องวัดคลื่นหัวใจก็เริ่มดังขึ้นเป็นจังหวะ เหมือนกับบอกว่าชีพจรของคนคนนั้นกำลังมาเต้นเป็นปกติแล้ว
"คุณถอยออกไปก่อนครับ พยาบาลรีบเข้ามาช่วยผมหน่อยเร็ว" หมอรีบเข้ามาหาพร้อมกับพยาบาล
แล้วหมอก็รีบมาทำ CPR ให้ป้าคนนั้น
"คุณออกมาคุยกับผมด้านนอก" มือหนาคว้าคนตัวเล็กให้เดินตามออกมา
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ฉันเจ็บปล่อยนะ!!" เราพยายามจะขัดขืนแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้
"เมื่อกี้คุณทำอะไร คุณทำได้ยังไงบอกผมมา แล้วคุณเป็นใคร??"
"ฉันทำอะไร! ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" ถ้าเราบอกไป เขาคงจะหาว่าเราเป็นบ้า เดี๋ยวก็ส่งฉันเข้าศรีธัญญา
"แต่ผมเห็นทั้งสองตา ได้ยินทั้งสองหู คุณพูดกับใครตรงนั้น แล้วคุณทำยังไงแม่ผมถึงฟื้น"
"คุณไม่ดีใจหรือไงที่แม่ของคุณฟื้น"
เขายังคุยกับเธอไม่รู้เรื่องพยาบาลก็รีบวิ่งออกมาเรียกให้กลับเข้าไปในห้อง
"แม่ผมเป็นอะไรอีก"
เขาปล่อยมือของเรา แล้วก็รีบวิ่งเข้าไป เราก็ตามไปติดๆ
พอเรากลับเข้าไปในห้องนั้น เราก็มองหาชายตัวดำร่างสูงใหญ่คนนั้นไม่เจอแล้ว เขาหายไปไหนหรือว่าเขาจะพาวิญญาณของป้าคนนั้นไปแล้ว เรารีบเดินไปที่เตียงมองเห็นป้าลืมตาขึ้นมา เราก็ดีใจที่ป้ายังไม่เป็นอะไร
"แม่ผมเป็นยังไงบ้างครับ"
"แปลกมากเลยครับเคสนี้ทั้งๆ ที่คุณแก้วตา ได้สิ้นใจไปแล้ว แต่ชีพจรกลับมาเป็นปกติ ภายในเวลาไม่ถึง 5 นาที แปลกมากเลยครับ"
แล้วหมอพยาบาลและก็นายระเบิดก็มองมาที่เราอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้มีป้าคนนั้นมองมาด้วย ถ้าเขาถามเราจะตอบพวกเขาว่ายังไง ถ้าเราบอกความจริงไปเขาต้องหาว่าเราเป็นบ้าแน่
- ผู้เขียน
