ปรมินทร์เดินผ่านมาเห็นพี่ชายของตัวเองกำลังนั่งดื่มอยู่ที่ระเบียงชั้นล่าง ก็อดที่จะเข้าไปนั่งคุยด้วยไม่ได้
เพราะหลายปีมานี้ ปรมะเปลี่ยนไปมาก จากที่ไม่ค่อยคุยอยู่แล้ว ก็กลายเป็นเย็นชาไม่พูดไม่จาเข้าไปอีก
วันๆ ก็ทำแต่งาน ไม่ทำงานก็มานั่งดื่มเหล้าที่บ้าน ไม่เคยออกไปพบปะกับใครเลย และไม่เคยสานต่อสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนอีก หลังจากนรีกุลจากไปแล้ว
“ขอผมนั่งด้วยคนได้ไหมครับพี่หนึ่ง”
“เอาสิ”
พี่ชายเชื้อเชิญ พร้อมกับจะรินเหล้าส่งให้ แต่เขาปฏิเสธ
“ผมไม่ดื่มครับ”
คุณหมอหนุ่มหล่อลูกสองบอกกับพี่ชาย ขณะหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลเข้ม ดวงตาละจากใบหน้าของพี่ชายมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนและพูดขึ้น
“ดาวคืนนี้สวยจังนะครับ”
ปรมะละสายตาจากแก้วเหล้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้าง ก่อนจะยิ้มเยาะออกมา
“ที่ดาวสวย ก็เพราะว่าท้องฟ้ามืดยังไงล่ะเจ้าสอง”
น้ำเสียงของพี่ชายดูหมดอาลัยตายอยากเสียเหลือเกิน
“แต่ท้อง
